Όταν ο φόβος για τη ζωή χτυπάει κόκκινο.
Όταν νιώθεις πως είσαι εντελώς μόνος, αλλά δε λες να εγκαταλείψεις τη μάσκα τού χαμόγελου που έμαθες -χρόνια τώρα- να φοράς.
Όταν ο θυμός χτυπάει κόκκινο και θες να τσιρίξεις, αλλά, αντί γι αυτό προσποιείσαι πως ζεις σε απόλυτη αρμονία με το σύμπαν.
Όταν θέλεις να βγεις από το σπίτι για τα βασικά ψώνια και συ το αναβάλλεις και φοβάσαι ακόμα και για να παραγγείλεις να φας.
Όταν αυτοαναιρείς κάθε καινούρια ιδέα και όλα καταλήγουν σε αδιέξοδο.
Όταν διστάζεις να βγεις έστω και στο μπαλκόνι, για να εισπνεύσεις μια “τζούρα” αέρα.
Όταν όλες οι δραστηριότητες, που παλαιότερα πρόσφεραν χαρά, τώρα μένουν στη μέση.
Κι όταν τελικά “οι εχθροί τού ανθρώπου, οι οικιακοί αυτού” (κατά Ματθαίον), τότε….
Τότε ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ Ν’ ΑΛΛΑΞΕΙ.
Δεν ξέρω ακριβώς τί. Μάλλον, θα τ’ ανακαλύψουμε μαζί.
Οι μέντορες θα έλεγαν :
Ψάξε τους στόχους τής ζωής σου. Βγες από την ζώνη άνεσής σου και δράσε. Βρες έναν προπονητή ζωής.
Οι θρησκόληπτοι θα έλεγαν:
Έχει ο Θεός. Δόξα τω Θεώ που δεν είσαι χειρότερα. Πάρε κανένα κομποσκίνι και κάνε καμιά προσευχούλα “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”.
Οι γονείς σου θα έλεγαν:
Έλα κοντά μας, να βρεις ένα διαμέρισμα στον πάνω όροφο, να είμαστε όλοι μαζί.
Ο διευθυντής στη δουλειά σου θα έλεγε:
Εργασιοθεραπεία σου χρειάζεται. Δε σε βλέπω συγκεντρωμένο στη δουλειά. Στην επιχείρηση, σας θέλω όλους μια ομάδα.
Ο ψυχολόγος σου θα έλεγε:
Φαίνεται πως αποκτήσατε τραύματα στην παιδική σας ηλικία.
Χμμμμμ…πολλές οι επιλογές. Δεν έχω διαλέξει ακόμα ποια θα προτιμήσω. Πολυφορεμένες μου φαίνονται όλες. Η φύση μ’έκανε ανήσυχο πλάσμα, περίεργο, ίσως διαφορετικό. Μάλλον…επιλέγω να τους απογοητεύσω όλους! Καλό βράδυ.