Λάθος πατρόν και φτηνά υφάσματα
Γράφει η Μίνα Δαμίγου
Ξέρεις, δεν είναι πολλά εκείνα που δεν άντεξα ποτέ στους ανθρώπους… Είναι όμως ένα, που πραγματικά με αηδίασε… Είναι εκείνο το μοντελάκι συμπεριφοράς που «φοριέται» πολύ τελευταία. Είναι εκείνο το βολικό ρουχαλάκι που ξεγελάει κρύβοντας ουκ ολίγα αφού έχει εκπληκτική ελαστικότητα στα νούμερα του αλλά για σύντομο χρονικό διάστημα, αφού το «ύφασμα» είναι χαμηλής ποιότητας.
Είναι πάμφθηνο και ταυτόχρονα εκπτωτικό, και όπως έχεις καταλάβει αναφέρομαι στην συμπεριφορά δύο ανθρώπων σε έναν ή αλλιώς βλέπε την λέξη «υποκρισία». Το φορούν και καμαρώνουν κιόλας! Στολίδια της, τα ψεύτικα χαμόγελα στα χείλη που ξέρεις πολύ καλά τι ξεστόμισαν για σένα, πίσω απ’ την πλάτη σου όμως. Γιατί το σθένος να το κάνουν μπροστά σου δεν το είχαν.
Και το ξέρεις πολύ καλά γιατί μπροστά στα δικά σου μάτια «σκάνε» οι δικές τους συνέπειες. Τόση ανοησία είχαν ώστε να πιστέψουν πως είναι εύκολο να κατακτήσουν κλεμμένους ουρανούς…!
Αν σε ρωτήσω τι αξία έχουν, θα μου πεις καμιά απολύτως. Κι εύλογα θα σου κάνω την επόμενη τετριμμένη ερώτηση για ποιο λόγο τότε το συζητάς. Κι επειδή σ’ αρέσουν οι σταράτες κουβέντες, θα μου απαντήσεις γιατί πολύ απλά με τις κουβέντες δεν είχες ποτέ πρόβλημα, με τους ανθρώπους πάλι αρκετά.
Τόσα ώστε να δουν στο βλέμμα σου όσα δεν έφτασαν στα δικά τους αυτιά με τον γνωστό μπάσταρδο τρόπο της υποκρισίας.
Τι; Κατάλαβες πως και μένα μ’ αρέσουν οι σταράτες κουβέντες, ε; Χμ… Καλύτερα πες τις ντόμπρες.
Και η αλήθεια είναι πως από μικρό παιδί αυτό το «ρουχαλάκι» δεν το γούσταρα ποτέ. Άνηκε πάντα σε εκείνα τα «μοντελάκια» που δεν με ενδιέφερε αν έβγαιναν στο νούμερο μου.
Γιατί εγώ, φίλε μου, μπόρεσα και μπορώ.
Γιατί εγώ, φίλε μου, όταν ήμουν παιδί, το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν η αμπάριζα και όχι το κρυφτό.
Γιατί εμένα που με βλέπεις, έχω πάει κι έχω έρθει εκεί που δεν έχεις την παραμικρή ιδέα χιλιάδες φορές (και ειλικρινά εύχομαι να μην πας ποτέ), κι όμως είμαι ακόμα εδώ, όρθια μπροστά σου και με την ανάσα μου γεμάτη οξυγόνο στα σωθικά μου, να σε κοιτάζω κατάματα και να σου λέω, χωρίς να βγάζω λέξη, πόση γελοιότητα μπορεί να χωρέσει σε έναν άνθρωπο.
Γιατί τα «πολλά» δεν ήταν τα ζητούμενα της ζωής μου. Τα «καλά» πάλι, ήταν οι στόχοι μου και τα θεμέλια της ψυχής μου.
Δεν είναι κακό να μην ταιριάζεις με όλους τους ανθρώπους.
Δεν είναι κακό να μην τους συμπαθείς.
Δεν είναι ούτε κακό, ούτε κατακριτέο αλλά κυρίως δεν είναι αναγκαίο.
Το κακό ξέρεις ποιο είναι; Το κακό είναι να φοράς αυτό το ρούχο της «διμουριάς» και να υποκρίνεσαι ευγενικά χαμόγελα με σκοπό να ρουφήξεις κάθε καλό απ’ τον συνάνθρωπο σου, όχι για να το αποκτήσεις, αλλά για να ΜΗΝ το έχει ούτε αυτός.
Μην με υποτιμάς όμως γιατί, πίστεψε με, μπορώ να χρησιμοποιήσω την ελληνική γλώσσα σε βαθμό και επίπεδο που δεν φαντάζεσαι. Γιατί μπορώ να «κατέβω» όσο χαμηλά κι αν είσαι και να σε βρω και να σε βάλω μια χαρά και χωρίς κόπο στην θέση που σου αρμόζει και δημοσίως μάλιστα.
Άνετα μπορώ. Το θέμα είναι ότι δεν θέλω.
Κάνε το εικόνα, γιατί σ’ αυτό το σημείο, επιλέγω και σου γυρνάω αδιάφορα την πλάτη μου.
Γιατί εσύ ήρθες για να πάρεις, και όχι για να χάσεις. Κι αυτό έπαθες.
Έχασες και μάλιστα με διαφορά.
Σε απορρίπτω εν ριπή των δικών σου οφθαλμών κι αυτό δεν το αντέχεις.
Σου χρειάζονται κότσια, κι αυτό είναι ένα «ακριβό κουστούμι» που δεν θα χωρέσεις ποτέ μέσα.