Πόσες φορές βρεθήκαμε μπροστά σε μια συζήτηση αρνητικής κριτικής και σχολιασμού για κάποιον τρίτο και πόσο άσχημα αισθανθήκαμε.
Η αρνητική κριτική που κάνουμε στους άλλους ουσιαστικά παρουσιάζει περισσότερα στοιχεία για εμάς που κρίνουμε παρά για τους κρινόμενους.
Οι ελλείψεις του χαρακτήρα μας, οι ανασφάλειες της προσωπικότητας μας, τα τραύματα της παιδικής ηλικίας, οι δημιουργημένες φοβίες από την κοινωνία και το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώσαμε, το αίσθημα μειονεξίας, η χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση αποδεικνύουν την ποιότητα του χαρακτήρα μας την οποία προσπαθούμε να υπερκαλύψουμε μειώνοντας τους άλλους.
Σε ποιόν τελικά ασκούμε κριτική όταν σχολιάζουμε επίμονα και κατηγορούμε συνέχεια;
Ποιόν πληγώνουμε όταν προσπαθούμε βεβιασμένα και ψυχαναγκαστικά να υπερισχύσει η γνώμη μας και η άποψη μας;
Ποιόν πιστεύουμε ότι περιορίζουμε με το να θεωρούμε και να προβάλλουμε τον εαυτό μας ως ανώτερο σε σχέση με κάποιον άλλον;
Ποιόν τελικά απορρίπτουμε με το να πιστεύουμε ότι ο τρόπος σκέψης μας είναι και ο σωστότερος;
Η απάντηση στις παραπάνω ερωτήσεις είναι μία, τον εαυτό μας.
Ο τρόπος που σκεφτόμαστε, πράττουμε και συμπεριφερόμαστε αντανακλούν την εσωτερική μας ολότητα σαν άνθρωποι.
Με την αρνητική κριτική και τον σχολιασμό των άλλων ουσιαστικά προσπαθούμε να καλύψουμε ή να παραβλέψουμε δικές μας αρνητικές και δυσάρεστες πτυχές του εαυτού μας.
Η κριτική που ασκούμε στους ανθρώπους γύρω μας είναι μια προβολή και μια αντανάκλαση του εσωτερικού μας κόσμου, των αρνητικών συμπεριφορών με τις οποίες έχουμε γαλουχηθεί, των χιλιάδων παγιωμένων πεποιθήσεων και της αδυναμίας μας να αποδεχτούμε την ολότητα του εαυτού μας με τα ελαττώματα και τις ελλείψεις μας.
Ο αρνητικός σχολιασμός και οι συνεχείς κατηγορίες για κάθε έναν άνθρωπο που συναντούμε πίσω από την πλάτη του μας απομακρύνει από την αληθινή αυτογνωσία του εαυτού μας και την εξέλιξη του, καθώς το μόνο που πας παρέχει είναι απλώς μια προσωρινή ανακούφιση και ένα διάλειμμα από την ανάληψη της δικής μας ευθύνης απέναντι στον εαυτό μας και τους γύρω μας.
Αναβάλλει την αναγνώριση, την παραδοχή και την αντιμετώπιση των αρνητικών συμπεριφορών και μπλοκαρισμάτων, τις οποίες ρίχνουμε κάτω από το χαλάκι του εγωισμού με έντεχνο τρόπο.
Μέσω της κριτικής υιοθετούμε ένα γραμμικό και δογματικό τρόπο σκέψης, ιδιότυπης λογικής αυθαίρετων και αβάσιμων γενικεύσεων χωρίς επιχειρήματα και παραδείγματα βασιζόμενοι σε προσωπικές εικασίες.
Τα άτομα που χρησιμοποιούν πολύ έντονα την κριτική έχουν ισχυροποιημένη μέσα τους την πεποίθηση και την ψευδαίσθηση ότι είναι τέλειοι σε όλα και ειδήμονες για κάθε κατάσταση και περίσταση.
Προσπαθούν να ελέγξουν και να ασκήσουν μια έμμεση μορφή ψυχολογικής πίεσης στον κρινόμενο, ξεχνώντας ότι αυτό ξεκινάει και επιστρέφει στους ίδιους με μεγαλύτερη δυναμική.
Όταν αγαπήσουμε πραγματικά τον εαυτό μας θα απεμπλακούμε από την επιθυμία μας να κρίνουμε και να κατηγορούμε συνεχώς τους άλλους. Θα σταματήσουμε να πληγώνουμε λεκτικά και συναισθηματικά και τον εαυτό μας, αλλά και τους γύρω μας.
Η αποδοχή των ατελειών μας θα μας βοηθήσει να απαλλαγούμε από την ανάγκη να είμαστε τέλειοι για να μας αποδέχονται περισσότεροι οι άλλοι. Όταν αναγνωρίσουμε τις προσωπικές μας ανάγκες και τις εκφράζουμε με κατάλληλο τρόπο θα απελευθερωθούμε από την ανασφάλεια και την χαμηλή αυτοεκτίμηση που νιώθουμε για τον εαυτό μας.
Για να μας σεβαστούν και να μας αποδεχτούν οι άλλοι χρειάζεται πρώτα εμείς να το κάνουμε για τον εαυτό μας μέσα σε ένα πλαίσιο βαθιάς ειλικρίνειας και αλήθειας.
Η αρνητική κριτική πληγώνει και φθείρει πρώτα εμάς, δηλητηριάζει τον ψυχισμό μας και αποδυναμώνει ότι θετικό και όμορφο έχουμε μέσα μας.
Μας οδηγεί σε ένα κλίμα εσωτερικής δυσαρέσκειας και έντονου αρνητισμού, συναισθηματικής σύγκρουσης και ψυχολογικής σύγχυσης με τον εαυτό μας, το οποίο αντανακλάται και στις σχέσεις μας.
Με το να κρίνουμε δείχνουμε ένα αίσθημα μειονεξίας και αρνητισμού για τον εαυτό μας και ζήλιας – φθόνου για τους άλλους.
Ο ολοκληρωμένος άνθρωπος που αγαπάει και σέβεται τον εαυτό του, που αναγνωρίζει τις ικανότητες και τις αδυναμίες του, που έχει επίγνωση της πραγματικότητας του, που είναι ευτυχισμένος με τη ζωή του, που συνεργάζεται με τον εαυτό του με στόχο της προσωπική του εξέλιξη, που είναι σίγουρος για τις επιλογές του και δεν αισθάνεται ενοχές και ανασφάλειες είναι απελευθερωμένος από την ανάγκη της κριτικής. Αυτός ο άνθρωπος είναι πραγματικά ευτυχισμένος.
Από τη στιγμή που θα αρχίσεις να ασχολείσαι με τα καλά και τα κακά των συνανθρώπων σου, ανοίγεις μια πόρτα για να μπει μέσα η κακία. Το να ελέγχεις, να ανταγωνίζεσαι και να κριτικάρεις τους άλλους σε αδυνατίζει και σε νικά.
Morihei Ueshiba
ΤΑ ΠΙΟ ΘΕΡΜΑ ΜΟΥ ΣΥΓΧΑΡΗΤΉΡΙΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΜΥΡΙΑ ΕΥΓΕ ΜΟΥ !!!