Γράφει η Μίνα Δαμίγου
Μεμονωμένες Επιλογές, συγκεκριμένες συμπεριφορές και ξεδιαλεγμένα κριτήρια…
Και να φανταστείς πως υπάρχουν άνθρωποι που δανείζονται, ταυτίζονται και υιοθετούν όλα τα παραπάνω εντέλει από διαφορετικούς ανθρώπους του κοινωνικού τους περίγυρου και κάπως έτσι χτίζουν τον κόσμο τους.
Μην απορείς, κι αν απορείς σκέψου το για λίγο.
Κι εγώ όταν την πρωτοέκανα αυτή την σκέψη μου φάνηκε κάπως παράξενη. Όταν την επιβεβαίωνα σιγά σιγά όμως, και από σκέψη έγινε διαπίστωση, τότε απλά άρχισα να παρατηρώ. Και δυστυχώς η επιβεβαίωση με την διαπίστωση όταν ζευγαρώνουν πονάνε να ξέρεις. Δεν είναι καθόλου αναίμακτη αυτή η συνάντηση.
Πολλά τα μοντέλα γύρω μας και καλά κάνουν και υπάρχουν για να μπορεί η διαφορετικότητα των ανθρώπων να συνεχίζει να υπάρχει και να ξέρουμε γιατί τελικά επιλέξαμε ό,τι και όποιον επιλέξαμε. Το πρόβλημα δεν είναι εκεί.
Ίσα ίσα η διαφορετικότητα είναι κάτι που εξελίσσει τον άνθρωπο, και θα έπρεπε να επιδιώκει να την συναντήσει κι όχι να την αποφεύγει κανείς αν πραγματικά θέλει να γνωρίσει τον εαυτό του. Αν πραγματικά θέλει να είναι μοναδικός και να έχει κι εκείνος την δική του αυθεντική διαφορετικότητα.
Το πρόβλημα ξέρεις πού είναι;
Είναι το παίρνω κάτι, το κόβω και το ράβω στα δικά μου μέτρα και το κάνω δικό μου ενώ δεν είναι. Δανείζομαι μια συμπεριφορά, ταυτίζομαι με αντιλήψεις που ούτε καν γνωρίζω πώς εδραιώθηκαν και «ντύνομαι με δανεικά ρούχα».
Και καλά όλα αυτά όταν τα βλέπεις να γίνονται από απλούς γνωστούς. Όταν όμως τα βλέπεις να γίνονται μια ανάσα από δίπλα σου τότε τι κάνεις;
Κάποιος θα θυμώσει και κάποιος άλλος θα γελάσει.
Τον θυμό, θα σου έλεγα να τον αφήσεις καλύτερα για όταν πραγματικά αξίζει να πάρει θέση στη ζωή σου, μιας και η δυναμική που φέρει είναι βαρύνουσας σημασίας που έχει πολλά να σου προσφέρει. Τον αφήνω λοιπόν στην άκρη για εξαιρετικές περιπτώσεις που με ενδιαφέρουν να έχω θαυματουργά αποτελέσματα.
Γελάς…είναι η καλύτερη απάντηση. Γελάς παντοιοτρόπως γιατί καταρχάς είναι για γέλια έτσι κι αλλιώς εκ πρώτης όψεως και σκέψεως.
Κατά δεύτερον, έλα και πες μου τι θα μπορούσες να κάνεις σε κάτι τόσο τραγικό.
Γιατί όταν σταματήσεις να γελάς και το σκεφτείς πραγματικά, θα καταλάβεις ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν καν τι σημαίνει «αγαπώ τον εαυτό μου» .
Έχουν λάθος αντίληψη της «ιδιοκτησίας» και της «προσωπικής ευημερίας» .
Για την «ρεαλιστικότητα» ούτε λόγος , μιας και ο κόσμος τους δεν έχει καθορισμένο πρόσωπο αφού ανάλογα με τον τόπο και τον χρόνο υποδύονται και κάποιον άλλον άνθρωπο.
Έτσι έμαθαν να ζουν, σε έναν βούρκο που ονόμασαν «κόσμο» τους και στην ταυτότητα του γράφει
«Μπορώ να δανειστώ για λίγο την ζωή σας ;» .
Με χρώμα ματιών που ζωγραφίζεται από τις ανασφάλειες τους, και μαλλιά που το μήκος τους δεν ξεπερνά το λίγο που χάρισαν στην αγάπη για τους γύρω τους, αλλά κυρίως για τον ίδιο τους τον εαυτό.
Με ύψος τόσο όσο και η ρηχή σκέψη τους και βάρος όσα και τα κενά όνειρα τους.
Ένας κόσμος αγνώστου υπηκοότητας και όνομα πατρός.
Πλασμένος με δανεικές χαρές που καταράστηκαν γιατί θα ´θελαν πολύ να κατέχουν και καλοθρεμμένες λύπες, ξένες κι αυτές, που τις έκαναν δάση για να ´χουν οξυγόνο να αναπνέουν οι μικρές ψυχές τους.
Γέλα, λοιπόν, και πήγαινε παρακάτω.
Πάρε το μάθημα που σου δίδαξε η ζωή σου και συνέχισε.
Μην αναλωθείς στα εντελώς ανούσια.
Η αντιγραφή δεν σταματάει εδώ, μην το ξεχνάς…
Και στο φευγιό σου ακόμα θα αντιγράφεσαι.
Δεν πειράζει… Δες το σαν ένα μάθημα που παραδίδεις εσύ .
Δίδαξε τους τι πραγματικά σημαίνει «αξιοπρέπεια» …
Μεγάλο κεφάλαιο, ανύπαρκτο για τις ζωές τους αλλά στη δική σου το μεγαλύτερο…