Να σιγοκαίς χωρίς να καίγεσαι…
Όποιος κυνηγά φωτιές, στο τέλος καίγεται.
Στάχτη γίνεται που ο άνεμος παίρνει στο διάβα του και την σκορπά.
Ούτε να θρηνήσεις έτσι δεν προλαβαίνεις.
Όποιος ερωτεύεται χωρίς παρελθόν, φυλακισμένος επιμένει στην άγνοιά του.
Όποιος εξιδανικεύει τον έρωτα, απ’ τον ίδιο έρωτα θα λαβωθεί.
Λάβα που κατακαίει τα πάντα στο πέρασμά της.
Όποιος δεν αντέχει τη μοναξιά και δημιουργεί σχέσεις εξάρτησης, δεν θα γνωρίσει ποτέ την ελευθερία.
Όποιος στο πάθος έχει μάθει να ταλαντεύεται, θα γκρεμοτσακιστεί απ’ την τραμπάλα.
Να σιγοκαίς, χωρίς να καίγεσαι.
Όποιος θαμπώνεται από ότι λαμπυρίζει, θα μείνει σε λίγο παρέα με την σκουριά.
Μόνο εκείνος που θα αντέξει να ξύσει το μέταλλο, θα δει αν είναι ατόφιο.
Μετά ας αποφασίσει το αυθεντικό ή το ψεύτικο.
Να σιγοκαίς χωρίς να καίγεσαι.
Να απαιτείς το μέτρο το άριστον.
Να είσαι αληθινός.
Να αγαπάς την ισορροπία.
Να σιγοκαίς για να ζεσταίνεσαι.
Να σιγοκαίς χωρίς να καίγεσαι.
Να λες στον εαυτό σου, “το χέρι μου στη φωτιά το βάζω”, χωρίς όμως να καίγεσαι…