Οι σκιές του υποσυνείδητου, μας κυνηγούν σαν εφιάλτες που κυνηγούν τα όνειρα μας. Έτσι δεν αφήνουν τον ύπνο μας, να κυλήσει όμορφα στην νύχτα. Είναι πάντα δίπλα μας σαν μανδύας σκοτεινός, που σκεπάζει τις πλάτες μας και βαραίνει τις σκέψεις μας. Οι σκιές αυτές είναι ότι δεν θέλουμε να αφήσουμε, γιατί έχουμε μάθει να ζούμε με το βάρος τους…
Ενδόμυχα τις αγαπάμε και ας μας πονάνε. Ξέρουμε, πως μπορούμε να τις εξαφανίσουμε, με μια απλή κίνηση βγαίνοντας στο φως, αλλά δεν το επιλέγουμε. Οι σκιές μας, μπορεί να είναι άνθρωποι που ήρθαν και έφυγαν, ή υπήρχαν και φύγαμε εμείς, και γίνανε ενοχές..
Μπορεί να είναι καταστάσεις που βιώσαμε και μας σημάδεψαν και μας κυνηγούν σαν Ερινύες.
Υπάρχουν διαστήματα ζωής που κοιμούνται, και αφήνουν να ανασαίνει η ψυχή. Μα σαν ξυπνούν δεν αφήνουν τίποτα όρθιο στο πέρασμα τους ..
Απώλειες ανθρώπων, αγαπημένων που αρνούμαστε να δεχτούμε το γεγονός της ανυπαρξίας τους, στην ζωή μας. Σκιές που μας ακολουθούν, και σκοτεινιάζουν τον ήλιο μας. Με μια ελπίδα φως, στην βόλτα που κάνει ο ύπνος στην χώρα των ονείρων μας..
Η αγάπη που τελειώνει, και δεν τελειώνει μια σκιά που σε ακολουθεί και δεν σε αφήνει να πετάξεις, βαρίδι στα φτερά σου. Αταξίδευτα τα όνειρα που δεν βρήκαν προορισμό. Έτσι νομίζω τους ταιριάζει να τα ονομάσω.
Ο μόνος τρόπος για να βγούμε από τον σκοτεινό βυθό, των σκιών μας είναι να κολυμπήσουμε προς τα πάνω. Το φως της επιθυμίας μας για ζωή, θα μας οδηγήσει να διαβούμε αυτό το υδάτινο μονοπάτι, του εαυτού μας, οδηγώντας μας στην ζωή που τελικά θέλουμε να ζήσουμε…
Αν θέλουμε… Θέλουμε;;;;