Μια βόλτα στην Αθήνα
Πέρασε κι αυτός ο χρόνος και εξαιτίας ενός ιού, ο “εγκλεισμός” της καραντίνας χτύπησε όχι μόνο τις πόρτες των σπιτιών μας, αλλά και τις καρδιές μας. (Τι θέλει να μας πει ο ποιητής;)
Το τελευταίο καιρό λόγω των εορτών «αναγκαστικά» έβγαινα έξω με φίλους. Μια υποχρέωση που έσπαγε την καθημερινή μου ρουτίνα, που όμως μου άνοιξε τα μάτια για να δω πόσο πολύ έχουν αλλάξει οι ανθρώπινες ζωές και οι σχέσεις. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Πριν από χρόνια περπατούσα στα παραδοσιακά στενά της Αθήνας και ο στολισμός (λόγω Χριστουγέννων), σου έφτιαχνε η διάθεση και η τελευταία πινελιά έμπαινε γύρω από τους ανθρώπους, που έκαναν τον ίδιο περίπατο με μένα, με το χαμόγελο τους!
Σήμερα όμως ναι μεν οι δρόμοι είναι στολισμένοι, αλλά και τα χαμόγελα έχουν σβήσει. Ο οικονομικός όλεθρος σάρωσε ανθρώπους και επιχειρήσεις. Η μιζέρια έγινε η χλαίνη για τον κάθε άνθρωπο που βγαίνει έξω. Τα γωνιακά μαγαζάκια του τσίπουρου και των μεγάλων παρεών που έδιναν φωνή την νύχτα με την συνοδεία των ρεμπέτικων τραγουδιών έχουν αντικατασταθεί από άδειες καρέκλες, και στενάχωρες παρέες.
Οι φίλοι που μοιράζονταν τα πάντα και έβγαιναν έξω, έχουν προτιμήσει να κλείνονται στους τέσσερις τοίχους, απομονώνοντάς το πιο όμορφο χάρισμα του ανθρώπου που είναι η κοινωνικότητα και ο διάλογος.
Τελικά τόσο πολύ η ανέχεια έχει επηρεάσει της ζωές μας και ο φασισμός του χρήματος;
Έχουν στενέψει τα όρια του ελευθέρου χρόνου μας που ακόμα και ο περίπατος ή η βόλτα «κοστίζει»;
Και όλα αυτά είναι μόνο για την φιλία και τα λόγια είναι πιο βαθιά! Για τον γιο της Αφροδίτης που λέγεται Έρωτας και αυτός ακόμα έχει καταλήξει να είναι σαν τη βίζα.
Ας πούμε ότι αυτός δικαιολογείται, γιατί ανέκαθεν τα γυναικεία μάτια έχουν την τάση να κοιτάνε πάντα προς τα κάτω και λοξά. Αυτό όμως που δεν δικαιολογείται είναι η καρδιά και τα ρομαντικά λόγια, που δεν εξαγοράζονταν με όλα τα πλούτη του Ποσειδώνα.
Όμως σήμερα «χαρίζονται» στην εξευτελιστική τιμή της ψευτιάς ή του παρασκηνίου. Τόσο πολύ έχουμε γίνει ανεύθυνοι με τόσα που γίνονται γύρω μας, που δεν τα βλέπουμε καν;
Αν μπορούσα να ζωγραφίσω όλα αυτά που είδα τις τελευταίες μέρες σ’ ένα πίνακα, τα χρώματα που θα κυριαρχούσαν θα’ ταν το μολυβί και το μαύρο.
Τα συμπεράσματα από το παραπάνω κείμενο είναι καθαρά δικά σας, γιατί δεν παύει να είναι η άποψή μου.
Λυπάμαι όχι για τα πράγματα που αλλάζουν γρήγορα, αλλά για τα βασικά χαρακτηριστικά της εσωτερικής ομορφιάς μας που χάνονται, διότι τα εσωτερικά συναισθήματα που έχει κάποιος, είναι αυτά που αντικατοπτρίζουν την εσωτερική «γοητεία» κάθε ανθρώπου.