Τι όμορφο που είναι να τα κοιτάς όταν κοιμούνται. Όμορφα, γαλήνια, σχεδόν σαν άγγελοι. Νομίζεις ότι βλέπεις αυτό το μαγικό φως να τα περιβάλλει. Τα φιλάω τρυφερά στα κεφαλάκια και βγαίνω σιγά σιγά από το δωμάτιο. Πάω στο μπάνιο να ετοιμαστώ κι εγώ. Ανοίγω την βρύση βάζω οδοντόκρεμα στην οδοντόβουρτσα και τότε σηκώνω το βλέμμα μου και την βλέπω.
-Ποια είσαι εσύ;
-Έλα βρε εσύ είμαι, με ξέχασες;
-Κάτι μου θυμίζεις αλλά δεν μοιάζεις σε αυτό που θυμόμουν. Έχεις πιο μεγάλες σακούλες στα μάτια, το βλέμμα σου είναι πιο θολό, υπάρχουν ρυτίδες στα μάτια σου,το μέτωπο και τον λαιμό που δεν τις θυμάμαι.
-Άντε βρε, εσύ είμαι απλά έχω κάνει 2 παιδιά και δεν είμαι πια 25.
Και τότε αρχίζω να σκέφτομαι πού είμαι και τι συμβαίνει στην ζωή μου. Το 24ωρο με παίρνει μαζί του μαζί με όλες τις υποχρεώσεις και κάποια στιγμή μπαίνω στον αυτόματο και παύω να έχω ενεργή σχέση με εμένα και την πραγματικότητα. Με ξανακοιτάω στον καθρέπτη και καταλαβαίνω ότι το είδωλό μου δεν ψεύδεται απλά εγώ κάπου έμεινα πίσω και αυτή είναι μία από τις φορές που επικοινωνώ πραγματικά με τον εαυτό μου. Το μωρό είναι 5 μηνών και ο μεγάλος ήδη σχεδόν 5 ετών και εγώ 35.
Μην με παρεξηγήσεις δεν μετανιώνω για τίποτα. Είναι η κούραση που με καταβάλει κάποιες φορές. Κοιτάω τα ανθρωπάκια μου να κοιμούνται και αυτομάτως ανακαλώ τις εγκυμοσύνες, τους πόνους, την αϋπνία από τους πόνους και την δυσκολία στην αναπνοή, τις ναυτίες, τις γέννες.
Αν μου τα είχαν πει αυτά πριν μείνω έγκυος ότι θα τα περάσω αλλά και να ήξερα το πως νιώθω τώρα όταν τα κοιτώ να είσαι σίγουρη ότι θα τα ξαναέκανα όλα χωρίς δισταγμό.
Μωρέ μου λείπει αυτός ο καφές με τις απλές σκοτούρες όπως το τι θα μου πει η συνάδελφος ή το τι θα φορέσω στο πάρτυ. Μου λείπει το ξενύχτι με τον άντρα μου και μετά η κρέπα στις 6 και στις 7 το πρωί. Όχι πάντα βέβαια γιατί τα έχω χορτάσει αυτά και με το παραπάνω. Ίσως αυτό που μου λείπει περισσότερο είναι η πολυτέλεια να έχω την επιλογή με την συνείδησή μου καθαρή.
Μου λείπουν εκείνα τα ήσυχα απογεύματα με τον καφέ μου να βυθίζομαι στην απόλυτη σιωπή και στις σκέψεις μου. Θυμάμαι νόμιζα ότι εκείνη την στιγμή ακόμα και ο αέρας γινόταν πιο λεπτός στο σπίτι και όλα γίνονταν απόλυτα διαυγή. Ένα βιβλίο να χαζεύω και το άρωμα του ροφήματος να με τυλίγει μαζί με τις εικόνες που ζωντάνευαν μέσα από τις σελίδες.
Μου λείπει το απόλυτο μπάνιο! Να μπω μέσα και να ξεχαστώ στο καυτό νερό μέχρι να παγώσει. Μετά να βγω και να περιποιηθώ το δέρμα και τα μαλλιά μου με ησυχία. Να φτιάξω μία ωραία μάσκα για το πρόσωπο και να ξαπλώσω στον καναπέ με το αγαπημένο μου περιοδικό μέχρι να περάσει ο χρόνος για να την αφαιρέσω. Μου λείπει η ησυχία και η ελεύθερη χωρίς ενοχές επιλογή για την επένδυση του χρόνου ψυχαγωγίας μου. Μου λείπει η βραδινή έξοδος με την γυναικοπαρέα, τα χαχανίσματα και τα κραξίματα.
Τα λατρεύω τα παιδιά μου. Την λατρεύω την οικογένειά μου. Την έκανα συνειδητά και εκ πεποιθήσεως. Αλλά αγαπώ και τον εαυτό μου. Θέλω να είμαι καλά, και είναι δύσκολο χωρίς βοήθεια να κρατάς ισορροπίες. Όχι ανέφικτο απλά λίγο δύσκολο και λίγο κουραστικό.
Δεν νιώθω ενοχές που τα σκέφτομαι αυτά που μου λείπουν αλλιώς δεν θα μπορούσα να τα αρθρώσω πόσο μάλλον να τα δημοσιοποιήσω. Είμαι μία γυναίκα όπως όλες οι άλλες και το ότι μία γυναίκα γίνεται μητέρα δεν σημαίνει ότι παύουν οι άλλοι ρόλοι της. Ας μην το ξεχνάμε αυτό! “έλα τώρα εσύ έχεις τα παιδιά σου”, “κλαίνε οι χήρες κλαιν κι οι παντρεμένες” “είσαι μάνα τώρα, τι τις θες τις εξόδους”. Είναι μια αλήθεια ότι έκανα την επιλογή μου και ζω με τις συνέπειες αλλά όλα θέλουν ισορροπία. Είμαι όσα ήμουν πριν και επιπλέον “μητέρα”. Μου λείπουν αλλά είναι θέμα χρόνου να ξαναβρώ κάποια από αυτά. Υπομονή… όλα θα γίνουν στην ώρα τους. Ούτε νωρίτερα ούτε αργότερα.
