Σαν ήμουν μικρή, όλοι οι άλλοι γύρω μου με πρόσεχαν, λες και ήμουν κούκλα πορσελάνινη: με περιστοίχιζαν διαρκώς και μ΄ έλουζαν ακατάπαυστα, με όρους αγάπης: ήμουν στο σύμπαν τους, το καλό κορίτσι, το υπέρτατο θαύμα που ήρθε στη ζωή, με μόνη του έγνοια να τους κάνει όλους ανεξαιρέτως, ευτυχισμένους : αναμφίβολα, με αγαπούσαν απύθμενα, υπό τους δικούς τους όρους!
Μάλιστα, η αγάπη τους ήταν τόση, που πριν ακόμη ζητήσω κάτι, μου το πρόσφεραν από μόνοι τους: βλέπετε, ήξεραν πάντα ,τόσο καλά ,τι θέλω ή τι χρειάζομαι, καλύτερα από μένα!
Κι όταν αναρωτιόμουν , όταν είχα ένα πρόβλημα που με απασχολούσε, εκείνοι πάντοτε ήταν παρόντες πριν καν τους το πω, εκεί για μένα : ήταν εκεί, ως πρόθυμοι σωτήρες, για να μου δώσουν τη λύση, αφού ήξεραν , καλύτερα από μένα, ποια θα ΄ταν αυτή!
Κι όταν, προβληματισμένη, εμπιστευόμουν κάτι, τότε σε λίγο αυτόματα, το μάθαιναν κι οι άλλοι:
ποτέ μου δεν μπόρεσα να κρατήσω κάτι κρυφό, να κρατήσω ακέραια την διάσταση του εαυτού μου!
Όσο για τις οδηγίες τους, ήταν πάντοτε στο καθετί , σαφείς: λεπτομερώς μου εξηγούσαν, μ’ έπειθαν με μια πληθώρα επιχειρημάτων, πώς είναι πιο εύκολο ν’ αποφασίζουν εκείνοι για μένα, να παρεμβαίνουν με τις καλογυαλισμένες τους προθέσεις, για να με σώσουν!
Και σαν λίγο μεγάλωσα, έβαλα ευθύς σε εφαρμογή όσα έμαθα αυτά τα χρόνια που αδιάκοπα κοντά τους εκπαιδευόμουν: να είμαι συμβουλάτορας τρανός, νοσοκόμα και συνάμα συμπαραστάτρια δεινή, κάθε κακόμοιρου και ταλαιπωρημένου! Μα πιότερο, έβαλα μπρος, την απαράμιλλα υψηλή τέχνη που διδάχτηκα κοντά στους γονείς μου: με μαεστρία, να θυσιάζομαι για το καλό των άλλων, μεγαλοφώνως και πάντα υπό την προϋπόθεση κοινού, να δίνω την παράστασή μου: να ρητορεύω για τους άμοιρους, να κλαίγομαι για τους δυστυχείς, να πονάω για την κατάντια και την ατυχία των άλλων- βλέπετε, είχα απομνημονεύσει τέλεια , αυτόν τον απλό χρυσό κανόνα: σημασία έχει να φαίνεσαι, κι όχι να είσαι!
Μα, μεγαλώνοντας περισσότερο και αφήνοντας πίσω το όμορφο κλουβί μου, άρχισα να νιώθω πώς, κάτι δεν πήγαινε καλά: οι άνθρωποι βλέπετε, οι άνθρωποι που συναντούσα, είτε θέλανε να με σώσουνε οπωσδήποτε , είτε εγώ είχα, την υποχρέωση, το ανθρωπιστικό αυτό καθήκον, αν θέλετε, να τους σώσω! Αυτό, βέβαια, πάντα κατέληγε αναπόφευκτα σε ατέλειωτη μοναξιά, αφού ποτέ η σχέση που εναγωνίως ήθελα να διατηρήσω, δεν άντεχε: όλοι, μα όλοι, έτρεχαν μακριά μου, αρνούμενοι τη βοήθεια ,που με τόση σπουδή λαχτάραγα να προσφέρω!
Ώσπου, μια μέρα ξύπνησα και συνειδητοποίησα με φρίκη ,πώς, η μάσκα πού, χρόνια τώρα φόραγα, δεν μου έκανε πια, και πίσω από τη μάσκα είδα, για πρώτη φορά, τον αληθινό μου εαυτό: μια ύπαρξη βαθιά ανασφαλή και φοβισμένη, που πίσω από πολλαπλά στρώματα αστραφτερής αγάπης, ενδιαφέροντος και υπερπροστασίας, κρυβόταν, μια απαίσια αντανάκλαση ελέγχου: βλέπετε, είχα από πολύ νωρίς μάθει πώς, η αγάπη είναι ένα προστατευτικό δίχτυ ασφαλείας, ένα σκοινί που πάντα χρειάζεται να το φοράς στους αγαπημένους σου για το καλό τους, μήπως και χαθούν: συντετριμμένη, τράβηξα αμέσως με μανία όλα τα νήματα που συγκρατούσαν τη μάσκα μου και φώναξα: ” Μα γιατί; Ήθελα μόνο ν’ αγαπήσω” !
Ήθελα μόνο ν’ αγαπήσω!
Κι όπως , η φράση αντήχησε μέσα μου, κατάλαβα πόσο απατηλό ήταν το ψέμα που μόλις είχα ξεστομίσει: βλέπετε, πίστευα, πώς μόνο αν αγαπήσω ολότελα τους άλλους, αν γίνω ένα με αυτούς, ίσως τότε θα μπορούσα ν’ αγαπήσω, ν’ αποδεχτώ τον, πάντοτε, μη αρκετό, εαυτό μου: πάντοτε γύρευα, πάντοτε ζητιάνευα εναγωνίως απ’ τα χείλη τους μια λέξη, ένα βλέμμα, ένα νεύμα ή έστω μια πράξη, που να με πείσει, τέλος πάντων, πώς αγαπιέμαι, δίχως όρους!
Μόνο που, κουράστηκα, όσο πάει και περισσότερο μεγαλώνω, και δεν έχω πια, καμιάν αντοχή να αγαπώ τους άλλους υπό όρους, να συνεχίζω να ταπεινώνω και να ενοχοποιώ αδιάκοπα την ύπαρξή μου, να μετανιώνω που δεν καταφέρνω να την αγαπήσω όπως είναι, χωρίς προϋποθέσεις !
Έτσι, πενθώντας την κάλπικη μάσκα μου, αρχίζω σιγά-σιγά να κόβω τα καταραμένα νήματα που με κράταγαν αιχμάλωτη στις ζωές των άλλων : αποποιούμαι την ευθύνη, κραυγάζω δυνατά, αποποιούμαι την ευθύνη για το εντός σκοτάδι και το φως τους!
Κι ελεύθερη, αφήνω τα μάτια μου να κοιτάξουν ψηλά, να ταξιδέψουν σ ‘εκείνο το βαθύ μπλε τετράγωνο του ουρανού…
