Μνήμες…
Μνήμες χαραγμένες βαθιά μες στην ψυχή.
Ένα νανούρισμα γνώριμο σαν από πάντα να με συντροφεύει.
Ένα άρωμα μωρουδίστικο, αγγελική πνοή θαρρώ θυμίζει.
Ένας αναστεναγμός ανακούφισης για το γνώριμο τοπίο.
Και μια σιγουριά πως όταν αποφασίσεις να μην κατέχεις τα πράγματα, τότε είναι που σου δίνονται!
Μνήμες αρχέγονες, οικείες, αγαπημένες.
Μια στιγμή φτάνει για να με ηρεμήσουν.
Χαμόγελα ψυχής και δάκρυα συγκίνησης.
Ο,τι προορίζεται για εμάς, θα έρθει να μας βρει… την ώρα που χρειάζεται, εκείνη την ευλογημένη!
Μνήμες αλλοτινές σαν από πάντα δοσμένες στη φροντίδα και στην αγάπη!
Μνήμες παρούσες για ότι γεννιέται, μεγαλώνει και γαλουχείται για να αγγίξει το Άγιο και Ιερό, μακριά από πεποιθήσεις κατάκοπης εξουσίας.
Τίποτα δε μας ανήκει αν δεν του ανήκουμε.
Τίποτα δεν μας εξημερώνει, πέρα από την ηρεμία της ψυχής.
Μνήμες πως σαν σε αγγίξω, ξανά θα γεννηθώ…
Σε σένα αγγελούδι μου που με περιμένεις, όπως κι εγώ!