Άλλη μια μέρα δίνει το σκήπτρο της στη νύχτα…. Το φως διαδέχεται το σκοτάδι…. Είναι ώρα για ύπνο, τα μάτια κλείνουν, “Καληνύχτα”! Μα… νά ‘σαι! Στάσου, μη φεύγεις, κάτσε κοντά μου, κάνε μου παρέα. Σαν ξημερώσει ο ουρανός πάλι θα χαθείς. Θα ήθελα να μην περάσει γρήγορα ο χρόνος, να μείνεις όσο το δυνατόν περισσότερο. Πονάω που δε γίνεται!
Μόνο εδώ μπορώ να σε δω, να σ’ αγκαλιάσω, να σε φιλήσω, να σου μιλήσω ή έστω αν όχι όλα αυτά, κάτι απ όλα αυτά. Βλέποντάς σέ το σκοτάδι μου γίνεται φως, η θλίψη χαρά, σαν σε μία άλλη πραγματικότητα να πλανιέμαι.
Χαμογέλασε μου λίγο, πες μόνο πως είσαι καλά. Μα ναι! Είσαι! Αυτό το φως πίσω σου δε μπορεί να δηλώνει τίποτε άλλο παρά μόνο τη γαλήνη. Και γύρω σου ; Τι όμορφα χρώματα σε πλαισιώνουν άγγελέ μου ;
Μα πού πας ; Γιατί βιάζεσαι τόσο ; Πες μου πως θα ξανάρθεις… Σκοτάδι για λίγο… Ξανά φως… Ξημέρωσε πια! Άνοιξα δυο δώρα μόλις, τα μάτια μου, εσύ όμως πουθενά… Χάθηκες μαζί με τον πολύχρωμο κύκνο του ονείρου.
Πόσο γρήγορα γίναν όλα ; Θαρρείς και ήταν μονάχα μία στιγμή, μία παράσταση που τελείωσε στην πρόβα. Θέλω να σε ξαναδώ, τ ‘ακούς ; Η σκέψη μου είναι πάντα σε εσένα σαν να μην έφυγες ποτέ από δίπλα μου. Μην αργήσεις πάλι! Θα σε περιμένω! Σ’ αγαπάω! Μου λείπεις!
