Το μόνο που άκουγα στον πορτοκαλεώνα ήταν το θρόισμα των φύλλων. Έτσι μεγάλωσα. Με την μελωδία από το θρόισμα των φύλλων. Και έτσι πίστευα. Πως αυτός είναι ο ήχος που οι άνθρωποι ακούνε. Μέχρι που ήρθα στην Αθήνα να σπουδάσω αρχιτέκτονας. Με το που πάτησα το πόδι μου στην μεγαλούπολη τα αυτιά μου έπαθαν αλλεργία από τους πολλούς και ακατάπαυστους ήχους.
Νόμιζα πως ο ήχος είναι ένας, ενικός αριθμός και βρέθηκα ξαφνικά στη μέση του πληθυντικού. Άργησα να προσαρμοστώ μα τα κατάφερα σιγά-σιγά και εναρμονίστηκα με όλους τους ήχους. Άρχισα να τους αγαπάω και να τους ξεχωρίζω. Το κορνάρισμα των αυτοκινήτων, την μουσική του διπλανού, το κομπρεσέρ της οικοδομής που χτιζότανε, πόσοι ήχοι… τόσοι ώστε να ξεχάσω τον ενικό, τον ήχο από το θρόισμα των φύλλων στον πορτοκαλεώνα.
Και στο πανεπιστήμιο όταν πρωτοπήγα κυκλώθηκα από ήχους. Συμφοιτητών, καθηγητών και υπολογιστών. Τα κλικ των υπολογιστών έδιναν καθημερινά την καλύτερη συναυλία τους. Τα πλήκτρα και το ποντίκι του κάθε υπολογιστή δημιουργούσαν μέσα μου μια ακατάπαυστη ορμή την οποία δεν μπορούσα να εξηγήσω. Κάθε κλικ και ένα σκίρτημα. Ίσως γιατί με κάθε κλικ μεταπηδούσα σε άλλη σελίδα του υπολογιστή. Μια ορμή για όλα, κυρίως για έρωτα. Είχα συνευρεθεί με κάποιες γυναίκες στο παρελθόν αλλά δεν είχα ερωτευθεί ποτέ. Στον απέναντι υπολογιστή από εμένα η Λυδία. Όχι ιδιαίτερα όμορφη μα είχε αυτό που λέμε τύπο. Μελαχρινή με σγουρά μαλλιά, μέτριου αναστήματος και με τα πιασιματάκια της στα επίμαχα σημεία. Μου άρεσε. Το κλικ του υπολογιστή μου με το κλικ εντός μου στη θέα της Λυδίας, ομολογώ με μπερδεύανε. Ποιο από τα δύο ήταν πιο ηχηρό; Και ποιο από τα δύο έκανα πως δεν άκουγα; Την ήθελα. Σιωπηλά. Μόνος μου. Δεν της το είπα ποτέ. Είχε ήδη δεσμό με έναν συμφοιτητή μας. Δεν το έμαθε ποτέ. Καλύτερα έτσι.
Ο ήχος του κλικ είναι τόσο εκκωφαντικός ώστε να θέλω να γυρίσω πίσω στον πορτοκαλεώνα, στο θρόισμα των φύλλων. Και να φανταστείς ότι ο ήχος του κλικ αρέσει στους ανθρώπους της πόλης. Χωρίς αυτόν νιώθουν μισοί. Το γουστάρουν ρε παιδί μου ν’ αντηχεί στα αυτιά τους ίσως και στην καρδιά τους. Ο ήχος του κλικ είναι το ναρκωτικό τους η ψευδαίσθηση του άπιαστου ονείρου τους.
Είναι που δεν βρέθηκαν ποτέ σε κάποιον πορτοκαλεώνα.
