Ο καθρέφτης στέκει πάντα εκεί αντίκρυ πάντα ! Όπου κι αν πας, μπροστά, πίσω, δεξιά αριστερά είναι πάντα στην ίδια θέση. Απέναντί σου ! Εσύ μερικές φορές ή τις πιο πολλές αποφεύγεις να κοιτάξεις. Αλήθεια πώς γίνεται μέχρι εδώ που έφτασες να μην κοιτάζεις ποτέ μπροστά σου ;
Μόνο κλεφτές ματιές ίσως ρίχνεις μα δεν τολμάς ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό να πεις τι βλέπεις… Είναι όμορφος ο καθρέφτης σου και μια ζωή μαζί σου! Για φαντάσου, είναι το μοναδικό πράγμα που δε σ΄ έχει αφήσει ποτέ κι όμως, εσύ ούτε ματιά ! Μετά μια μέρα που σπάει εσύ κλαις γιατί τ ον έχασες και μαζί μ’αυτόν , εσένα. Τι ειρωνεία… Αλλιώς μια μέρα στέκεσαι και κοιτάζεις μπροστά σου . Τότε ξυπνάς από το όνειρο που ζούσες .
Βλέπεις στον καθρέφτη σου αυτό που Είσαι πραγματικά κι όχι τη φαντασίωση που έτρεφες. Προσπαθείς να αποδεχτείς την αλήθεια. Δυσκολεύεσαι, πονάς, θυμώνεις, γυρνάς πίσω για να μη βλέπεις πια. Είναι στο χέρι σου τώρα να κατανοήσεις, να αισθανθείς, να αγαπήσεις αυτό που είσαι κοιτώντας απέναντι, μπροστά κι όχι πίσω! Ή αν θες μπορείς να τον σπάσεις εσύ ο ίδιος με μανία…
Η επιλογή είναι πάντα δική σου και μόνο!