Μύθοι και αλήθειες, δυο δρόμοι πάντα ξέχωροι αλλά παράλληλοι, σκοπός είναι όταν τους συναντάς τι μπορείς να καταλάβεις διότι ένας μύθος ναι μεν κρύβει μια αλήθεια και από την άλλη μια αλήθεια μπορεί να κρύβει και ένα ψέμα. Όλοι οι μύθοι κρύβουν και μια αλήθεια. Είναι σαν το κρασί, που όσο περνά ο καιρός του τόσο ωραιότερο γίνεται, κρύβοντας μέσα του την βράση του που απλόχερα την δίνει σε αυτόν που το πίνει. Στην ουσία κάθε τι που γράφουμε είναι συναισθήματα, χαράς ή λύπης τα όποια προέρχονται από στιγμές που ζήσαμε ή θέλουμε να ζήσουμε. Μερικοί έχουν το ταλέντο να μπορούν να τα εκφράσουν μέσα από ένα πίνακα, ένα τραγούδι, ένα ποίημα και ούτω καθ’ εξής, τέχνη. Βέβαια αυτό είναι ένα κομμάτι της, αλλά σύμφωνα με τους περισσότερους «καλλιτέχνες» το να μπορείς να βγάλεις όσα αισθάνεσαι σε μια στιγμή είναι πολύ σπουδαίο.
Το παράξενο της υπόθεσης είναι ότι κάποιος που εκφράζει όλα αυτά δεν υστερεί από κάποιον που δεν το κάνει. Πόσοι καθίσαμε σε ένα μπαλκόνι χαζεύοντας το φεγγάρι κάνοντας το να αφουγκραστεί τις σκέψεις μας; Πόσοι έχουμε πάρει αγκαλιά τον άνθρωπο μας σε μια ανατολή, ή πόσες φορές νιώσαμε μέσα από τις τέσσερις εποχές διαφορετικά συναισθήματα και πολλές άλλες σκηνές που είναι μέσα στο μυαλό σαν εικόνες που έχουμε ζήσει;
Όλοι στην ζωή μας πληγωθήκαμε και πονέσαμε, αλλά αν, μετά από αυτό, είχαμε για πάντα απομονώσει τα συναισθήματά μας, ώστε να μην ξαναδεθούμε με κανέναν, τότε δεν θα είχαμε βρει και την αληθινή αγάπη. Πέρα όμως από αυτό, υπάρχει και ο χαρακτήρας του ανθρώπου, που αν είναι συναισθηματικός, όσες φορές και αν γονατίσει στη πορεία της ζωής του, άλλες τόσες θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια του ξανά.
Το παρών άρθρο δημοσιεύθηκε στην Εναλλακτική Δράση – Πηγή , αλλά από αρθρογράφο που ανήκει στο δυναμικό των Χρονογραφημάτων.