Ο άνθρωπος σήμερα έχει εγκλωβιστεί στη φαινομενική τελειότητα των ειδώλων με αποτέλεσμα να χάσει πλήρως το νόημα της ύπαρξής του. Το ουσιαστικό κομμάτι των πραγμάτων εξαφανίζεται μπροστά στην ομορφιά και την ανούσια αντανάκλαση του καθρέφτη. Περισσότερο από ποτέ, ο άνθρωπος σήμερα δεν ξέρει τι θέλει πραγματικά, τι του ταιριάζει, με ποιους ανήκει, ποιους πρέπει να απορρίψει από τη ζωή του, καθώς αφήνεται στο αόρατο σύστημα του γυαλιού και της οθόνης να τον σέρνει από τη μύτη. Εγκλωβισμένος στις εντυπώσεις των αισθήσεων, ο σημερινός άνθρωπος δίνει μεγάλη έμφαση στην ατελή φύση του προσπαθώντας να τη βελτιώσει αλλά και να την ξεπεράσει πολλές φορές, με αποτέλεσμα τη γελοιοποίησή του και μόνο.
Κι έτσι βλέπουμε άντρες βαψομαλλιάδες, με κόκκινη μπογιά αντί των γοητευτικών γκρίζων κροτάφων, άντρες με περουκίνια και βαμμένα φρύδια, γυναίκες με ψεύτικα μαλλιά, ψεύτικα στήθη, πρόσωπα τίγκα στις πλαστικές και τα υαλουρονικά, που στο τέλος όλοι θυμίζουν φουσκωμένες αντιαισθητικές κούκλες, πανομοιότυπες, που χαμογελούν και περνούν τα βράδια τους με αλκοόλ και αντικαταθλιπτικά ή αγχολυτικά χάπια, μεμψιμοιρώντας για τις δυσκολίες της ζωής…
Σε έναν κόσμο τόσο εικονικό, όπου όλα υπόσχονται την ευτυχία, που όμως είναι άπιαστη, ο μέσος άνθρωπος εξαντλεί τη σκέψη του και τις δράσεις του για να νιώσει έστω και μια στιγμή αυτή την τόσο ψεύτικη τελειότητα, κυνηγώντας το μηδέν. Και όπως ξέρουμε, το μηδέν δεν είναι καθόλου δημιουργικός αριθμός, καθώς δεν έχει παρά μηδενικό αποτέλεσμα. Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι “τεμπέλης“, είναι φυγόπονος. Και δεν εννοώ από εργασιακής πλευράς, αλλά από προσωπικής.
Ο σύγχρονος άνθρωπος αποφεύγει να χτίσει πάνω στην αλήθεια, τρέμει, φοβάται την αλήθεια του εαυτού του, τρομάζει με την αλήθεια των γύρω του, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τους συνανθρώπους του διότι είναι απελπιστικά κενός μέσα του. Ο άνθρωπος σήμερα με το να εμμένει στην εφήμερη εικόνα του και να μην παραδέχεται την προσωρινότητά του, δεν επιδιώκει την ευτυχία στα απλά και αληθινά πράγματα κι έτσι παραμορφώνεται. Έμαθε στο εύκολο, δεν χρειάζεται να ποθήσει κάτι πολύ , έτσι ώστε να παλέψει για να το κατακτήσει. Αυτό συμβαίνει σε όλα τα πράγματα συμπεριλαμβανομένων και των ανθρώπινων σχέσεων. Θέλοντας όλα να είναι και να γίνονται ίδια, σύμφωνα με τις επιθυμίες της μάζας και της διαφήμισης, ο χαρακτήρας του ανθρώπου χάθηκε μέσα στο χαρακτήρα της κοινής γνώμης, μέσα στο χάος του όχλου.
Η κενότητα αποτελεί το κοινό χαρακτηριστικό των ανθρώπων σήμερα, καθώς ωσάν σύγχρονοι νάρκισσοι πεθαίνουν αυτοθαυμαζόμενοι, πνιγμένοι από τον ίδιο τον εγωισμό και την αλαζονεία τους. Ξεχνούν ότι δημιουργήθηκαν για να “είναι” και όχι για να “φαίνονται”. Σήμερα περισσότερο από ποτέ η αδυσώπητη επιβολή του φαίνεσθαι απειλεί την επιβίωση του σύγχρονου ανθρώπου, καθώς τέρπει τα μάτια του και φθείρει την ψυχή του. Οι άνθρωποι μοιάζουν πλέον με άδειες κρεμάστρες στην ντουλάπα, καθώς στέκονται άδειοι και μίζεροι, ακούνητοι, απελπιστικά ακλόνητοι, χωρίς συναισθήματα μέσα στις μοναχικές βιτρίνες τους. Γυαλίζει το περιτύλιγμά τους, τα ρούχα τους είναι αδιαμφισβήτητα κάποιας μάρκας, τα αξεσουάρ τους χρυσά και λαμπερά αλλά το εσωτερικό τους είναι γεμάτο από αδιαφορία για το συνάνθρωπο, ανασφάλεια και μοναξιά που δεν αντιλαμβάνονται καθώς την έχουν συνηθίσει. Το χειρότερο είναι βέβαια, ότι επειδή δεν είναι ευτυχείς από την αντανάκλαση του εαυτού τους, αναζητούν να λάμψουν μέσα από τους λίγους συναισθηματικούς που απέμειναν και να τους δηλητηριάσουν. Ο άνθρωπος σήμερα έγινε ο “βρυκόλακας” του συνανθρώπου του πολλές φορές. Επιφανειακά πανέμορφος, επιτηδευμένα λαμπερός, δημιουργεί θύματα πολλές φορές, ηθελημένα και μη, καθώς χειρίζεται ανθρώπους και καταστάσεις για να ωφεληθεί και μόνο.
Ο σημερινός κενός άνθρωπος διάβασα κάπου ότι είναι ο άνθρωπος ο οποίος ζει και πορεύεται χωρίς αρχές και αξίες, δίχως ιδέες, με μοναδικό οδηγό, το εφήμερο συμφέρον του, στην εφήμερη ζωή του. Δεν αγαπά ούτε την αλήθεια, ούτε τη γνώση, ούτε τους συνανθρώπους του, παρά μόνο τη εικόνα του και οτιδήποτε τη μεγαλώνει και την εκθειάζει. Ο κενός άδειος σημερινός άνθρωπος φτιάχνει άδειες σχέσεις, δημιουργεί κενές κοινωνίες, αγαπά τα ψέμματα, χρησιμοποιεί τους συνανθρώπους του για όσο τον βολεύουν οι καταστάσεις και είναι αχόρταγος και αχάριστος. Αποφεύγει την αυτοκριτική καθώς δεν αγαπά τον εαυτό του και όποιος δεν αγαπά τον εαυτό του δεν μπορεί να αγαπήσει κανέναν.
Προσδοκώντας την Ανάσταση και το Άγιο Πάσχα, μπορούμε να σκεφτούμε ο καθένας μας καλύτερα πως μια εικόνα δεν δημιουργεί χίλιες λέξεις αλλά οι χίλιες λέξεις μπορούν να δημιουργήσουν και να αλλάξουν την εικόνα του σύγχρονου κενού ανθρώπου και να τη μεταμορφώσουν σε κάτι νέο, σε κάτι καινούργιο. Ο νέος – καινός άνθρωπος που μπορεί να ξεπηδήσει από αυτή τη μεταμόρφωση, θα είναι πολύ διαφορετικός και πιο αληθινός.
Ο καινός άνθρωπος όπως έλεγε ένας σπουδαίος φιλόλογος, μπορεί να ανανεώνει καθημερινά τον εαυτό του, να αποδεχθεί τη ματαιότητα της φύσης του, να αποκτήσει αυτογνωσία και να διορθώσει τα λάθη του, να αγαπήσει την ψυχή του, να αγκαλιάσει τους συνανθρώπους του με σεβασμό και αγάπη, να βλέπει όχι μόνο το χρήμα και τα υλικά αγαθά αλλά και το ηθικό του πράγματος.
Ο καινούργιος άνθρωπος της Ανάστασης, μπορεί να μάθει να αγαπά να μαθαίνει και να μοιράζεται, μπορεί να μάθει από την αρχή το “είναι”, δηλαδή να μάθει να “υπάρχει”, γιατί το ξέχασε ή τον έκαναν να το ξεχάσει. Ο καινούργιος άνθρωπος ίσως μέσα από αυτόν τον προσωπικό του αγώνα κατανοήσει πως δεν είναι άτρωτος και αλλάξει τον ρου της κοινωνίας μέσα στην οποία ζει, για να αλλάξει κάποτε τον ρου της ιστορίας του. Μιας ιστορίας όπου οι κοινωνίες θα ευημερούν επειδή τα μέλη της θα γίνουν άνθρωποι με περιεχόμενο, με ουσία και όχι άνθρωποι μιας εικονικής πραγματικότητας.
Ας μην εγκαταλείψουμε λοιπόν τους εαυτούς μας!
Ας τους δώσουμε την αξία που τους πρέπει!
Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλους!!!
