Μια σιωπή που αναζητά την επαφή
.
Σιωπή…
Βαθιά μια σιωπή γεννιέται.
Εκεί αναζητά την επαφή.
Σαν φύλλο μόνο του πάνω σε ολόκληρο το σύμπαν.
Φωνή αέρινη, απόκοσμα αγγελική.
Ο νους σώπασε τη βουή του.
Το βλέμμα βάθυνε κι άλλο την καλοσύνη του.
Κι εσύ χαμένος στα παιχνίδια σου.
Ξανά φτου κι απ΄ την αρχή.
Ως πότε θα παίζεις με τα συναισθήματα;
Ως πότε θα αντέχεις να μη βλέπεις τη σιωπή;
Τι κι αν υπάρχουν βράδια δύσκολα κι αγαπημένα;
Όσο σιωπώ, ζω…
Εκεί δεν ξαναγυρίζω. Δεν είμαι και δεν μοιάζω πια με εκείνη.
Εδώ, είμαι δίπλα μου, κι ας είναι δύσκολα και πάλι.
Κάθε φορά θα προχωρώ μπροστά, βήμα – βήμα, μονόδρομος ο δρόμος, δεν έχει επιστροφή.
Μόνο σαν γίνεις άλλος, εμείς θα ανταμώσουμε και πάλι.
Μπορεί να είμαι φύλλο μόνο του, μα πόσο φως γέμισα μες στην σιωπή…!