Ξημέρωσε μια μάλλον καλή ημέρα. Κοιμηθήκαμε καλύτερα σήμερα. Πέσαμε για ύπνο κατά τις 10.30 αφού άδειασε και τα 2 στήθη. Τον έβαλα στην καλαθουνίτσα του. Ξύπνησε κατά τις 3 και τον ξανατάϊσα και ξανά στο κρεβάτι του. Κατά τις 5.30 το ξημέρωμα ξανά ξυπνήσαμε και ξαπλώσαμε αγκαλίτσα στο κρεβάτι. Δεν πιστεύω στην θεωρία να μην παίρνεις το μωρό στο κρεβάτι. Και τον μεγάλο το είχα στο κρεβάτι μου και το μόνο που έπαθε είναι να έχει υψηλή αυτοπεποίθηση. Δεν λέω να συνεχίζεται αυτό εις αεί αλλά τουλάχιστον μέχρι και 6 μηνών δεν είναι κακό. Δεν πρόκειται να γυρίσει ο χρόνος πίσω και να ξανά μικρύνουν τα παιδάκια μας, δεν πρόκειται να ξανά είναι μωράκια ποτέ. Δεν είναι κακό να χορτάσουν αγκαλίτσες και φιλάκια.
Επιπροσθέτως είναι και αρκετά ξεκούραστο για την μαμά να μην σηκώνεται μέσα στην νύχτα για να θηλάσει ή να νανουρίσει το μωρό. Συνεπώς ας μην είμαστε πολύ αυστηροί με την αγκαλιά και τον ύπνο. Μετά τους 6 μήνες ακόμα και τον πρώτο χρόνο ας αρχίσουμε να εφαρμόζουμε τεχνικές για τον ύπνο. Ο μεγάλος μου από 14 μηνών άρχισε να κοιμάται μόνος του ακολουθώντας ευλαβικά την καθημερινή μας ρουτίνα – χεράκια, τσισάκια (πανούλα), ιστοριούλα ή τραγουδάκι, φιλάκι και καληνύχτα, στην συνέχεια προστέθηκε το «δοντάκια, χεράκια, μουτράκια». Σήμερα είναι 4 ½ ετών και αφού καληνυχτιστούμε αν δεν έχει διάθεση να κοιμηθεί κάθεται μόνος του στο κρεβατάκι του και τραγουδάει ή μιλάει με τα παιχνίδια του.
Σε όλα χρειάζεται μέτρο. Όλοι οι άνθρωποι αντιδρούμε καλύτερα σε ένα όμορφο περιβάλλον, πόσο μάλλον τα παιδιά. Είναι δύσκολο να έχεις παιδιά δεν πρόκειται να το αρνηθώ. Είναι στιγμές που είμαι έτοιμη να εκραγώ από τον εκνευρισμό και την κούραση, αλλά πάντα τα κοιτάω και βλέπω τα μουτράκια τους και σκέφτομαι τι θα μου άρεσε να μου πουν εμένα και ηρεμώ. Χαμογελάω κατεβάζω τον τόνο τις φωνής μου και σταματώ να δίνω τροφή στον εκνευρισμό και τις άσχημες αντιδράσεις. Και όπως λένε… χαμογελάτε είναι μεταδοτικό. Κάνε υπομονή και στο μέλλον θα θερίσεις τους πιο όμορφους καρπούς, στο υπόσχομαι!