Γράφει ο Κωνσταντίνος Γκερμπεσιώτης
Παγκόσμια ημέρα ύπαρξης υπάρχει; Κι αν υπήρχε αναρωτιέμαι αν θα βούλιαζα στην ανυπαρξία μου όλες τις προηγούμενες, αλλά και τις επόμενες ημέρες απ’ αυτήν. Και τελικά από ποιον πλανήτη ήρθα;
Ποιος είμαι; Τί είμαι; Και τί ξέρω για τον κόσμο που ζω; Υπάρχουν αναφορές σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές, για να μου υπενθυμίζουν ή για να μου γνωστοποιούν τι συμβαίνει γύρω μου και τί έχει συμβεί στο παρελθόν; Και καλά να μου γνωστοποιηθεί αν δεν το γνωρίζω ήδη. Το πιθανότερο όμως αυτό θα συμβεί, μέσα από την παιδεία που μου έχει ήδη δοθεί και από κάποιο βιβλίο που θα διαβάσω και όχι από μία και μόνο συμβολική παγκόσμια ημέρα μνήμης. Λες και όλες τις υπόλοιπες δεν έχουμε μνήμη ή την ίδια ευαισθησία για να θυμόμαστε-όσον αφορά τουλάχιστον τους ανθρώπους με κάποιες ποιότητες, για να τιμούν κάποιες ιδέες, αξίες – κι έτσι φροντίζουν να μας υπενθυμίζουν αυτό που ήδη γνωρίζουμε μία φορά το χρόνο, λες και έχουμε μνήμη χρυσόψαρου. Αυτό γενικά με ξεπερνάει.
Και διερωτώμαι λοιπόν, αν υπήρχε παγκόσμια ημέρα σεβασμού και αγάπης προς τον εαυτό σου, θα είχες μόνον μία ευκαιρία στις τριακόσιες εξήντα πέντε για να κάνεις κάτι για σένα; Τις υπόλοιπες θα αδιαφορούσες δηλαδή για την ψυχική και σωματική σου υγεία ή την προσωπική σου ευτυχία;
Διάβαζα τις προάλλες για την… “παγκόσμια ημέρα εξάλειψης της φτώχειας’’. Τραγικό! Αφ’ ενός κατά τη γνώμη μου είναι λάθος το πώς την ορίζουν. Θα έπρεπε να ονομάζεται παγκόσμια ημέρα εξάλειψης όλων αυτών που διαχειρίζονται τον πλούτο σε αυτόν τον κόσμο και την άδικη κατανομή του και αφ’ ετ’ ερου, η φτώχεια είναι μία διαρκής κατάσταση παντού γύρω μας, μπροστά στα μάτια μας. Λες και δε γνωρίζουμε ότι τόσοι άνθρωποι και μάλιστα οι περισσότεροι, ζουν κάτω από τα όρια της εδώ και αιώνες. Λες και δεν ξέρουμε ότι ο τρίτος κόσμος και όχι μόνο, καταδυναστεύεται καθημερινά από διάφορους τύραννους του δυτικού κόσμου, οικονομικούς δολοφόνους, ηγέτες που ασκούν πολιτικές εξαθλίωσης προς τους αδύναμους αυτού του πλανήτη. Λες και δεν ξέρουμε ότι παιδιά στην Αφρική πεθαίνουν καθημερινά από έλλειψη νερού, ασιτία και διάφορες ασθένειες. Με τη λογική αυτή λοιπόν, θα ευαισθητοποιηθούμε μία συγκεκριμένη ημέρα. Τις υπόλοιπες… πέρα βρέχει…
Ένα άλλο αξιοσημείωτο παράδειγμα που με προβλημάτισε, είναι η εικοστή πρώτη Μαρτίου.
Παγκόσμια ημέρα ποίησης λοιπόν κι εγώ θα θυμηθώ, θα τιμήσω, θα δεχθώ την πνευματική μου τροφή τη συγκεκριμένη ημέρα. Στις είκοσι Μαρτίου δε θα μ’ ενδιαφέρει τίποτε απ’ όλα αυτά, ούτε στις είκοσι δύο. Αλλά στις είκοσι μία θα εκραγώ από τη συγκίνηση. Εντελώς ανόητο λοιπόν αφού αγαπώ την ποίηση, γενικότερα τη λογοτεχνία και ό,τι έχει να μου προσφέρει διαρκώς. Αν ψάχνουμε αφορμές για να γιορτάσουμε ή να εκφράσουμε κάτι είναι ήδη μέσα μας οποιαδήποτε στιγμή. Δε χρειάζεται να τις συγκεκρινοποιήσουμε χρονικά.
Επίσης έχω να πω πως δεν περνάει μέρα, ώρα, δευτερόλεπτο που δε φεύγει απ’το μυαλό μου ο άνθρωπος που με έφερε στον κόσμο. Η ανιδιοτελής αγάπη από ένα παιδί προς τη μητέρα όπως και το αντίστροφο,δεν μπαίνει σε καλούπια. Είναι υποκρισία ότι με μια ζεστή αγκαλιά και δυο τρεις λέξεις μία φορά το χρόνο και συγκεκριμένα τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου, γιορτή της μητέρας, εκφράζουμε την αγάπη μας προς τους ανθρώπους που χρωστάμε το λιγότερο ευγνωμοσύνη. Αυτό τελικά θα συμβεί απλώς ακόμη μία φορά, γιατί κατά βάση δε φεύγουν ποτέ απ’ την καρδιά μας.
Το ίδιο ισχύει αντιστοίχως και για πολλές άλλες ιδιαίτερης σημασίας… “παγκόσμιες ημέρες υποκρισίας’’. Τόσες που θα έπρεπε να ξοδέψω πολλές ώρες ή μάλλον ημέρες ολόκληρες, γράφοντας δεκάδες χιλιάδες λέξεις. Κάτι που φυσικά είναι αδύνατον, γιατί όλως τυχαίως έχω και άλλα πράγματα να κάνω. Το σίγουρο όμως είναι πως το γεγονός της συγκεκριμένης αυτής ημέρας θα το θυμάμαι πάντα, καθημερινά, μιας και είναι το πρώτο μου άρθρο που έγραψα για τα χρονογραφήματα.
