Γράφει η Μαρία Σαραλιώτη
Ψάχνω να βρω μια στιγμή που να υπήρξα ρομαντική! Η αλήθεια είναι πως ποτέ μου δε μ’ ενθουσίαζε η ιδέα του ειδυλλιακού τοπίου αγκαλιά με «το μωράκι» να κοιτάω τ’ αστέρια! Μήπως τελικά δεν είμαι ρομαντική; Μήπως είμαι και δεν το ‘χω καταλάβει; Μήπως είμαι κρυφό-ρομαντική; Ή μήπως δεν είχα αγκαλιά το σωστό μωράκι ώστε να μαγευτώ από τ’ αστέρια; Δεν ξέρω τι ισχύει, ίσως και να ξέρω, αλλά να σας το εκμυστηρευτώ αργότερα!
Αυτό που σίγουρα γνωρίζω, είναι πως τα Χριστούγεννα πλησιάζουν! Η πόλη θα ‘ναι στολισμένη από την μία άκρη ως την άλλη! Τα χριστουγεννιάτικα δέντρα θα γεμίζουν κάθε σπίτι! Τα λαμπιόνια θα αναβοσβήνουν! Ραδιόφωνα θα παίζουν ασταμάτητα χριστουγεννιάτικες μελωδίες! Θα πάω για ψώνια με τις φίλες μου και γι’ άλλη μια φορά, θα μας πιάσει μια κρίση μεταξύ νεύρων και κατάθλιψης, ταυτόχρονα, απ’ τα χιλιάδες ζευγαράκια που θα περπατάνε χέρι-χέρι! Θα γυρίσουμε σπίτι και θα καθόμαστε αμίλητες ακούγοντας το «All I want for Christmas» και για τους λάτρεις του ελληνικού ρεπερτορίου το «Χριστούγεννα» της Βανδή! Μεταξύ μας, και για όσους με ξέρουν, δεν είναι δύσκολο να μαντέψουν, προτιμώ το δεύτερο!
Ύστερα απ’ αυτά, νομίζω πως ξέρω τι ακριβώς είμαι, κρυφό-ρομαντική, γιατί αρνούμαι πολλές φορές να το παραδεχτώ, και φυσικά ως τώρα, με το λάθος μωράκι. Να κάνω την ερώτηση, σε πόσες από εσάς συμβαίνει το ίδιο; Δεν χρειάζεται ν’ απαντήσετε. Η ερώτηση ήταν ρητορική κι η απάντηση είναι γνωστή. Σχεδόν σε όλες! Κάποιες το περάσατε στο παρελθόν. Κάποιες άλλες τώρα που μιλάμε. Κι υπάρχει κι η τρίτη κατηγόρια, γι’ αυτές που φοβούνται μήπως το περάσουν.
Όπως και να ‘χει, ένα είναι σίγουρο! Κάτι μας πιάνει τα Χριστούγεννα, κάτι μας λείπει λίγο πιο πολύ από τις άλλες μέρες. Και λογικό το βρίσκω! Είναι όλο αυτό το κλίμα των γιορτών, που μας κάνει λίγο πιο ευαίσθητες, ρομαντικές κι ευέξαπτες. Είναι αυτό το κλίμα, που μας κάνει να θέλουμε πιο πολύ από ποτέ, απλά να αποκοιμηθούμε στην αγκαλιά του το βράδυ εκείνο. Και κυρίως είναι αυτός ο Άι-Βασίλης, που χρόνο με το χρόνο, ένα δώρο του ζητάμε εν όψει Χριστουγέννων, ενώ ξέρουμε από τα έξι μας, πως δεν υπάρχει! Κι από την άλλη σκεφτόμαστε πως αυτό το «χαζό» εορταστικό κλίμα, μόνο εμάς επηρεάζει!
Στο μεταξύ η μεγάλη γιορτή πλησιάζει κι αναμένοντας τις εξελίξεις, θα έχουμε τον γείτονα να κάνει παράπονα, γιατί ακούει στη διαπασών βράδυ-πρωί, εμάς μαζί με την Βανδή να τραγουδάμε ή και φωνάζουμε, «Χριστούγεννα ήρθαν πάλι μα είσαι πάλι μακριά μου»! Το «μακριά» πάρτε το όπως θέλετε και σας εκφράζει καλύτερα, κυριολεκτικά, μεταφορικά ή και τα δύο μαζί. Ως κρυφό-ρομαντικές λοιπόν, ψιθυρίζουμε κι ένα μεγάλο «Αααχ», μετράμε τις μέρες και τις νύχτες σαν τους φαντάρους και περιμένουμε το πολυπόθητο θαύμα των Χριστουγέννων, να γίνει και για ‘μας. Ηρεμούμε και λίγο, γιατί σε τίποτα δεν μας φταίνε τ’ αγκαλιασμένα ζευγαράκια επειδή το δικό μας έτερον ήμισυ για χίλιους δυο λόγους απουσιάζει και περιμένουμε…
Περιμένουμε τη στιγμή που το τηλέφωνο, ή και το κουδούνι, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα χτυπήσει τόσο μελωδικά κι ευχάριστα όσο ποτέ άλλοτε! Περιμένουμε τη στιγμή που κι εμείς θα ‘μαστε ένα από εκείνα τα ζευγαράκια που λέγαμε πριν κι ίσως κάποια άλλη να μας κοιτάει από απέναντι με μισό μάτι! Περιμένουμε πως οι γιορτές αυτές, θα είναι ένα μεγάλο πάρτι για δύο κι ίσως τελικά ν’ αλλάξουμε γνώμη για εκείνα τα ειδυλλιακά τοπία, με αστέρια και φεγγάρια! Περιμένουμε με λαχτάρα την συνέχεια…
…η οποία και δεν ξέρω ποια είναι, ούτε και πόσο ευχάριστα θα είναι τα φετινά Χριστούγεννα για καθεμία από εμάς. Δεν γνωρίζω γιατί αυτό το «άκαρδο μωράκι» δεν χτύπησε χθες κιόλας την πόρτα του σπιτιού μας -το ιδανικό- ! Ελπίζω όμως τα Χριστούγεννα αυτά, να ‘ναι πολύ καλύτερα από όλα τα προηγούμενα! Ο προσωπικός και τόσο αγαπημένος μας Άι-Βασίλης (-Γιώργος, Γιάννης, Νίκος, Κώστας ή όπως αλλιώς λέγεται), να ‘ρθει επιτέλους αυτοπροσώπως, αφού ο ίδιος αποτελεί ταυτόχρονα και το «δώρο»! Κι η χρονιά που θα ‘ρθει, να ‘ναι απρόβλεπτη κι «ανέλπιστα προβλέψιμη», κυρίως όμως η επιθυμητή για όλες!