Ντροπή και αίσχος! Ωρυόταν έξαλλη μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Κοίταζε και ξανακοίταζε, πατούσε και ξαναπατούσε το F5, αλλά η καταραμένη εικόνα της οθόνης δεν άλλαζε. Όσα ήταν εκεί πριν, ήταν ακόμα, ούτε ένα παραπάνω, ούτε λιγότερο!
Αυτό ήταν προσωπική προσβολή, ήταν ξετσίπωτο πέταγμα του γαντιού στην φάτσα της. Κυριλάτη, μοντέρνα και καθώς πρέπει μεν, φάτσα δε! Πως τολμούσε; Πως τολμούσε να φύγει, να ζήσει εκτός διαδικτύου; Να μην ανταποκριθεί στην ιντερνετική ανταπόκρισή της;;! Πως τολμούσε να την αφήνει να περιμένει;;
Αίσχος και πάλι αίσχος!!
Αν είχε γένια (όχι! μερικές τριχούλες στο πηγούνι δεν μετράνε για γένια!) θα τα τράβαγε σαν τον Iznogood. Τι το πέρασε εδώ ο κύριος; Κοινότητα ανταλλαγής απόψεων επί των δημοσιοποιημένων κειμένων;
Χα! Εδώ κύριε, σκεφτόταν την δικηγορίστικη αντεπίθεση της, εδώ λέγω κύριε, δεν είναι για ιδέες και λογοτεχνία, εδώ είναι για ανταλλαγή φλερτ και αν δεν το έχετε καταλάβει ακόμα, τόσο σας κόβει!
Αφηνίασε στην θέα του σπασμένου κόκκινου νυχιού της. Μέχρι και νύχι έσπασε για να γράψει πόσο της άρεσε. Και κείνος; Εκείνος ρωτάτε; Εκείνος έκλεισε τον υπολογιστή και πήγε να ζήσει εκεί που ζουν κανονικά οι άνθρωποι, εκτός διαδικτύου. Το πιστεύετε; Εκτός διαδικτύου! Τι ανωμαλίες είναι αυτές;
Και άντε να δεχτεί κανείς το εκτός διαδικτύου – ουδείς τέλειος – , αλλά χωρίς μία προειδοποίηση; Χωρίς κάτι τις να προσμένουμε την επόμενη ανταλλαγή ζουμερών σχολιασμών σχολίων των ασχολίαστων; Χωρίς έστω μία άνω κάτω τελεία και μία δεξιά παρένθεση;
Τι το περάσατε κύριε εδώ; Σκεφτόταν και φαντασιωνόταν το εκτελεστικό απόσπασμα στραμμένο πάνω του, ενώ η δίκη μόλις είχε ξεκινήσει. Τι το περάσατε, σας ερωτώ! Ξέφραγο αμπέλι; Όχι κύριε, εδώ είμαστε πολιτισμένη κοινότητα διαδικτυακών φίλων που ζουν ο ένας για τον άλλον (κάτι σαν Νταρτανιάν ένα πράμα, άμα ξέρετε την ιστορία).
Η φαντασίωση φούντωσε παραπάνω. Το εκτελεστικό απόσπασμα στάθηκε έτοιμο να τον εκτελέσει. Αυτό χρειαζόταν εκτέλεση. Έτσι για να μάθει άλλη φορά να μην αφήνει πριγκηπέσες και καρδιναλίους να περιμένουν.
Αχχ, όμως που έχει τρυφερή καρδιά κατά βάθος… που το βλέμμα του το άτιμο είναι όμως τόσο ελκυστικό. Γύρισε στο απόσπασμα και το διέταξε να αποσυρθεί. Αυτή τη φορά ο κύριος θα την γλίτωνε με μόνο ένα ελαφρό χτύπημα στο χεράκι. Ένα μικρό νταντά, σαν μικρό παιδάκι που ήταν και δεν γνώριζε ακόμα καλούς τρόπους.
Πάτησε μία τελευταία φορά το F5, έτσι για να σιγουρευτεί πως δεν υπήρχαν περαιτέρω και έκανε την υπέρβαση του εγώ της, έστω και με σπασμένο κόκκινο νύχι και μάλωσε το περίεργο αυτό μα άκρως ελκυστικό βλέμμα. Έγραφε και έγραφε και άρχισε πάλι να φουντώνει. Αχχ τελικά η μη ανταπόκριση ήταν, είναι και θα είναι το καλύτερο αφροδισιακό.
Πάτησε την αποστολή του άρθρου, ενώ το εκτελεστικό απόσπασμα γύρισε πιο κόκκινο και σκληρό παρά ποτέ στο θέατρο του μυαλού της να παίξει με τις ανεξέλεγκτες και ανικανοποίητες ορμές της!
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.