Κοιμήσου μου έλεγες θυμάμαι και αύριο όλα θα είναι αλλιώς… και έκλεινα τα μάτια μου και με πλημμύριζαν αμέτρητες σκέψεις του πως θα είναι το αύριο… πόσο διαφορετικό… πόσο αλλιώς…
Πόσο πιο εύκολο… πόσο… και έπεφτε το πέπλο του ύπνου και άνοιγε η αυλαία του ονείρου… εκεί που όλα είναι δυνατά… εκεί που δεν υπάρχει χρόνος μόνο αργές κινήσεις που σε κάνουν να παρατηρείς το σώμα σου και μάταια να προσπαθείς να το βάλεις σε εγρήγορση… εκεί που οι εικόνες εναλλάσονται με τοπία και ανθρώπους και αισθήσεις… δεν υπάρχουν λόγια… δεν υπάρχει λογική… δεν υπάρχει κριτική…
Μόνο η στιγμιαία λάμψη του φωτός σου που πιάνεις στην άκρη των ματιών σου και γυρίζοντας να το κοιτάξεις βρίσκεσαι αστραπιαία στο Εδώ και Τώρα… και ξυπνώντας όλα είναι αλλιώς… πιο φωτεινά, πιο ανάλαφρα, πιο συνειδητά…