Γράφει η Μίνα Δαμίγου
Μες Στα Μάτια μιας Γυναίκας…
Όταν έρχεται η σοφία του χρόνου, ο θυμός τι γίνεται; Αναρωτήθηκες ποτέ ; Όταν έρχεται το πέρασμα των εμπειριών, γιατί η ανυπομονησία σωπαίνει; Αναλογίστηκες, άραγε, πόσες θύελλες, πόσες νηνεμίες και ηλιοβασιλέματα αντέχει μια γυναίκα, που από την φύση της έχει γεννηθεί για να φέρει ζωή με έμβλημα της την ανατολή στις χιλιάδες μετρημένες πνοές της;
Έψαξες ποτέ να δεις πραγματικά πόσα υπάρχουν πίσω από τα μάτια μιας γυναίκας; Και δεν γράφω κρύβονται, γιατί δεν κρύφτηκαν ποτέ… απλά εσύ δεν τα βλέπεις. Άλλες φορές γιατί δεν θες και άλλες γιατί δεν προσπαθείς καν. Βλέπεις, χρειάζεται θάρρος για να πάρεις την ευθύνη των όσων δεις. Γιατί θα πρέπει να τα καταλάβεις, γιατί θα πρέπει να τα εξηγήσεις…γιατί θα πρέπει να τα αντιμετωπίσεις…
Θα μου πεις αυτός είναι κανόνας στην ζωή και θα συμφωνήσω συμπληρώνοντας κάτι.
Η γυναίκα από την φύση της είναι προγραμματισμένη να κάνει ενέργειες και σκέψεις ταυτόχρονα. Έτσι λειτουργεί ο εγκέφαλος αυτού του πλάσματος, γεγονός που είναι ιατρικά και επιστημονικά αποδεδειγμένο.
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι γεννημένοι γι’ αυτό. Σημασία όμως δεν έχει να (μην) είσαι γεννημένος για κάτι, σημασία έχει να το γνωρίζεις. Να έχεις πλήρη επίγνωση και συνείδηση των όσων μπορείς ή όχι να διαχειριστείς. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, ούτε «κοπιάρονται», κι αυτό είναι που τους κάνει μοναδικούς. Μόνο όταν αποδεχτείς και αγαπήσεις αυτήν ακριβώς την μοναδικότητα σου, μπορείς να δεις και τον άλλον. Να δεις πραγματικά μέσα στα μάτια του και να καταλάβεις. Το πιο τρομακτικό σ’ αυτό δεν είναι αυτά που καταλαβαίνεις για εκείνον, αλλά όλα εκείνα που συνειδητοποιείς για σένα…
Η αποδοχή των άλλων είναι μια άλλη ιστορία και σαφώς διαπερνάει από εν μέρει διαστρεβλωμένα φίλτρα, που δεν αντιστοιχούν συνήθως στην πραγματικότητα, εάν και εφόσον δεν έχεις αποδεχτεί τον ίδιο σου τον εαυτό.
Ποιος αντέχει όμως να μπει σ’ αυτήν την επίπονη και ταυτόχρονα τόσο λυτρωτική διαδικασία και πόσο ; Το να αποδεχτείς εσένα, είναι δύσκολο, είναι σαν ένα σκοτεινό τούνελ που μέσα από μια δαιδαλώδης διαδρομή, σε οδηγεί σε ένα καθαρό ξέφωτο με μη αλλοιωμένα χρώματα. Είναι το μέρος που αναγνωρίζεις το παρόν σου, προχωρώντας από το παρελθόν σου στο εγγύς και μόνο μέλλον σου, μιας και σ’ αυτό μπορείς ρεαλιστικά να έχεις εξουσία …
Αυτή την διαδρομή θα συναντήσεις αν κοιτάξεις πραγματικά τα μάτια μιας γυναίκας. Το σώμα της δεν θα σου φανερώσει ποτέ τις πληγές της και τα χείλη της δεν θα σου πουν ποτέ το πώς βρέθηκαν εκεί να την ματώνουν ξανά και ξανά. Θα τις φροντίσει μόνη της γιατί έτσι έμαθε. Μια αληθινή γυναίκα, ποτέ δεν θα επιτρέψει στον εαυτό της να δείξει τι έζησε. Αντιθέτως θα διεκδικήσει αυτό που θέλει να κατακτήσει στο παρόν της για να ζήσει μαζί του στο μέλλον της.
Μια αληθινή γυναίκα δεν δέχεται τίποτα λιγότερο από το να αγαπηθεί ή να μισηθεί αλλά και τα δύο στο πολύ. Τα μέτρια για κείνη θα είναι πάντα καταχωρημένα στην λέξη «τίποτα».
Για αυτό σου λέω… μην προσπαθήσεις να αποκωδικοποιήσεις τα λόγια της…
Στάσου εμπρός της και κοίταξε τα μάτια της…
Αν αντέχεις καλωσόρισέ την και δεν θα το μετανιώσεις…
Αλλιώς προσποιήσου πως δεν την είδες ποτέ και φύγε…
Έτσι κι αλλιώς, αυτή είναι η αλήθεια…
