Ξέρω, ότι άρχισε ήδη να ξεθωριάζει το χαρτί των στόχων 2020, που με τόση αγωνία και ορμή συντάσσατε τις τελευταίες ημέρες τού προηγούμενου έτους. Και για μένα, το ίδιο ισχύει. Φέτος λοιπόν, στην ατζέντα τού ωρολογίου προγράμματός μου, έχω “πετάξει” γραπτά, σε τυχαίες μέρες τού χρόνου, την φράση “έλεγχος στόχων”. Έτσι, αφυπνιστικά. Γνωρίζω από τώρα, ότι η φράση αυτή θα με βρίσκει κάθε φορά στον ύπνο. Αλλά -αλήθεια σας λέω- φέτος, θα παλέψω. Θα παλέψω να βρω, την Άννα που έχασα μέσα στα χρόνια.
Θα με φροντίσω. Με χάδια, με χαμόγελα, με αγκαλιές, με έρωτα από υπέροχους ανθρώπους. Θα επιτρέψω να με φροντίσουν, να με ζεστάνουν με λόγια, με φιλιά, με ό,τι αποζητά, η περιφραγμένη ως τώρα, καρδούλα μου.
Θα εντείνω όλες τις αισθήσεις μου: θα ΓΕΥΤΏ λαίμαργα φαγητά, ταξίδια, παρέες. Θα ΔΩ με τα μάτια μου, απαράμιλλα σε ομορφιά τοπία, υπέροχες ταινίες, ανεπανάληπτες θεατρικές και μουσικές παραστάσεις. Θ’ ΑΚΟΥΣΩ τους ήχους τής πλάσης, τον θόρυβο τής πόλης που τόσο μου αρέσει, τη φλυαρία των ανθρώπων, το γάργαρο γέλιο των μωρών, τις αφηγήσεις των μαθητών μου για όλ’ αυτά που τους απασχολούν. Θα πιάσω με την ΑΦΗ τα καστανόξανθα μαλλιά τού γιου μου, θα χαϊδέψω το σώμα τού συντρόφου μου, αλλά και το δικό μου σώμα. Θα ΜΥΡΙΣΩ απολαυστικά τη βροχή τού φθινοπώρου στη γη, τη θάλασσα, τις νοστιμιές στο καθημερινό μου τραπέζι.
Το παρελθόν μπήκε προ πολλού στο ντουλάπι. Το μέλλον; χε! όχι μακρόπνοα σχέδια. Εξάλλου, η μέση ηλικία στην οποία βρίσκομαι, μου δίνει την σοφία τής κατανόησης τού μάταιου τής ανησυχίας. Πόσο υπέροχα είναι τα 45 μου χρόνια! Μου έμαθαν την αξία τής στιγμής, τη χαρά τής αγκαλιάς, την μεγαλοσύνη που σου προσφέρει ένα παιδί, την υπέρτατη αγάπη που την λαμβάνεις αποκλειστικά από την μητέρα σου και την δίνεις η ίδια ως μητέρα. Την ηδονή ενός οργασμού, από έναν άνθρωπο με τον οποίο κουμπώνεις άρρηκτα. Την αξία τού πόνου και την αναγκαστική αλλά λυτρωτική διαγραφή υποτιθέμενων φίλων. Μου έμαθαν να ενσκύπτω παρηγορητικά στους φόβους μου, στα δάκρυά μου και να καθαρίζω με προσοχή τα σημάδια από τις πληγές μου. Να βαριέμαι να είμαι εξουθενωμένη και αγανακτισμένη. Να σιχαίνομαι τη μίζερη ζωή μου. Να μην αφήνω τα σημαντικά πράγματα στο έλεος των ασήμαντων.
Φέτος Άννα μου, θα σε προσέξω. Σε παίδεψα πολύ, σου ζητώ συγγνώμη. Θα μάθουμε πολλά. Θα παρακολουθήσουμε σεμινάρια, ντοκυμαντέρ και ομιλίες. Θα κάνουμε παρέα με ανοιχτά μυαλά, μ’ αυτούς που θέλουν να κοιτάζουν μπροστά και να προοδεύουν. Θα σε στηρίξω. Κι όταν ακόμα τρέμεις και δειλιάζεις και φοβάσαι.
Δεν εξουσιάζουμε το αύριο. Ας μην αναβάλλουμε τη χαρά τού σήμερα. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, οι άλλοι είναι οι θεατές. Εσύ κάνεις την παράσταση, εσύ και ο πρωταγωνιστής τής ζωής σου.
