N’ ατενίζεις κάθε μέρα της Ζωής σου με νέα ματιά

Αφιερωμένο σε μια φίλη

Είναι φορές που νιώθω να παγιδεύομαι στα στενά σύνορα της εντός μου πραγματικότητας, και νιώθω τα μάτια μου να κουράζονται, παρατηρώντας διαρκώς τα ίδια και τα ίδια, είναι φορές που διακατέχομαι απ΄ την πιο βαθιά αγωνία, και οι φόβοι μου ξυπνούν, καθώς το μυαλό μου εγκλωβίζεται στη σκέψη, πώς, δεν υπάρχει τίποτε εντελώς καινούργιο ν’ ανακαλύψω.. τότε αισθάνομαι πώς οι ορίζοντες της γνώσης μου είναι κλειστοί.. κι ολοένα αρχινώ ν’ αναρωτιέμαι πώς θα βρω τον τρόπο να τους διευρύνω!

Μεμιάς, ρίχνομαι με τα μούτρα σε μια παθιασμένη αναζήτηση, ψηλαφώ και ερευνώ ό,τι υπάρχει ή κάποτε υπήρχε, υπομονετικά κάθομαι και συλλέγω με τις ώρες ενδείξεις εμπειριών, όνειρα, επιθυμίες και κατορθώματα δικά μου, μα και των άλλων, σε έναν μοναδικά πολύχρωμο καμβά, προσπαθώντας να πλατύνω όσο πιο πολύ γίνεται, τους ορίζοντές μου!

Βλέπετε, η ιδιοτροπία μου είναι ν’ αφήνω, πάντοτε, τους ορίζοντές μου όσο γίνεται, περισσότερο, ανοιχτούς!

Τότε, το μάτι μου αίφνης, συναντά, μια φωτογραφία: αντικρίζω ένα πρόσωπο ευγενικό, με βλέμμα ανείπωτα φωτεινό, που με την πιο σιωπηρή, μα αποφασιστική , εσώτερη βεβαιότητα, κοιτά το φακό, δηλώνοντας απερίφραστα, την επιθυμία του να υπερβεί το χρόνο: ναι, ίσως να το έχει πετύχει ήδη, αυτό, αφού , ξανακοιτώντας το, μου φαίνεται, πώς αυτό το πρόσωπο, δεν έχει πια ηλικία, ή καλύτερα, ίσως να συμπυκνώνει μέσα του, όλες τις ηλικίες μαζί: ξαφνικά, είναι όλες οι ηλικίες, όλες οι στιγμές, όλα τα χαμόγελα μαζί, σα να με κοιτά και να μου γνέφει από μιαν άχρονη πια, διάσταση, μιαν διάσταση όπου είναι υπαρκτή η λεπτή πολυτέλεια του να μη λογαριάζεις, να μην μετράς τις ρυτίδες και τις μέρες, να μην σκέπτεσαι από πού και πότε ήρθες και πότε, ίσως είναι η ώρα σου να φύγεις: μια προαιώνια ηρεμία εκπέμπει τούτη η καθηλωτικά όμορφη φωτογραφία, μιαν ηρεμία και μιαν αυτοπεποίθηση πρωτόγνωρα θερμή, σαν υπόσχεση: πώς, το χαμογελαστό πρόσωπο που εσύ τώρα βλέπεις, κατέχει εκείνη τη μυστική δύναμη να αντικρίζει τη ζωή πάντοτε με ένα ζευγάρι νέα, καθαρά μάτια, γιατί, αυτά τα μάτια δεν είναι παρά,τα μάτια της ψυχής!

Στέκομαι και κοιτώ ακόμη τη φωτογραφία, μ’ ένα μεστό συναίσθημα εμπιστοσύνης και θαυμασμού, ενόσω μέσα μου, υπόσχομαι σιωπηλά στον εαυτό μου, να εξασκώ αυτήν την τόσο απλή, μα ωστόσο συχνά,τόσο δύσκολη, τέχνη, του ν’ ατενίζει κανείς, πάντοτε, κάθε μέρα της ζωής, με νέα ματιά!