Το κάθε παιδί γεννιέται αμόλυντο, μια αόρατη δύναμη σελίδα. Η κοινωνία όμως αρχίζει και γράφει πάνω σε κάθε παιδί θέλοντας να το κάνει, μουσουλμάνο, χριστιανό, ινδουιστή, ή κάτι άλλο. Δεν μπορεί, φοβάται τον αυθορμητισμό του, γιατί αν μείνει ανέπαφο, τότε το παιδί, δεν θα γίνει μέρος καμιάς σκλαβιάς, καμιάς κυριαρχίας. Ούτε θα μπορεί να εξουσιάζει. Γι’ αυτό η αθωότητα του παιδιού πρέπει να διαγραφεί άμεσα. Τα φτερά πρέπει να κοπούν, πρέπει να περπατάει με πατερίτσες ώστε,να μην στέκεται στα πόδια του. Να μείνει πάντα εξαρτημένο. Τα παιδιά εξαρτώνται από τους γονείς, και οι γονείς το απολαμβάνουν, αισθάνονται πολύ όμορφα και καλά.
Έτσι λοιπόν η ζωή των γονιών αρχίζει να αποκτά ενδιαφέρον από την ρουτίνα της καθημερινότητας, πλάθοντας το όπως αυτοί νομίζουν καλύτερα. Στην ουσία όμως αυτό δεν είναι αληθινή δημιουργικότητα. Έτσι απλά ξεχνούν τα δικά τους προβλήματα, έτσι ώστε να μένουν απασχολημένοι. Όλοι λένε θέλουν ένα παιδί ανεξάρτητο, αλλά αυτό είναι επιφανειακό. Δεν το εννοούν. Το ανεξάρτητο παιδί πληγώνει τους γονείς. Αυτό δεν αρέσει φυσικά γιατί δεν τους έχει ανάγκη… Οπότε μεγάλο μέρος της καταστροφής φέρουν και οι γονείς και η κοινωνία καταστρέφοντας την ευφυΐα των παιδιών μας.
Ο κάθε άνθρωπος, από την φύση του γεννιέται έξυπνος, και ευφυής, αργότερα όμως μπαίνει η κοινωνία, και του προσθέτει τον φόβο, και την απληστία. Απληστία και φόβος πηγαίνουν μαζί. Κόλαση είναι ο φόβος απληστία είναι ο παράδεισος. Η παιδεία δεν θα έπρεπε να είναι ανταγωνιστική. Οι Άνθρωποι δεν θα έπρεπε να συγκρίνονται. Ο Ανταγωνισμός είναι βίαιος και καταστροφικός. Η πραγματική παιδεία θα έπρεπε να βοηθά τους ανθρώπους να βρουν τη δική τους ζωή, εκεί που μπορεί να είναι ολοκληρωτικά ζωντανοί.
