Γράφει η Μίνα Δαμίγου
Πόσο νερό στο κρασί σου, πια !
«Έλα παιδάκι μου, βάλε λίγο νερό στο κρασί σου…»,μας έλεγαν οι γιαγιάδες μας κάποτε…
Όπως επίσης φρόντιζαν σε κάθε ευκαιρία να μας θυμίζουν πως ο άντρας είναι η κεφαλή του σπιτιού αλλά η γυναίκα ο λαιμός του.
Στερεότυπα ελληνικής προελεύσεως με αρχαίγονες καταβολές. Μεταλλαγμένα λίγο μες στο πέρασμα των χρόνων, με σκοπό να ακολουθούμε τα υπόλοιπα παγκόσμια πρότυπα, μα οι ρίζες παρέμειναν πάντα ίδιες κι αμετάκλητες. Μιλώντας σήμερα, εν έτει 2019, οι ισορροπίες προσπαθούν διακαώς ν’ αλλάξουν, θέλοντας κάθε ανθρώπινο ον, ανεξάρτητου γένους, να βρει τη θέση του σε κάθε κοινωνία που ενδεχομένως ανήκει.
Ξεκινώντας από την πρώτη ανάσα που πήρες ερχόμενος στη ζωή, η πρώτη κοινωνία που συναντάς είναι η οικογένεια σου. Τσακ! Μόλις έριξες την πρώτη σταγόνα νερό στο κρασί σου, αν δεν το κατάλαβες, και λογικό μου ακούγεται. Την οικογένεια σου δεν την διάλεξες εσύ ο ίδιος, την βρήκες.
Με την πρώτη φωνή διαμαρτυρίας που έχεις στην διάθεση σου, κι αυτό είναι το κλάμα, διεκδικείς και τα πρώτα σου δικαιώματα, τα «θέλω» σου. Διεκδικείς το ενστικτωδώς ζητούμενο σου, που δεν είναι άλλο από την αποδοχή.
Κι εκεί ξεκινούν οι πρώτοι διαχωρισμοί, οι πρώτες διαφοροποιήσεις. Πάρε παράδειγμα ένα κορίτσι που έχει σεξουαλική ζωή από τα πρώτα εφηβικά της χρόνια. Ένα γεγονός που είναι κατακριτέο και δαχτυλοδειχτούμενο, σε αντίθεση με ένα αγόρι που θεωρείται τιμητικό για εκείνο. Ακόμα και σε ένα διαζύγιο που υπάρχουν παιδιά, η γυναίκα έχει πολλές υποψίες ενοχής να αιωρούνται γύρω της, ενώ ο άντρας κρίνεται διαφορετικά. Ο άντρας προχωράει στη ζωή του γιατί «αυτό είναι το φυσιολογικό» , ενώ η γυναίκα, και να το κάνει, δεν θα λάβει ποτέ τις ευλογίες, αν μη τι άλλο, του κύκλου της. Κι αν τις λάβει, θα προηγηθούν αντιδράσεις και αρνητισμός.
Σαφώς και δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι ούτε και οι κοινωνίες ανά τον κόσμο, αλλά τα ελληνικά δεδομένα στα πρότυπα και στα στερεότυπα κάπως έτσι κινούνται ακόμα και σήμερα.
Διένυσε λίγο την πορεία της ζωής σου και θα καταλάβεις πώς πέφτουν διαδοχικά μια-μια οι σταγόνες νερού και στο δικό σου το κρασάκι.
Θα σκεφτείς πως θα μπορούσες να κάνεις διαφορετικά, όταν το καθαρό δικαίωμα της επιλογής σου έρχεται αργότερα στη ζωή σου, καθώς μεγαλώνεις. Έτσι είναι πράγματι.
Το ότι θα ρίξεις νερό διαλλακτικότητας στο κρασί της ζωής σου είναι δεδομένο.
Αν είναι δυνατόν, οι άνθρωποι να ήταν άκαμπτοι και ασυμβίβαστοι! Θα επικρατούσε χάος και οι ανθρώπινες κοινωνίες θα ήταν ζούγκλες.
Από την στιγμή που γεννιόμαστε όμως, βομβαρδιζόμαστε κυριολεκτικά με πρότυπα και στερεότυπα που περνάνε από γενιά σε γενιά κι από κοινωνία σε κοινωνία. Το θέμα είναι όμως πόσα απ’ αυτά τα έχουμε πραγματικά ανάγκη; Πόσα απ’ αυτά ταιριάζουν στην εκάστοτε κοινωνία που ζούμε; Πόσα απ’ αυτά βοηθούν με την διατήρηση τους στην πρόοδο και στην εξέλιξη μας; Συγκεκριμένες απαντήσεις δεν μπορείς να βρεις, γιατί απλά αυτά τα όρια δεν είναι πάντα ξεκάθαρα και ευδιάκριτα.
Όπως όμως και να ανατράφουν οι άνθρωποι , στην πορεία της ζωής τους έχουν πολλές ευκαιρίες να αποτινάξουν τα στερεότυπα που δεν τους ταίριαξαν ή ακόμα και να καθιερώσουν τα δικά τους κατεστημένα. Αρκεί να τα αντιληφθούν και να ξεπεράσουν κάθε φόβο, κάθε πιθανή αναστολή που σεναριογραφούν έξω από αυτά.
Με μία και μοναδική βασική προϋπόθεση …
Την δική σου πλήρη αποδοχή του εαυτού σου.
Ούπς ! Αυτό πονάει ε;
Και πως να μην πονάει όταν μια ζωή μαθαίνεις να αγωνίζεσαι για την αποδοχή από τους άλλους. Εδώ είναι που οι περισσότεροι άνθρωποι ρίχνουν αρκετό νεράκι στο κρασί τους κι έχει να κάνει με το πώς μεγάλωσαν.
Σαφώς και η παιδική μας ηλικία έχει παίξει καθοριστικό ρόλο σε πολλά στοιχεία του χαρακτήρα και του τρόπου σκέψης μας, αλλά δεν ζούμε για πάντα εκεί.
Ήδη από την εφηβική ηλικία και μετά, κηδεμόνες του εαυτού μας γινόμαστε εμείς οι ίδιοι. Κι όσο εύκολο κι αν ακούγεται, είναι πραγματικά επίπονο να καταφέρεις να σε αλλάξεις.
Θέλει μεγάλη προσπάθεια, υπομονή και γερά στεγανά, αλλά ακατόρθωτο δεν είναι.
Όσοι δεν άντεξαν το τόσο νερό στο κρασί τους το πέτυχαν. Όσοι θέλησαν να διατηρούν ασφαλιστικές δικλείδες στην ισορροπία αυτή, καθημερινά το παλεύουν .
Τώρα αν ανήκεις στην μερίδα εκείνων που το κρασί τους έγινε εντελώς νερό … Τι να σου πω ; Χρόνο έχεις, να αλλάξεις την αναλογία πάντως ! Απλά, ψάξε να βρεις πού ξέχασες την θέλησή σου, γιατί αυτήν ακριβώς χρειάζεσαι !
Όπως και να ‘χει, ας πιούμε στην υγειά μας, λοιπόν, με ό,τι κρασί φρόντισε συνειδητά ο καθένας να ωριμάσει στη ζωή του !
