Που είναι στραμμένη η καρδιά σου και το βλέμμα σου άνθρωπε;
Περπατάς σκυφτός, αγέλαστος.
Η καρδιά σου σφιχτή, κλειστή, γέμισε χώματα και πέτρες.
Το βλέμμα σου άψυχο, άτονο, κι άλλες φορές αγριεμένο.
Η ματιά σου θολή, εγκλωβισμένη στη στενότητα της σκέψης αυτού του κόσμου.
Ακούς μόνο τις εξωτερικές φωνές.
Σώπασες ότι μέσα σου προσπάθησε να σου μιλήσει.
Είσαι μέσα σε ένα πλήθος κόσμου, κι όμως νιώθεις τόσο μόνος όσο ποτέ άλλοτε.
Ακροβατείς στα τεντωμένα σχοινιά του μυαλού σου.
Και λίγη λογική που σου έμεινε, φοβάσαι μη τη χάσεις.
Κάποιος “παίζει” με το μυαλό σου κι εσύ όμως τον αφήνεις.
Κυρίαρχο συναίσθημά σου, ο φόβος που σου πουλάνε κι εσύ τον αγοράζεις!
Τη δύναμή σου, πες μου τι την έκανες;
Όχι τώρα, χρόνια ολόκληρα!!
Απροετοίμαστος πιάστηκες, χαμένος στο λαβύρινθο της ψυχής σου.
Και τώρα με ποια αντοχή να πιάσεις τη μια άκρη απ’ το κουβάρι, λες…
Πάλι δειλιάζεις;
Πάλι δε θες να αντέξεις;
Ναι, το ξέρω πως δεν είναι όλα για όλους… όχι γιατί δεν το μπορούν… αλλά γιατί δεν το επιλέγουν.
Μέσα στη σπηλιά που βρίσκεσαι αιώνες τώρα, σου δίνεται πάλι η ευκαιρία να υψώσεις τα μάτια της καρδιάς σου ψηλά και να θυμηθείς, αυτό που με μανία θες να ξεχάσεις.
“Ανω σχώμεν τας καρδίας”.
Εκεί ανήκεις, από εκεί ήρθες κι εκεί αν θες θα ξαναγυρίσεις.
Ποιος σου φταίει, αν αρνείσαι να σε δεις;
Τόση δύναμη να την πετάς… και να επιμένεις να κοιτάς στα χαμηλά.
Κρίμα να έχεις θεϊκή δύναμη, κι όμως να επιλέγεις να περπατάς με την καρδιά στα πόδια.
