Και τι όμορφα τα αγγελούδια μου, με τα κοτσιδάκια τους, τα καινούρια δοντάκια, τα χαμόγελα, τα πειράγματα και πολλά πολλά άλλα χαριτωμένα. Και το ρολόι τικ-τακ,τικ-τακ, και η φωνούλα μέσα σου να λέει «σας λατρεύω παιδάκια μου αλλά πέστε να κοιμηθείτε επιτέλους». Και η άγια ώρα έρχεται και ότι και να έχουν κάνει τα βλέπεις να κοιμούνται σαν άγγελοι. Χαλαρώνεις και εσύ αν και η ώρα είναι ήδη 11,μέχρι να μαζέψεις, να ετοιμάσεις τα φαγητά και τα ρούχα για αύριο,να καθαρίσεις και να συμμαζέψεις ό,τι αντέχεις πέρασε η ώρα. Τώρα όμως είναι ο χρόνος του γονιού, αράζεις στον καναπέ ή στον υπολογιστή και με ένα ρόφημα –αφέψημα στο χέρι ξεκινάς να χαλαρώσεις και ξαφνικά…. το μωρό κουνιέται, τρέχα να προλάβεις μην ξυπνήσει κανονικά. Τρέχεις στο δωμάτιο, κοπανάς στην πόρτα «ωχ τώρα το ξύπνησα έτσι κι αλλιώς, πάει ο ώμος βέβαια την έκανα την μελανιά».Το μωρό μουρμουράει, το παίρνεις αγκαλιά και ψάχνεις την πιπίλα,την βρίσκεις και καθώς πας να του την δώσεις σου πέφτει κάτω. Όχι κάντο εικόνα-είναι έτοιμο να ξανακοιμηθεί, μόνο η πιπίλα του λείπει και σε 5 δευτερόλεπτα είναι σε λήθαργο ΚΑΙ ΑΥΤΗ Η ΡΗΜΑΔΑ ΠΕΦΤΕΙ ΚΑΤΩ! -Έλα τώωωωρα! Άντε ψάξε και βρες την στο σκοτάδι με το μωρό στην αγκαλιά. Το παίρνεις απόφαση ότι ξαγρύπνησε το μικρό και σκύβεις και την ψάχνεις. Εύρηκα! Πας να σηκωθείς, γιατί έπεσε κάτω από ένα έπιπλο (γιατί σιγά μην ήταν μπροστά στα πόδια σου) και μπάμ! Πάει το κεφάλι! Τέλεια, μέχρι τώρα μελανιά και καρούμπαλο.
Το μικρό κοιμήθηκε! Ξανά απλώνεις τα πόδια, τεντώνεις την πλάτη και λες «Ήρθε η ώρα μου επιτέλους!» Όλα καλά φίλε μου αλλά έχει περάσει η ώρα και πρέπει να σηκωθείς το πρωί, οπότε ύπνο τώρα. Ευτυχώς ο ύπνος σε παίρνει πολύ γλυκά όταν είσαι πτώμα!
Κάπου μέσα στον ύπνο σου ακούς την φωνή του μεγάλου «μπαμπά, μαμά τσίσα». Πετάγεσαι και πας στο δωμάτιο να τον βοηθήσεις, και μπαίνεις και με φόρα, αλλά το γλυκό μου έχει αφήσει όλα τα αυτοκινητάκια του σε όλο το πάτωμα- μα πραγματικά αν δεν έχεις πατήσει μικρά αυτοκινητάκια και λέγκο μέσα στην νύχτα και ξυπόλητος ΔΕΝ ξέρεις τι θα πει πόνος!!!!!
Πάνε και τα τσισάκια! Όλα κοιμούνται, καιρός να την πέσω και εγώ πάλι. Οοοοοοοοχιιιι γιατί από την κίνηση μέσα στο σπίτι ξύπνησε και το μικρό (αυτό έλειπε!) Τρέχεις να προλάβεις να μην ξυπνήσει καλά καλά αλλά αυτή η απότομη στροφή για να μπεις στο δωμάτιο, μπάμ! Το γόνατο έμεινε πάνω στην κάσα .Και νομίζεις ό,τι ο εγκέφαλος άλλαξε σώμα για λίγο από τον πόνο,αλλά το μωρό πρέπει να βρεις το κουράγιο να το ξανακοιμήσεις!
Απολογισμός το πρωί:
- μελανιά στον αριστερό ώμο.
- καρούμπαλο στο κεφάλι
- μελανιά στο δεξί γόνατο
- διάτρητη η πατούσα
- τα μάτια είναι τόσο πρησμένα από την ταλαιπωρία που μοιάζεις λίγο με τον Μίκι Ρουρκ μετά από τις πολλές πλαστικές!
Την βγάλαμε και αυτήν την νύχτα.
Έλα πες, το έχεις εικόνα; Όχι εγώ βρε, μια φίλη!
