Αμέτρητες φορές σκέφτομαι τι να επιλέξω, τη σιωπή ή την ομιλία; Τι είναι προτιμότερο; Ποιο από τα δυο είναι το καλύτερο ώστε ο κόσμος να καταλάβει κι εμένα; Τέτοιες στιγμές νιώθω το μαύρο πρόβατο ανάμεσα σε χιλιάδες άσπρα. Με τη σιωπή θα αποφύγω τις συγκρούσεις και τις παρεξηγήσεις. Με την ομιλία όμως θα μπορέσω να υποστηρίξω και να υπερασπίσω τον εαυτό μου και τις απόψεις μου. Αντικρουόμενα συναισθήματα….. Έτσι κι αλλιώς όποιος δε θέλει να σε καταλάβει δε θα το κάνει ποτέ. Είτε μιλήσεις, είτε σιωπήσεις θα είναι ακριβώς το ίδιο σκέφτομαι.
Στιγμές που κουράζεσαι να μοιράζεσαι σ έναν κόσμο εχθρικό, στιγμές που νιώθεις πως θα εκραγείς…. Και τελικά καταλήγεις σ ένα και μόνο συμπέρασμα, ότι δε θα καταλάβουν όλοι το δρόμο σου, παρά μόνο ελάχιστοι. Αλλά εσύ ; Εσύ είσαι εδώ για να ζήσεις, όχι για να εξηγήσεις.
Συνεχίζω λοιπόν να προσπαθώ να βαδίσω το δικό μου δρόμο ανεξάρτητα με το σκεπτικό των άλλων, ανεξάρτητα από το αν όσα κάνω θα τους είναι αρεστά. Κανείς δε μπορεί να κρίνει αν δεν ξέρει τι βιώνει ο καθένας μας, αν δεν περπατήσει με τα δικά μας παπούτσια και μόνος άξιος κριτής μας είναι ο Θεός. Αυτό που πρέπει να επιλέξουμε είναι να διατηρήσουμε αγνή την ψυχή μας σαν το πολυτιμότερο κεφάλαιο στη ζωή. Να κοιτάζουμε μπροστά και να προσπαθούμε για το καλύτερο χωρίς να μας νοιάζει η γνώμη του κόσμου, χωρίς να πρέπει να ζυγιάζουμε τις σκέψεις μας και να μετράμε τα λόγια μας. Να μη βαραίνουμε την καρδιά μας με κρίσεις αλλά να τους δροσίζουμε όλους με την καλοσύνη μας όπως η βροχή που πέφτει εξίσου σε δικαίους και αδίκους.
Η πορεία της ζωής μας να εξαρτάται από την τρυφερότητά μας στους νέους, τη συμπόνοια μας στους μεγάλους, τη συμπαράστασή μας στους πάσχοντες, την ανεκτικότητα μας σε αδύναμους και δυνατούς. Γιατί στη ζωή μας μέσα κάποια στιγμή θα έχουμε υπάρξει κι εμείς όλα αυτά. Δεν πρέπει να κρίνουμε με τα δικά μας κριτήρια πως νιώθουν οι άλλοι άνθρωποι. Όσο σκοτεινή να φανταζόμαστε την κατοικία του τυφλοπόντικα, το ίδιο το τρωκτικό βρίσκει τα παλάτια του αρκετά φωτεινά.
Το μεγαλύτερο λοιπόν δώρο που μπορούμε να δώσουμε σε κάποιον είναι να τον κάνουμε να καταλάβει ότι τον αποδεχόμαστε όπως είναι. Ακόμη κι εκεί που είμαστε αμφίβολοι να δίνουμε τη δυνατότητα εξήγησης και κατανόησης, όχι κατάκρισης. Να μην ξεχνάμε πως το να ελέγχουμε, να ανταγωνιζόμαστε και να κριτικάρουμε τους άλλους μας αδυνατίζει, μας νικά και δεν χαρακτηρίζει εκείνους αλλά τον ίδιο μας τον εαυτό. Επομένως αγαπώ τους γύρω μου και δεν επικρίνω γιατί όσο περισσότερο επικρίνω τόσο λιγότερο αγαπώ!