Μέρες βροχής… Μέρες που τα μάτια δε θέλουν να ξεκολλήσουν από τα τζάμια του παραθύρου…μένουν εκεί καρφωμένα, αμέτοχα στο οτιδήποτε άλλο… Και το μυαλό; Το μυαλό θαρρείς και παίζει παιχνίδια με τις αναμνήσεις. Καλεί θύμησες έτσι απρόσμενα και ξαφνικά μοιάζει να βρίσκεται χαμένο σε μία ομίχλη.
Καθώς οι σταγόνες της βροχής χτυπούν στο τζάμι επανέρχεται για λίγο στην πραγματικότητα αλλά στο βάθος παραμένει εκεί, στο παρελθόν, να αναπολεί στιγμές. Στιγμές άλλοτε καλές κι άλλοτε κακές που του έδωσαν ή αντίστοιχα του στέρησαν τη χαρά. Μοιάζει σαλεμένο. Δεν ξέρει που να σταθεί περισσότερο, στις καλές ή στις κακές μνήμες;
Στις καλές θα θέλει να τις ξαναζήσει και μάλιστα με μεγαλύτερη διάρκεια. Στις κακές θα θέλει να πάρει μαθήματα ώστε να μην κάνει ξανά τα ίδια λάθη και να σκέφτεται με περισσότερη σύνεση αλλά και κάποιες από αυτές θα θέλει σίγουρα να τις ξεχάσει, να τις σβήσει σα να μη συνέβησαν ποτέ, σαν ένα αποτύπωμα στο χιόνι που σβήστηκε με μία καινούργια χιονοθύελλα.
Και τα ”γιατί” αναρίθμητα κι αναπάντητα ζητούν όλο και περισσότερη προσπάθεια να εξηγηθούν. Για κάποια ίσως βρει τη διέξοδο, την απάντηση… για κάποια άλλα όμως ίσως και να να μη τη βρει ποτέ. Κι αυτό ίσως γιατί δεν πρέπει ή δεν χρειάζεται.
Βλέπεις γίνονται όλα για κάποιο λόγο, ο οποίος μπορεί να μας φανερωθεί στην πορεία της ζωής μας, μπορεί και όχι. Το βέβαιο είναι ότι όλοι μας έχουμε καλές και κακές στιγμές, το θέμα είναι ποιες επιλέγουμε να κρατήσουμε. Και τι διδασκόμαστε μέσα από αυτές. Κι αυτό που χρειαζόμαστε; Να γινόμαστε όσο το δυνατόν καλύτεροι άνθρωποι!
