Μέρες καραντίνας και τελειωμό δεν έχει το δράμα. Ξυπνάω και πάω με τα χίλια ζόρια προς τη κουζίνα για να κάνω τον καφέ μου. Η μυρωδιά του καφέ με ξυπνάει για λίγο. Με τα πολλά καταφέρνω να φτιάξω το πρωινό μου και να κάτσω να ακούσω λίγη μουσική.
Μέσα σε όλα αυτά οι σκέψεις να τρέχουν, να σκέφτομαι πως κάνω τα ίδια και τα ίδια, χωρίς όμως ουσία. Χωρίς να εκτιμάω και κυρίως χωρίς ψυχικό σθένος να αντιμετωπίσω τη ζωή μου. Εκεί έρχεται η στιγμή που αναρωτιέμαι πόσο εύκολα και αβίαστα μας ξεγελάει ο χρόνος. Έχουμε τη σιγουριά του εαυτού μας πως θα ζούμε αιώνια. Όμως όσο και αν δεν μας αρέσει, όλοι ξέρουμε πως κάτι τέτοιο δεν υφίσταται. Γι’ αυτόν τον λόγο πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή. Να προχωράμε όμως, έχοντας ενσυναίσθηση των πράξεών μας και όλων των πραγμάτων που ειπώθηκαν σε κάποιο γεγονός, στο χάος της καθημερινότητάς μας.
Βλέπεις, περπατάς, ακούς… Το να έχεις όλες σου τις αισθήσεις, μη το θεωρείς δεδομένο. Σκέψου μονάχα για μια στιγμή… πως θα ήταν η ζωή σου, χωρίς να έχεις όμως μια από τις αισθήσεις σου. Δύσκολη ε; Nα λες ευχαριστώ που η ζωή είναι τόσο γενναιόδωρη μαζί σου. Να προσέχεις τον εαυτό σου και σταμάτα να γκρινιάζεις. Όσο στέκεσαι στα πόδια σου..είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις οποιαδήποτε κατάσταση.
Άκου το αγαπημένο σου κομμάτι, μίλησε με τους δικούς σου ανθρώπους και πες τους πόσο τους αγαπάς, μην έχεις δεδομένα. Αφιέρωσε χρόνο σε αυτά που σε κάνουν καλύτερο και σοφότερο. Μην αναλώνεσαι σε καταστάσεις και ανθρώπους που δεν το αξίζουν. Για το τέλος θα σου δώσω μια ευχή.
Μακάρι η αγάπη που δίνεις να πολλαπλασιάζεται, τα χαμόγελα που χαρίζεις..απλόχερα να σου επιστρέφονται. Μη ζητάς εκείνα τα παραπάνω, έχεις πολλά περισσότερα από όσα νομίζεις
