Γιατί να σου ματώνει την καρδιά ο εγωισμός και να είναι η σχέση ένας γκρεμός αγεφύρωτος; Καμιά φορά το δρόμο χάνω και πέφτω επάνω στης μνήμης τα στενά…. και περπατάς εκεί μαζί μου….. κι όλα μοιάζουν φωτεινά, σαν Καλοκαίρι, σαν γιορτή.
Μα μένουμε ακίνητοι και η μέρα αδειάζει, ούτε και σήμερα ήρθαμε πιο κοντά κι ο ορίζοντας έσβησε στα μάτια μου και βράδιασε. Μέσα από λυγμούς σου φωνάζω “μη φεύγεις”, δεν έχω που να πάω…. Η καρδιά μου σαν καθρέφτης σπάει.
Το όνειρό μου μάτωσε και στην φτωχή καρδιά μου έπιασε βροχή. Είναι οι στιγμές μας στα βλέφαρα πια κλεισμένες και οι χαρές μου ευθείες πια γραμμές. Αχ και να ερχόσουνα ξανά μες τη ζωή μου κάπως, μα μ’ ένα “αχ” τα γυαλιά δεν κολλάνε. Κάθομαι εδώ και σε θυμάμαι, βλέπω να αλλάζει ο καιρός κι εγώ αρχίζω να φοβάμαι, δεν είμαι βράχος….. Μα εσύ όλο ξεμακραίνεις κι εγώ ; Εγώ εξόριστη στο χθες.
Δεν είναι λύση να παλεύεις μόνη, το νόημα χάνεται, το έχω πια καταλάβει. Έτσι, διαλέγω να μην ακολουθήσω τα “δύσκολα”. Είναι εδώ, όμως δεν θα γίνω ακόλουθός τους, μένουν, όμως εγώ θα φύγω μακριά τους, θα ελευθερωθώ!
Ξέρεις γιατί; Γιατί δε βγάζουν πουθενά, δεν έχουν καμιά διέξοδο. Κι εγώ ξέρω πως πάλεψα, έμεινα, ένιωσα, έδωσα, δεν διάλεξα να είμαι λιποτάκτης. Και τώρα που νίκησα τις αμφιβολίες μπορώ να τα διώξω υποχωρώντας νικήτρια. Όχι, δεν έχασα, αντίθετα, κέρδισα γιατί προσπάθησα, προσπάθησα να καταλάβω τι νιώθεις κι εσύ δίνοντάς σου χρόνο και είδα, είδα πως αφού τίποτα δεν είναι το ίδιο, πρέπει απλά να κοιτάξω μπροστά!
Γιατί δε συνηθίζεται η μοναξιά, δεν μπορείς να φυλακίσεις την καρδιά σου, δεν μπορείς να της στερήσεις τη μοναδική της ευτυχία, την ΑΓΑΠΗ, δεν μπορείς να μένεις κάπου που δεν ανήκεις, κάπου που το δικό σου “πολύ” μπορεί να τους φαίνεται “λίγο”. Απλά αλλάζεις μονοπάτι για να βρεις αυτό το σωστό, το μοναδικό σου! Εκεί που όλα θα μοιάζουν πράγματι Καλοκαίρι, εκεί που αλήθεια θα είναι όλα μία όμορφη, ατέρμονη γιορτή!