Πάντα όταν ήμουν παιδί αναρωτιόμουν πως θα είμαι όταν μεγαλώσω και αποκτήσω εμπειρίες, γνώση για διάφορα θέματα ώστε να μπορώ να έχω δική μου άποψη και φυσικά μούσι (αυτό ακόμα το παλεύω). Όσο μεγάλωνα κατάλαβα ότι ούτε οι μεγάλοι είχαν πραγματικά δική τους άποψη και έτσι απλά άρχιζα να συλλέγω εμπειρίες από οποιοδήποτε άνθρωπο είχε κάτι να μου προσφέρει. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ που άκουσα για πρώτη φορά δύο τραγούδια του Bryan Adams από τους απέναντι, οι οποίοι κάθονταν στο μπαλκόνι τους με 2-3 ανοιχτά φωτάκια, διαβάζοντας κάποια βιβλία που ποτέ δεν έμαθα ποια και χαλαρώνοντας υπό τον ήχο του Heaven και του Summer of 69 (τη χαλαρή έκδοση).
Εκείνο το Καλοκαίρι ήταν το 3ο κατά σειρά που έκανα παρέα με 7-8 παιδιά, είχαμε δημιουργήσει κάτι ιδιαίτερο μιας και βλεπόμασταν μόνο γιορτές όλοι μαζί. Είχαμε φτιάξει ένα πρόγραμμα που περιελάμβανε μπάνιο στη θάλασσα, επιστροφή με τα πόδια, ποδόσφαιρο στο μισοχαλασμένο γηπεδάκι και μετά άραγμα έως το πρωί, παρέα με τις φωνές των ανθρώπων που ενοχλούσαμε με τα γέλια μας και τις ανούσιες αλλά τελειότερες συζητήσεις που έχω κάνει ποτέ. Τότε λέγαμε ότι πρέπει να σπάσει αυτή η καθημερινότητα μιας και την είχαμε βαρεθεί πλέον (αν με ρώταγες τώρα, θα μπορούσα να κάνω ότι κάναμε τότε για πάντα).
Μιλάγαμε στις 3 το βράδυ για το σύμπαν και το πόσο ‘’τίποτα’’ είμαστε ενώ αφουγκραζόμασταν τον θόρυβο που προκαλούσε η ησυχία της νύχτας. Άλλες φορές πάλι απλά γελούσαμε δυνατά με χιλιοειπωμένα αστεία, τόσο δυνατά που μας δημιουργούσε ζάλη και στους δύσμοιρους κατοίκους άυπνα βράδια.
Φυσικά τσακωνόμασταν κιόλας, δεν ήταν όλα ρόδινα, αλλά οι τσακωμοί μερικές φορές είναι και λίγο παρεξηγημένοι. Έτσι μαθαίναμε ο ένας τον άλλο καλύτερα, τα όρια και τις απόψεις μας, τα όνειρα που είχαμε και τους τρόπους ώστε να τα κάνουμε πραγματικότητα.
Μου πήρε αρκετά χρόνια για να καταλάβω ότι είμαι ερωτευμένος με εκείνα τα καλοκαίρια, με εκείνη τη παρέα και με ότι έχει να κάνει με εκείνες τις περιόδους της ζωής μου. Όποτε νιώθω μοναξιά και να με περιτριγυρίζει εκείνο το σκοτάδι που καιροφυλακτεί πάντα για όσους μιλάνε περισσότερο στον εαυτό τους από ότι σε άλλους, ανατρέχω σε εκείνα τα καλοκαίρια και ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό μου. Εκείνα τα παιδιά έρχονται και σαν ήρωες από χολιγουντιανή ταινία, σηκώνουν τα κοφτερά και καλογυαλισμένα τους ξίφη ενώ ορμούν τρέχοντας και ουρλιάζοντας κατά πάνω στη μαυροφορεμένη μοναξιά. Εκείνη φυσικά όπως θα έκανε κάθε δειλή ύπαρξη σε αυτό το πλανήτη, τρέχει και κρύβεται στις σκιές που έχεις δημιουργήσει εσύ ο ίδιος σε μερικά σημεία του υποσυνείδητού σου.
Όποτε ακούω αυτά τα τραγούδια με κυριεύει ένα συναίσθημα που μακάρι να μπορούσα να το περιγράψω με λόγια, αλλά τα λόγια τελειώνουν πάντα όπου ξεκινάνε αυτά τα συναισθήματα. Πλέον είμαι όλα εκείνα τα Καλοκαίρια και όλα εκείνα τα συναισθήματα. Είμαι εκείνο το παιδί με 5 τρίχες παραπάνω στο πρόσωπο και 5 ιστορίες παραπάνω στο ενεργητικό του, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Υ.Γ1 Λίγοι θα καταλάβουν αυτό το κείμενο, ίσως 7-8 άτομα μόνο. Οι υπόλοιποι ελπίζω απλά να θυμηθούν κάποια δικιά τους παρόμοια κατάσταση.
Υ.Γ2 Στα τραγούδια της ημέρας :
https://www.youtube.com/watch?v=Z7b37l_B4vI
https://www.youtube.com/watch?v=QTdD1QqsrfI
