Λυμένα Χέρια , Πλεγμένες Ψυχές…
Γράφει η Μίνα Δαμίγου
Κι αν αγάπησα κάτι στον εαυτό μου, αυτό ήταν που μου άρεσε η αίσθηση της ελευθερίας στα χέρια σου.
Η αίσθηση του να είμαι δίπλα σου γιατί το θέλω κι όχι γιατί οι συνθήκες με τον καιρό θα με δένουν αναπόφευκτα κοντά σου.
Η αίσθηση του να σ’ αγκαλιάζω χωρίς να σε αγγίζω. Η αίσθηση του εγώ να σε κοιτάζω κι εσύ να ακούς όλα όσα νιώθω χωρίς να ειπώνεται ούτε μια λέξη.
Άνευ επαφής, άνευ λόγου κι όλα άνευ όρων και κανόνων.
Έτσι δένονται οι άνθρωποι μάτια μου…
Έτσι… Γιατί θέλουν…
Γιατί ακόμα κι αν δεν μπορούν, συνεχίζουν να θέλουν…
Κ στα «δεν μπορώ» σφηνώνουν ευκαιρίες ανέλπιστες…
Κι εκεί στα «δεν γίνεται» βρίσκουν τρόπο και ράβουν αναμνήσεις αξέχαστες…
Καταφέρνουν να γεννούν ελπίδες από το πουθενά για να μπορούν να τρέφουν τον έρωτα τους, εκείνον τον παράξενο ταξιδιώτη, που δεν χώρεσε σε κανενός από τους δύο τη ζωή.
Γιατί γι’ αυτό γεννήθηκε.
Για να ‘ναι άσβεστος κι όχι να ξεψυχάει μέρα με την ημέρα.
Ένας έρωτας ιδιαίτερος… ένας έρωτας αλλιώτικος… Για λίγους…
Ένας έρωτας μ’ αγκάθια, που καταφέρνεις να τα κάνεις να ανθίζουν…
Ένας έρωτας που δεν ξέρεις που θα σε βγάλει κι όμως τον περπατάς…
Σε ρουφάει σαν δίνη κι εσύ παραδίνεσαι στην άγνωστη πορεία του…
Σε οδηγεί σε εκείνα τα ανεξερεύνητα μέρη της ψυχής σου που δεν πίστευες ποτέ ότι μπορείς να φτάσεις.
Στα κλειδωμένα σου στεγανά και σ’ όλα εκείνα τα (ά)γνώστα που σφράγισες ερμητικά.
…Στα άβατα σου…
Εκεί που δεν μπήκε ποτέ κανείς, ούτε καν εσύ ο ίδιος.
Μπορεί να σου στοιχίζει αλλά δεν σε νοιάζει.
Γιατί αν ξέρεις να τον ζήσεις έχεις πολλά να κερδίσεις από δαύτον.
Πολλά… Για σένα… Για μένα … Για μας…
Ένας έρωτας που δεν έδεσε ποτέ τα χέρια του με τον καθιερωμένο τρόπο
Ένας έρωτας που δεν δέχτηκε ποτέ να ακολουθήσει την πεπατημένη οδό
Ένας έρωτας αντισυμβατικός που αρνήθηκε να χωρέσει στον ορισμό που του δόθηκε σ’ όλα τα λεξικά του κόσμου
Ένας έρωτας με λυμένα χέρια, από δύο πλεγμένες ψυχές…