Βρεθήκαμε το πρωί στο σαλέ, στην κορφή του βουνού. Η μέρα συννεφιασμένη. Σαν άρχισε να νυχτώνει ξεκίνησε να χιονίζει. Ονειρεμένη εικόνα αντικρίσαμε το πρωί. Με χέρια και ειδικά εργαλεία έπρεπε να βγάλουμε το σκεπασμένο από το χιόνι αυτοκίνητο.
Εγώ γελούσα, σκεφτόμουν, ας μέναμε έστω μια ακόμη μέρα. Γεμίσαμε χιόνι στις χούφτες μας και ανταλλάξαμε μπαλιές. Ιδρώσαμε, ώσπου να εμφανιστεί η πόρτα του αυτοκινήτου που ήταν ολόκληρο καλυμμένο. Οι αλυσίδες που βάλαμε στις ρόδες βοήθησαν να ξεκινήσουμε. Εγώ στο τιμόνι με την αδρεναλίνη στα όρια.
Απολαμβάνω αυτή την κατάβαση. Δεν υπάρχει φόβος, μόνο το μοναδικό αυτό λευκό τοπίο τραβά σαν μαγνήτης όλες μου τις αισθήσεις. Χαίρομαι, γελώ, εσύ μου λες πρόσεχε. Φτάσαμε στην πράσινη πεδιάδα. Κρίμα, χάθηκε αυτό το μαγικό κατάλευκο όνειρο.