Θα σου θέσω ένα και μόνο ερώτημα. Σου αρέσει ο κόσμος γύρω σου; Εμένα με απογοητεύει συνεχώς. Πιστεύω, ότι κάποιες φορές ονειρεύομαι βλέποντας αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Πιστεύω, ότι είναι κάποιος εφιάλτης που όταν ξυπνήσω θα έχει χαθεί, όμως ο εφιάλτης του 21ου αιώνα συνεχίζεται και με τα μάτια ανοιχτά. Αυτός ο κόσμος σίγουρα με τρομάζει.
Με τρομάζει να βαδίζω σ’ ένα αβέβαιο μέλλον που δε ξέρω για πόσο θα ζήσω. Με τρομάζει η ιδέα πως κάποιος συνάνθρωπος μου μπορεί να σηκώσει ξαφνικά και με τόση ευκολία ένα όπλο και να πάρει μια ζωή. Μια ζωή που δε πρόλαβε να ολοκληρωθεί και έφυγε από έναν εγωισμό. Δε ξέρω καν αν αυτοί θα έπρεπε να λέγονται άνθρωποι, όμως δυστυχώς υπάρχουν αρκετοί αδίστακτοι όπως θα τους χαρακτήριζα εγώ γύρω μας. Πώς είναι δυνατόν να είσαι μόνο είκοσι χρονών και να έχεις τέτοια απάνθρωπα σχέδια στο μυαλό σου. Σχέδιο πρώτο: θα τον φιμώσω. Σχέδιο δεύτερο: θα τον ληστέψω. Σχέδιο τρίτο: αν με δει θα τον κάψω ολόκληρο. Μη μου πεις ότι σοκαρίστηκες; Αυτά νομίζω ότι συμβαίνουν στην εποχή του πολιτισμού και της ανάπτυξης που ζούμε. Να βάφεις τα χέρια σου με αίμα μόνο και μόνο για να γλιτώσεις από τις συνέπειες των πράξεων σου.
Αυτός ο κόσμος με φρικάρει. Και πως είναι δυνατόν να μη φρικάρω, όταν βλέπω μικρά παιδιά να χτυπούν και να βρίζουν συμμαθητές τους, που προέρχονται από μια ξένη χώρα και ζητούν απλά μια θέση στο σχολείο τους. Και ερωτώμαι τώρα εγώ αυτή είναι η προοδευτική μας Ελλάδα; Η Ελλάδα που δε δέχεται πρόσφυγες καθώς τους θεωρεί μίασμα για τη χώρα. Η Ελλάδα που αγωνίζεται για τη δημοκρατία της και συγχρόνως στερεί και καταπολεμά από χιλιάδες ανθρώπους μια καλύτερη ζωή. Οι Έλληνες που τα τελευταία χρόνια σε ένα μεγάλο ποσοστό πεινάνε όμως ούτε μέσα από αυτή τους την κατάσταση ευαισθητοποιούνται για τους συνανθρώπους τους και αρνούνται να προσφέρουν ένα πιάτο φαγητό ή μια κουβέρτα ενώ έξω τόσοι άστεγοι υποφέρουν. Πραγματικά κάτι τέτοιες καταστάσεις με κάνουν να λυπάμαι για τη χώρα μου.
Αυτός ο κόσμος με κάνει να ντρέπομαι. Με κάνει να ντρέπομαι που είμαι γυναίκα. Είναι πέρα από τον εαυτό μου να βλέπω νεαρά κορίτσια να πουλάνε το κορμί τους για τα χρήματα. Είναι πέρα από τις αρχές μου να βλέπω γυναίκες να πετάνε τα μωρά τους στα σκουπίδια κι άλλες να τα σκοτώνουν με έκτρωση, καθώς βάζουν σε προτεραιότητα την καριέρα τους. Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν γυναίκες που αντιμετωπίζουν τόσο επιπόλαια, όπως θα χαρακτήριζα εγώ το δώρο της μητρότητας; Είναι επίσης, πέρα από το ρομαντισμό μου να βλέπω κοπέλες να κυκλοφορούν μισόγυμνες μόνο και μόνο για να ρίξουν τον οποιονδήποτε στο κρεβάτι τους. Ειλικρινά, δεν είναι λίγες οι φορές που ντρέπομαι για το γυναικείο φύλο.
Και να σου πω και κάτι τελευταίο; Προτιμώ να πιστεύω, ότι ζω στο ροζ συννεφάκι μου παρά να φοβάμαι, να ντρέπομαι και συχνά να αηδιάζω για τον κόσμο που υπάρχει γύρω μου. Δυστυχώς όμως, αυτή είναι η πραγματικότητα στον 21ο αιώνα και είναι σκληρή, είναι τρομακτική, είναι απάνθρωπη. Είναι ένας πολυμορφικός εφιάλτης.