«Πιστεύω ότι αυτό το παραμελημένο, πληγωμένο μέσα παιδί του παρελθόντος είναι η μεγαλύτερη πηγή της ανθρώπινης δυστυχίας. Μέχρι να διεκδικήσουμε και να προασπίσουμε εκείνο το παιδί, αυτό θα συνεχίσει να κάνει εκδραμάτιση και να μολύνει την ενήλικη ζωή μας». -Bradshaw
Η ψυχολογία, η διάθεση μας, η αισιοδοξία, η ανασφάλεια, η μοναξιά, οι φοβίες μας και γενικότερα η έκφραση του συναισθηματικού μας κόσμου είναι το αποτέλεσμα της γεφύρωσης των βωμάτων που είχαμε στην παιδική μας ηλικία, των ερεθισμάτων του εσωτερικού μας κόσμου και της αντιληπτικότητας του περιβάλλοντος μας, δηλαδή της εξωτερικής πραγματικότητας που μας περιβάλλει και στην οποία αλληλεπιδρούμε.
Η γενικευμένη συναισθηματική μας έκφραση έχει επηρεαστεί από τα ερεθίσματα, από τα συναισθήματα, από τα τραύματα, την αγάπη, την αποδοχή ή αντίθετα από την απόρριψη, τη ματαίωση, την αδιαφορία που δεχτήκαμε σαν παιδιά από τα πρόσωπα εκείνα που θεωρούνται οι σημαντικοί άλλοι στη ζωή μας, τους γονείς μας.
Μέσω της αλληλεπίδρασης του με το περιβάλλον και τα πρόσωπα αναφοράς, το παιδί καταγράφει συνεχώς νέα δεδομένα και πληροφορίες, δημιουργεί νοητικές εικόνες και συμβολικές αναπαραστάσεις, αναπτύσσει γνωστικές στρατηγικές, κοινωνικές τάσεις και νόρμες, μαθαίνει νέες τεχνικές έκφρασης των συναισθημάτων, επικοινωνεί είτε με λεκτικό είτε με μη λεκτικό τρόπο, δομεί τη σκέψη του και διαμορφώνει πεποιθήσεις, μιμούμενο τις περισσότερες φορές τα γονεϊκά του πρότυπα.
Κύριες συντεταγμένες για την υγιή και ισορροπημένη νοητική, συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξη ενός παιδιού είναι η ασφάλεια, η αγάπη και η αποδοχή από τους γονείς του.
Αν εισέπραξε στην παιδική του ηλικία αποδοχή από τους γονείς, αγάπη από την οικογένεια και ασφάλεια στο περιβάλλον που μεγάλωσε, τότε όταν ενηλικιωθεί θα αναπτύξει ένα αίσθημα εμπιστοσύνης στις δυνάμεις του, αυτοπεποίθησης, αυτοκυριαρχίας, αυτοσεβασμού και υψηλής αυτοεκτίμησης.
Αν όχι, θα κουβαλάει πάντα μέσα του ένα πληγωμένο εσωτερικό παιδί, το οποίο θα ελέγχει τη ζωή και τις σχέσεις του και θα κινεί τα νήματα της συναισθηματικής και ψυχικής του φύσης βασιζόμενο στις ελλείψεις και στο συναισθηματικό κενό που δημιουργήθηκε στο παρελθόν.
Το «εσωτερικό παιδί» είναι το άθροισμα των εμπειριών, των βιωμάτων, των ερεθισμάτων και των αναφορών -θετικών ή αρνητικών- με τα οποία συσχετιστήκαμε και αλληλεπιδράσαμε στην παιδική μας ηλικία με τους γονείς μας ή με άλλα σημαντικά πρόσωπα.
Είναι το παιδί που όλοι κρύβουμε μέσα μας.
Ένα μικρό, πληγωμένο, κακομαθημένο παιδί που φοβάται και τρέμει οτιδήποτε είναι ξένο σε αυτό, που φωνάζει και κλαίει για να τραβήξει την προσοχή των γονιών του.
Ένα παιδί που θυμώνει, αντιδράει , θίγεται και προσβάλλεται διαρκώς, ζητιανεύοντας την αποδοχή.
Ένα παιδί που αναδημιουργεί και επαναλαμβάνει στο παρόν του τον ανέκφραστο πόνο και τον μη εξωτερικευμένο θυμό του παρελθόντος μέσα στις σχέσεις του.
Ένα παιδί που συνεχώς ζητάει επικύρωση και επιβεβαίωση του συναισθηματικού κενού που νιώθει μέσα του, το οποίο αδυνατεί να καλύψει εξαιτίας της έλλειψης αγάπης από τους γονείς του.
Ένα παιδί που υποσυνείδητα κακοποιεί τον εαυτό του μέσα από το καθημερινό δράμα της απώλειας και της προσοχής.
Και αν αυτό το εύθραυστο παιδί δεν πάρει αυτήν την αγάπη από την πρώτη στιγμή της γέννησης του και με υγιή τρόπο, μεγαλώνοντας θα γίνει ένας ζητιάνος της αγάπης αυτής.
Θα την ψάχνει στα σκουπίδια του παρελθόντος, θα την αναζητά στους λάθος ανθρώπους, στις εγωιστικές συμπεριφορές, στις αδιέξοδες σχέσεις, στις ψεύτικες φιλίες, σε καταπιεστικούς και συμβιβαστικούς έρωτες, σε βαρύγδουπες θεωρίες , σε επιφανειακές ομάδες κτλ.
Θα παρηγορεί τον εαυτό του προσωρινά με υποκατάστατα και εξαρτήσεις της αγάπης αυτής και θα προσπαθεί να ράψει τις πληγές του επιφανειακά, χρησιμοποιώντας θεραπείες δίχως αποτέλεσμα και έτσι θα συνεχίζει να αιμορραγεί εσωτερικά για όλη του τη ζωή.
Ανήμπορο να θεραπεύσει και να προστατεύσει τον εαυτό του, καθώς βρίσκεται σε εσωτερική σύγχυση και εξωτερική απόγνωση νιώθει ότι δεν αξίζει να το αγαπούν και έτσι καταλήγει στο συμπέρασμα ότι είναι καλύτερα να μείνει μόνο του.
Θα κάνει ότι χρειαστεί και ότι περνάει από το χέρι του για να μην χρειαστεί να ξαναβιώσει τις καταστάσεις που το πλήγωσαν στο παρελθόν και να μην αισθανθεί ξανά τα συναισθήματα απόρριψης, εγκατάλειψης, ενοχής, πόνου, οργής, θυμού και μίσους.
Αρχίζει να χτίζει όσο πιο ψηλά τείχη μπορεί γύρω του και μέσα του.
Νομίζει ότι μέσα στον μικρόκοσμο του μακριά από όλους θα είναι ασφαλές και ελεύθερο να επιλέγει μόνο του, να επαναστατεί όποτε εκείνο θέλει, να δικαιολογεί τη συμπεριφορά του και να επιρρίπτει τις ευθύνες στους άλλους.
Κοροϊδεύει τον εαυτό του. Εξαπατά την αντιληψιμοτητά του. Τροφοδοτεί το εγώ και τη ναρκισσιστική συμπεριφορά του καθημερινά. Εθελοτυφλεί, κάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι με αυτήν την συμπεριφορά φυλακίζει ακόμα περισσότερο τον εαυτό του και μεγεθύνει τους φόβους του, τις ανασφάλειες του, τις ελλείψεις του και απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τον στόχο του.
Και ποιος είναι αυτός
Η μεταμόρφωση, η δημιουργία και η απελευθέρωση που θα το οδηγήσουν στην πραγματική θεραπεία των τραυμάτων του.
Η μεταμόρφωση του φοβισμένου, κακομαθημένου και πληγωμένου εσωτερικού παιδιού σε έναν ώριμο, δυνατό, αυτεξούσιο και αυτοκυρίαρχο ενήλικα, που θα αποφασίζει και θα πράττει συνειδητά και ώριμα για το μέλλον του.
Η δημιουργία της καλύτερης εκδοχής του εαυτού του θα επιτευχθεί όταν βελτιωθεί η σχέση μας με τον εαυτό μας, όταν αναγνωρίσουμε και αποδεχτούμε τις αρνητικές πτυχές της προσωπικότητας μας και αγκαλιάσουμε με στοργή το πληγωμένο παιδί μέσα μας και το ακούσουμε με κατανόηση.
Η απελευθέρωση των τραυμάτων μας και της σκοτεινής εκείνης δύστροπης και παιδικής συμπεριφοράς που συνοδεύει το παιδί μέσα μας και δεν μας αφήνει να ωριμάσουμε θα γίνει μόνο μέσα από τη συγχώρηση, μόνο έτσι θα καταφέρουμε να απαγκιστρωθούμε από τις συμπεριφορές, τις σχέσεις και τους ανθρώπους που μας επηρεάζουν αρνητικά και μας βλάπτουν.
Μόνο όταν καταφέρουμε να γαληνέψουμε το εσωτερικό μας παιδί, το κατανοήσουμε, το αποδεχτούμε σαν μέρος του εαυτού μας και το αγκαλιάσουμε σφιχτά θα το κάνουμε να μας εμπιστευτεί.
Και όταν μας εμπιστευτεί θα είναι έτοιμο να δεχτεί την θεραπεία ξεχνώντας το παρελθόν, τον πόνο, την θλίψη, τον θυμό και εστιάζοντας στη χαρά, την ευτυχία, την εξέλιξη και την αγάπη.
Αφήνοντας πίσω το παρελθόν και ότι μας έχει σημαδέψει κάνουμε χώρο στον ενήλικο εαυτό μας να μας καθοδηγήσει αναλαμβάνοντας την ευθύνη του εαυτού μας.