Στης μοναξιάς το δέντρο κάθισα και τον κορμό του ασήμωσα και μάτωσα που δεν έχω εσένα. Σκουπίδι η σκέψη, την πετώ, τη λογική απαρνιέμαι. Μη φοβηθείς αν κλάψω…. Μου αρνήθηκες το όνειρο….. Όλα ξέρω τι σημαίνουν και τι εννοούν, μία ξενιτιά η ζωή χωρίς εσένα.
Θέλω μία καταιγίδα να ρθει να ουρλιάξει όσα δεν είπαμε από φόβο ή ντροπή. Κάνω τη φωτιά μου χάδι και την πληγή σου κρύβω. Ο πόνος λάβα στα βαθιά κυλάει. Μία καρδιά έχω μόνο που κάθε βραδιά για σένα κλαίει, νιώσε με!
Σαν πεταλούδα η σκέψη μου πετά στην κάμαρη ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει, να’ ρθεί να σ ανταμώσει. Τι λάθος κάνω κι όλο σε χάνω; Ξέρω μόνο να σ αγαπώ! Σε πλησιάζω…. μα ξάφνου ξεμακραίνεις κι εγώ ανήμπορη να καταλάβω πώς νιώθεις, τι σκέφτεσαι. Η καρδιά μου σφιχτά μαζεύει τα φτερά όμως ακόμη μπορώ να περιμένω να γίνουν όλα ξανά μια αγκαλιά.
Σαν άρωμα φερμένο απ τη βροχή να’ ρθείς, όλα τα τολμάς, όλα τα μπορείς σαν αγαπάς, φτάνει να το νιώθεις, φτάνει να το θες αληθινά. Να’ ρθείς να σβήσεις όλους τους φόβους μ ένα φιλί, με μια αγκαλιά να νικήσεις όλα όσα μάχονται εναντίον μας. Μη φεύγεις, κράτησέ με… στη δική σου Ανατολή και στα ηλιοβασιλέματά σου!
