Η Ελλάδα από την δημιουργία της ως κράτος στα 197 χρόνια της έχει γνωρίσει 4 πτωχεύσεις. Η πρώτη το 1823 υπό τον Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, που δε μπορούσε να εξυπηρετήσει τα δύο δάνεια που πάρθηκαν για την ανεξαρτησία που έλαβε το 1824 και το 1825. Λίγα χρόνια αργότερα ξαναβρέθηκε στην ίδια θέση, όταν το 1832 με βασιλέα τον Όθωνα πάρθηκε το δάνειο των 60 εκατομμυρίων δραχμών από τους αδελφούς Ρότσιλντ, η οικονομία βρισκόταν σε δεινή θέση και οι πολιτικές εξελίξεις ραγδαίες, μέχρι το 1843 που η επανάσταση του Καλλέργη ανάγκασε μεν τον βασιλέα σε παραχώρηση του συντάγματος αλλά ανάγκασε και σε στάση πληρωμών. Ενώ το 1879 η οικονομία της χωράς ήταν θετική βάση για το μέλλον της, τα δάνεια που πάρθηκαν για την υποδομή της και για τα θεμέλια της μεγάλης ιδέας προκάλεσαν το «Κυρίοι δυστυχώς επτωχεύσαμεν» το 1893 από τη κυβέρνηση του Χαρίλαου Τρικούπη. Η τελευταία χρεωκοπία, ήρθε 18 Απρίλη του 1932 από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, υστέρα από 3 χρόνια πιέσεων που δέχτηκε η δραχμή λόγω του κραχ της Γουόλ Στρίτ.
Σήμερα μετά από σχεδόν εννέα χρόνια κρίσης, που ναι μεν για τους οικονομολόγους είναι μια ελεγχόμενη “Πτώχευση” και για τους πολιτικούς νάνους του τόπου μια πολιτική λιτότητας, αν προσεκτικά κοιτάξεις θα δεις πως η καταστροφή που προκάλεσε και προκαλεί είναι χειρότερα ακόμη και από το πέρασμα του Αννίβα στην Ιταλική χερσόνησο. Είναι τόσα τα πλήγματα που έχει δεχτεί όχι μόνο η κοινωνία αλλά το ίδιο το κράτος, κάνοντας το μέλλον δύσκολο.
Όλοι οι ειδήμονες αναφέρονται σε μεταρρυθμίσεις στο κρατικό μηχανισμό αλλά αυτές οι αλλαγές έχουν θετική επίδραση στο κόσμο, κάνουν τη καθημερινότητα του πιο εύκολη; Η απάντηση είναι, όχι! Τα ίδια προβλήματα που υπήρχαν προ κρίσης τα ίδια προβλήματα συναντάμε και χειρότερα, για παράδειγμα το να στήσεις μια επιχείρηση εξακολουθεί να είναι χρονοβόρο, το να πάρεις μια άδεια εργασίας είναι σαν μπαίνεις στο λαβύρινθο της υπάρχουσας γραφειοκρατίας, η ενημέρωση γενικά είναι ανύπαρκτη και κατά αλλά η Ε.Ε. επιδοτεί προγράμματα για πολλούς αλλά στην Ελλάδα μόνο οι λίγοι τα μαθαίνουν.
Οι βασικοί πυλώνες της χώρας όπως είναι η Παιδεία και η Υγεία έχουν αφεθεί στη μοίρα τους και στα “κέφια” των πολιτικών αρχόντων που η ανικανότητα τους φτάνει σε σημείο να μη μπορούν να αντιγράψουν ούτε τα επιτυχημένα προγράμματα άλλων κρατών. Λες και το χάος είναι η μόνη λέξη που κυριαρχεί στο μυαλό τους. Από την άλλη η αξία του συντάγματος έφτασε να είναι στο επίπεδο των χαρτιών που συναντάς πεταμένα σε διάφορους δρόμους. Όσα δικαιώματα των πολιτών δε εξυπηρετούν την συγκεκριμένη πολιτική παραβλέπονται, φτάνοντας σε σημείο ο πολίτης να έχει μόνο υποχρεώσεις που σε αυτή την περίπτωση είναι φόροι, πάνω σε φόρους και περικοπές. Δημιουργώντας μια νωχελική οικονομία που με το χρόνο εξασθενεί με τους πόρους να τελειώνουν. Ας πούμε θεωρητικά ότι οι τράπεζες παίρνουν, όλα τα σπίτια και τις καταθέσεις των Ελλήνων, το χρέος μετά από χρόνια θα αυξάνεται γιατί η οικονομία δεν θα έχει αναπτυχθεί, το ζύγι μεταξύ εξαγόμενων και εισαγόμενων προϊόντων θα συνεχίσει στο αρνητικό του ρυθμό και το βασικότερο οι οικονομικές αντοχές όσων μένουν σε τούτη τη χώρα θα έχουν εξανεμιστεί.
Αρά πάνω στην οικονομία και με την ιστορία που διδάσκει τα παθήματα, οι οικονομολόγοι – τεχνοκράτες του σήμερα δε έχουν αντιληφθεί ούτε την απλή φράση πως «Πιάνεις περισσότερες μύγες με το μέλι από ότι με το ξύδι». Το φταίξιμο πέφτει στο παρών οικονομικό σύστημα που μέχρι πριν κάμποσα χρόνια το θυμιάτιζαν ως ουτοπικό. Μήπως τελικά δεν είναι πρόβλημα του συστήματος αλλά μια διεθνής πολιτική κρίση, μια έλλειψη οράματος και ιδεών; Μήπως τελικά οδηγούμαστε σε εταιρικά κράτη (ως θεωρία αναπτύχθηκε το ΄80), με κάθε εταιρεία ή συμβούλιο εταιριών να ελέγχουν το μέλλον μας; Ερωτήματα που οι μελλοντικοί ιστορικοί θα είναι σε θέση να απαντήσουν. Στο σήμερα και για την Ελλάδα, οι καρεκλοκένταυροι πολιτικοί νάνοι ουδεμία σχέση έχουν με τους ανθρώπους που διοικούσαν, και πρόσφεραν ένα όραμα. Πάνω σε αυτό το κομμάτι ευθυνόμαστε εμείς, οι πολίτες. Το πελατολόγιο εμείς το δημιουργήσαμε, δίνοντας τους την ικανοποίηση, να εξαρτόμαστε από αυτούς. Ο Κικέρων είχε πει πως μια κοινωνία που δεν μπορεί να αλλάξει νοοτροπία είναι καταδικασμένη να κάνει τα ίδια λάθη. Δυστυχώς στην περίπτωση μας ισχύει, κάτι που διακρίνεται και στις νεότερες γενιές. Θεωρώ πως μαζί με το εθνικό πρόβλημα που είναι το δημογραφικό, η αλλαγή στο τρόπο σκέψης είναι επιτακτική.
Κατά καιρούς διαβάζω πως η Ελλάδα πρέπει να γίνει Ισραήλ, πρέπει να γίνει Ισλανδία, Ιρλανδία ή και Αργεντινή. Κανένας όμως δημοσιογράφος δεν αφιερώνει χρόνο να εξηγήσει πως κάθε χώρα διαφέρει όχι μόνο στην κουλτούρα αλλά και στις δυνάμεις που έχει. Για παράδειγμα η Ελλάδα έχει ανεκμετάλλευτους ενεργειακούς πόρους, περιέχει καθαρούς φυσικούς πόρους όπως το νερό σε αντίθεση με την Ισπανία που θα πρέπει μετά το 2025 να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της ύδρευσης. Τα εδάφη εξακολουθούν να είναι γόνιμα σε αντίθεση με τις βόρειες χώρες που το ΄60 ως ΄70 κατέστρεψαν τα εδάφη με τα φυτοφάρμακα (σαν το DDT). H γεωπολιτική θέση της Ελλάδας είναι σημαντική και συνεχίζουμε παραδόξως ακαδημαϊκά να είμαστε σε καλή θέση. Αντί λοιπόν οι δημοσιογράφοι να βγάζουν τις μελέτες που έχουν αραχνιάσει στα συρτάρια των Βρυξελλών για τις αλλαγές που το κράτος πρέπει να κάνει σε κάθε τομέα ξεχωριστά, κάνουν άσχετες συσχετίσεις και προτείνουν να αντιγράψουμε ένα μέλλον αντί να το διαμορφώσουμε μόνοι μας. Γιατί δε πρόκειται ποτέ να γίνουμε μια βιομηχανική χώρα αλλά έχουμε τη δύναμη να γίνουμε ισχυροί από τις “βιομηχανίες” που διαθέτουμε, τουρισμός, ναυτιλία, γεωργία και ενέργεια. Η Σουηδία μέσα σε μια 20ετία κατάφερε να περάσει τις περιβαλλοντολογικές κατασκευές και να αποκτήσει ένα μεγάλο κομμάτι από την πίτα της αγοράς. Η Πολώνια κατάφερε να στήσει την οικονομία της στις μικρομεσαίες βιομηχανίες και να τις επεκτείνει, μέχρι και η Ρουμανία κάνει άλματα στη γεωργία αυξάνοντας τις εξαγωγές της. Γιατί όχι και εμείς; Γιατί ενώ παλιότερα προκαλέσαμε θαύματα, να είμαστε άβουλοι σήμερα;
Τέλος, το φαινόμενο της μετανάστευσης στις παραγωγικές ηλικίες, ένα ακόμη πλήγμα σε μια κοινωνία που διασπάται θυμίζοντας το παλιό παιχνίδι με τις μπίλιες. Όλοι αναφέρονται στον αριθμό των ατόμων που φεύγουν, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται για το πόσοι είναι αυτοί που επιστρέφουν με τα φτερά τους σπασμένα, και είναι τουλάχιστον οι μισοί.
Υπήρξα ξενιτεμένος σχεδόν την μισή ζωή μου, λόγω εργασίας συνεχίζω κατά κάποιο τρόπο να είμαι οπότε δε είμαι εναντία στο να φεύγουν οι νέοι. Όμως οι εποχές έχουν αλλάξει, η αγορά εργασίας με την άνοδο των πρώην ανατολικών χωρών έχει τεντώσει. Κάποτε πλήρωναν τα πανεπιστήμια ή οι εταιρείες για να κάνεις διδακτορικό και σήμερα πρέπει να υποθηκεύσεις το μέλλον σου για να σπουδάσεις. Ανέκαθεν το τίμημα της ξενιτιάς ήταν το οικονομικό, να μαζέψεις χρήματα για να δημιουργήσεις ή να αποκτήσεις κάτι για όταν επιστρέψεις. Με τα σημερινά δεδομένα λίγες είναι οι θέσεις εργασίας στο εξωτερικό που μπορούν να στο προσφέρουν.
Καλή ζωή μπορείς να κάνεις και ας είσαι φτωχός (υποκειμενικό), γενικά για την καλή ζωή που πολλοί αναζητούν, η Ελλάδα προσφέρει λύσεις παρά τα τόσα προβλήματα, αυτό που είναι αναγκαίο είναι να είσαι ανοιχτόμυαλος, να υπάρχουν ιδέες και να είσαι καλός επαγγελματίας, βασικές αρχές και για να πετύχεις στο εξωτερικό. Μην ακούτε λοιπόν τι λένε οι “Παπαγάλοι” των ειδήσεων και της κοινωνίας, έχουμε πραγματικά ένα όνειρο όπου και αν βρισκόμαστε να το κάνουμε εφικτό, αρκεί να το θέλουμε, και το δικό μας όνειρο αυτόματα γίνεται ένα λιθαράκι για τις μελλοντικές γενιές.
