Οι Της Ψυχής Νοσούντες…
Γράφει η Μίνα Δαμίγου
Είδα ανθρώπους να πάσχουν από καρκίνο και να γιατρεύονται..
Είδα ανθρώπους να πάσχουν από καρδιά και να ζουν ευτυχισμένοι για πολλά χρόνια..
Είδα ανθρώπους που μέτραγαν αντίστροφα για ένα τόσο λίγο, που διήρκησε όμως απροσδόκητα περισσότερο.
Κάποιοι θα πουν η πίστη τους τους έσωσε, κάποιοι η αγάπη τους για τη ζωή και κάποιοι η τύχη.
Όποιο κι αν είναι αλήθεια, ο κοινός παρονομαστής είναι ένας κι ανθίζει σε καθαρές ψυχές.
Γιατί είδα κι εκείνους τους ανθρώπους που το άρρωστο κομμάτι ήταν μεν μέσα τους, αλλά ήταν εκείνο το άυλο, εκείνο το ύψιστο της ύπαρξης τους..
Είδα ανθρώπους με άρρωστη ψυχή κι αυτή η ασθένεια δύσκολα γιατρεύεται, αν όχι ποτέ.
Το να νοσεί το σώμα είναι αντιμετωπίσιμο. Η ίαση σε κάποιες περιπτώσεις είναι αδιαμφισβήτητα δύσκολη, αλλά όχι ακατόρθωτη.
Γιατί το σώμα νοσεί, αλλά η ψυχή αντιστέκεται.
Σε γεμίζει ελπίδα, σε γεμίζει δύναμη..
Ακόμα κι αν πλησιάσεις στο τέλος, όλα είναι γεμάτα.
Ίσως όχι από ποσότητα, αλλά από ποιότητα σίγουρα.
Όταν όμως η ψυχή νοσεί; Όταν η ψυχή πάσχει από κακία, από φθόνο, από αγνωμοσύνη ;
Κανένα φάρμακο και κανένας γιατρός δεν μπορεί να τα γιατρέψει.
Οι της ψυχής νοσούντες στάζουν δηλητήριο εντός κι εκτός τους. Ξεχειλίζουν από φαρμάκι τη ζωή τους, την κάθε μέρα τους, την κάθε τους στιγμή.
Είναι απλά ζωντανοί νεκροί.
Μοιράζουν χολή απλόχερα και γελούν με τον πόνο του άλλου. Είναι το μόνο που μπορούν να κάνουν γιατί δεν ξέρουν καν πως να γεμίζουν την ίδια τους τη ψυχή. Μονάχα να την αδειάζουν, δίνοντας ότι έχουν μέσα τους.
Δεν μπορούν να δουν πως οι ίδιοι είναι ο γιατρός και το φάρμακο μαζί.
Δεν μπορούν να εκπληρώσουν τη μια και μοναδική βασική προϋπόθεση…
Να αγαπήσουν τον εαυτό τους..
Κανείς δεν θα το κάνει για μας, παρά μόνο εμείς.
Και τότε θα αναγνωρίζουμε και την αγάπη γύρω μας.
Δεν είμαστε φτιαγμένοι όλοι οι άνθρωποι από το ίδιο καλούπι.
Κι όλα θα τα συναντήσουμε στη ζωή μας.
Για να γίνουμε καλύτεροι, να γίνουμε σοφότεροι, να γίνουμε πιο επιλεκτικοί.
Και κάπου εδώ έρχεται η συγχώρεση..
Θα μου πεις, αξίζει;
Αν την αξίζουν ή όχι, άφησε να το κρίνει Εκείνος που έχει αυτό το δικαίωμα να το κάνει.
Κάποιοι θα συγχωρήσουμε και κάποιοι δεν θα το κάνουμε πιστεύοντας πως δεν τους αξίζει το έλεος, γιατί μας πόνεσαν.
Όποια απόφαση πάρει ο καθένας μας, το δεδομένο είναι ένα και δεν αλλάζει.
Την συγχώρεση, οι νοσούντες της ψυχής την έχουν πραγματικά ανάγκη, παρόλο που προσπαθούν να πείσουν τους εαυτούς τους για το αντίθετο.
Όταν συγχωρείς όμως, συγχωρείς για την δική σου ψυχή, για να προχωρήσεις στη ζωή σου όπως εσύ επέλεξες.
Το να συγχωρείς δεν σε καθιστά αδύναμο, όχι.
Ίσα ίσα το αντίθετο.
Απαιτεί πολύ δουλειά με τον εαυτό σου για να μπορείς να συγχωρείς, να μπορείς να μην τιμωρείς, να μπορείς να απορρίπτεις και να μην επιτρέπεις στις σκιές να πλησιάσουν την ψυχή σου.
Ο καθένας διαλέγει το φως του ή το σκοτάδι του και πορεύεται με τους καρπούς αυτού.
Αν σε αγαπάς και μπορείς..
Συγχώρεσε..
Συμπόνεσε..
Φρόντιζε την υγεία της ψυχής σου και προχώρα..
Προχώρα στο Φως που διάλεξες για τη δική σου ζωή..
Αν μπορείς..
Όσο για τους νοσούντες της ψυχής…αν δεν μπορεί να τους συγχωρέσει ο άνθρωπος , ας τους συγχωρέσει ο Θεός…
Καλή Παναγιά !