Κοινωνία ώρα μηδέν…. Θυμάστε μήπως την αντίστοιχη ταινία με τον αείμνηστο Νίκο Κούρκουλο; Μια τέτοια ώρα σήμανε στις μέρες μας: η ώρα της ευθύνης. Ξεβρακωνόμαστε όλοι καθημερινά και συγγνώμη εκ των υστέρων για την έκφραση αλλά αυτή είναι η μία και μοναδική πραγματικότητα. Ο κόσμος που εμείς δημιουργήσαμε, καταρρέει ώρα με την ώρα σε όλο τον πλανήτη. Οι παγκόσμιες ημέρες του πλανήτη μοιάζουν σαν τις τελευταίες ημέρες της Πομπηίας. Η ανησυχία και ο τρόμος κατακλύζουν ολόκληρες χώρες και ο περισσότερος κόσμος θεωρεί ότι έχει πλέον χάσει τον έλεγχο της ζωής του.
Κι έρχεται η ώρα που το πιο τρομακτικό σενάριο απώλειας ελέγχου σου χτυπά την πόρτα: ο κύριος θάνατος, η φυσική σου εξέλιξη. Αλλά δεν έρχεται φυσιολογικά, έρχεται βασανιστικά και λίγο λίγο, τιμωρητικά θα έλεγε κανείς. Σήμερα κολλάς, αύριο νοσείς, πιο πέρα πεθαίνεις… αλήθεια έτσι είναι;
Φυσικά και όχι. Η πεποίθηση όμως ότι έχουμε χάσει τον έλεγχο της ζωής και του εαυτού μας, έχει επέκταση και αντίκτυπο στους γύρω μας, μέσω των συμπεριφορών μας.
Ήρθε και η στιγμή της αυτοκριτικής και της αναθεώρησης του μοντέλου ζωής που έχουμε φτιάξει μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, καθώς φάνηκε ότι οι καταστάσεις μας ξεπερνούν και μας αναδεικνύουν πόσο λίγοι, πόσο μικροί, πόσο κατώτεροι των περιστάσεων γινόμαστε τώρα. Και όλο αυτό συμβαίνει επειδή μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο, οι παλιοί προσπάθησαν να αποτάξουν το παρελθόν τους και όχι να ωριμάσουν από αυτό, προσπαθώντας να επιβιώσουν και οι νεώτεροι, δημιούργησαν μία εικονική πραγματικότητα, γαλουχώντας ανθρώπους – κοινωνίες με την ιδέα ότι δεν πρέπει πλέον να υπάρχει ο κίνδυνος και ότι συνεπάγεται αυτού στη ζωή μας και στις κοινωνίες γενικότερα. Η φτώχεια, η πείνα, η ανεργία, ο πόνος, η αρρώστια δεν επιτρέπεται να υπάρχουν στις αναπτυγμένες χώρες παρά μόνο στις υποανάπτυκτες – αναπτυσσόμενες ή στις χώρες του τρίτου κόσμου. Και το καταφέραμε: περιορίσαμε τις χώρες του τρίτου κόσμου με τα μιάσματα, τους πεινώντες, διψώντες και νοσούντες από ασθένειες που δεν διανοούμαστε πλέον να υπάρχουν σε εμάς όπως λέπρα, φυματίωση, HIV, Embola κλπ κι εμείς οι άρτιοι – οι καθαροί, οι έχοντες και κατέχοντες, ελέγχουμε όλους αυτούς τους άλλους.
Είμαστε ή δεν είμαστε γελοίοι; Νομίσαμε ότι ελέγχουμε τις ζωές μας και τις ζωές των άλλων και έφτασε ένας νέος ιός να μας δείξει πόσο μικροί είμαστε τελικά. Και βέβαια, ο φόβος και ο τρόμος μεταφράζεται σε καθημερινό πανικό, όπου ο καθένας μας σκεπτόμενος αυστηρά και μόνο τον εαυτό του, ορμά μέσα στα φαρμακεία και εξαφανίζει μάσκες και αντισηπτικά, παραγκωνίζει το διπλανό του, τον εκφοβίζει, τον υποτιμά, αλλά τρόπο ζωής δεν αλλάζει.
Η κοινωνία σήμερα έχει καθηλωθεί στο πρωκτικό στάδιο ανάπτυξης του παιδιού. Φροντίζει μόνο να μην χάσει τον έλεγχο που είχε στα χέρια της ωσάν παιδί που μαθαίνει να φροντίζει τις προσωπικές του ανάγκες στην τουαλέτα. Για αυτό τρέχουν και αγοράζουν όλοι χαρτιά υγείας. Νομίζουν ότι θα ξεμείνουν άπλυτοι και βρώμικοι και δεν επιτρέπεται. Η καθημερινότητα όλων μας έχει αλλάξει δίχως εμάς όμως.
Και ρωτώ: Ποιος μας έμαθε ότι η ζωή είναι ακίνδυνη, αμετάβλητη, προβλέψιμη;
Ποιος μας όρισε γνώστες και ηγέτες της φύσης μας και του μέλλοντός μας; Η ζωή χρειάζεται θάρρος και δύναμη για να αντιμετωπιστεί. Πάντοτε έτσι ήταν και πάντα έτσι θα είναι, από την απαρχή του κόσμου. Έχουμε την υποχρέωση να ωριμάσουμε επιτέλους και να αλλάξουμε κάποιες από τις σκέψεις μας και τις συνήθειές μας. Η υποχρέωση δεν είναι απέναντι στον κορωναϊό! Όχι! Η υποχρέωση είναι απέναντι στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας. Η υποχρέωση είναι απέναντι στην ίδια τη ζωή. Η ψυχραιμία είναι κι εδώ το κλειδί. Η ανησυχία όλων είναι φυσιολογική. Η πεποίθηση ότι χάσαμε τον έλεγχο της ζωής μας, δεν ευσταθεί.
Πάρτε το αλλιώς. Δεν χάσαμε τον έλεγχο της ζωής μας. Δεν ελέγχαμε ποτέ τη ζωή μας, αυτό είναι το σωστό. Νομίζαμε πως την ελέγχαμε. Στη χώρα μας αυτή τη στιγμή καλούμαστε να δείξουμε περισσότερο από ποτέ σύμπνοια, ωριμότητα και ευσυνειδησία.
Τα μέτωπα που αντιμετωπίζουμε είναι πολλαπλά, με κυρίαρχα τα εθνικά μας θέματα και τον κορωναϊό. Με λύπη μου διαπιστώνω πως όλοι έχουμε γίνει ειδήμονες, ειδικοί, επιστήμονες, κριτές των πάντων και επικριτές κάθε καλού και κακού.
Η κοινωνία μας απαιτεί θεραπεία. Κι αυτό σημαίνει απόλυτο σεβασμό και συμμόρφωση στους ειδικούς και πλήρη ανταπόκριση στα μέτρα και τις οδηγίες που λαμβάνονται για αυτά τα τόσο κρίσιμα ζητήματα. Αντιλαμβάνομαι ότι η ψυχολογική πίεση του καθενός μας είναι αφόρητη αν υπολογίσει κάποιος και τα προσωπικά του προβλήματα.
Οφείλουμε όμως επιτέλους να συμπεριφερθούμε ως υπεύθυνοι πολίτες, να γίνουμε για μια φορά στη ζωή μας μετά την Τουρκοκρατία οι ηγέτες του εαυτού μας, διασφαλίζοντας όσο περνάει από το χέρι μας τη σωματική και ψυχική υγεία μας. Ο καθένας από μας αν το σκεφτείτε εκτελεί χρέη ηγεσίας κι ας μην είναι επιχειρηματίας ή υπουργός ή πρόεδρος ομάδας. Ο κάθε άνθρωπος που καλείται να λάβει, να ορίσει και να τηρήσει κάποιους κανόνες για λογαριασμό άλλων ανθρώπων γύρω του, είναι ο ηγέτης τη δεδομένη στιγμή.
Για παράδειγμα, οι μητέρες εκτελούν χρέη ηγέτη στα παιδιά τους αυτή τη στιγμή και πρέπει να τα κρατήσουν στο σπίτι με κάθε τρόπο, διότι διαφορετικά σπέρνουν τον κίνδυνο ως κινητές βόμβες που σύντομα θα εκραγούν, μολύνοντας τους γηραιότερους, ή τους διπλανούς τους. Τα σχολεία έκλεισαν για να μείνουμε σπίτια μας και όχι για να πάμε στις καφετέριες και στα πάρτυ. Συμμορφωθείτε μανάδες και συμμορφώστε και τα παιδιά σας που κινδυνεύουν από εσάς! Δεν ελέγχετε τίποτα, δεν μπορείτε!
Κάθε άτομο που έχει στην ευθύνη του ηλικιωμένους, ευθύνεται για την υγεία τους. Κλείστε τους ηλικιωμένους σπίτια τους. Κόψτε τις επισκέψεις των εγγονών τους, είναι κίνδυνος για αυτούς. Είστε οι ηγέτες των ηλικιωμένων. Κάθε εργοδότης που λαμβάνει αποφάσεις για τους εργαζόμενους του, είναι ο ηγέτης τους. Σεβαστείτε τις οδηγίες της εργοδοσίας και αν σας έστειλε σπίτια σας, παραμείνετε σπίτια σας όντως και εργαστείτε από εκεί όπως και όσο πρέπει. Μην το εκμεταλλεύεστε διότι έχει ήδη αντίκτυπο οικονομικό και αύριο θα χάσετε τις δουλειές σας.
Οι καθημερινές μας αποφάσεις, πράξεις και συμπεριφορές είναι εκείνες που θα αναδείξουν την ωριμότητά μας, την ψυχραιμία μας, την αποτελεσματικότητά μας στην κρίσιμη αυτή κατάσταση και την ευσυνειδησία μας. Όλα προέρχονται από τις δικές μας αποφάσεις.
- Το να δώσω ή να μην δώσω το χέρι μου είναι η προσωπική μου απόφαση.
- Το να τηρήσω ή να μην τηρήσω τα μέτρα υγιεινής είναι δική μου απόφαση.
- Το να περιορίσω τις εξόδους μου και τις εξόδους των παιδιών μου είναι μία δική μου απόφαση.
- Το να προστατεύσω τον εαυτό μου και τους γύρω μου είναι δική μου απόφαση.
- Αν μειώσω τις κοινωνικές μου επαφές είναι δική μου απόφαση.
- Αν υπακούσω στα μέτρα είναι δική μου απόφαση.
- Αν σεβαστώ το καταρρακωμένο σύστημα υγείας της χώρας μου είναι δική μου απόφαση.
- Αν υποστηρίξω τις κρατικές αποφάσεις με τις πράξεις μου είναι δική μου απόφαση.
- Το να στηρίξω το διπλανό μου είναι δική μου απόφαση.
ΑΠΟΦΑΣΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΠΙΛΟΓΗ ΚΑΙ ΕΥΘΥΝΗ. ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΛΕΓΧΟΣ.
Ας αποφασίσουμε, ας επιλέξουμε το δρόμο μας. Είναι απόλυτα δική μας επιλογή και δική μας ευθύνη. Ο έλεγχος ανήκει στους Θεούς.
Δρ ΕΛΕΝΗ Γ. ΜΠΑΝΙΑ
- Πνευμονολόγος – Φυματιολόγος
- Εξειδικευμένη στην Εντατικολογία – Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Παν/μίου Θεσσαλίας
- ΙΑΤΡΕΙΟ: ΛΑΜΨΑ 15 – ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ
- Τηλ: 210 6910611 – κιν: 6958008644
- e-mail: bania.eleni@hotmail.com
