Χρόνια γεμάτα συναισθήματα…
Άλλοτε ήρεμα και άλλοτε φουρτουνιασμένα, όπως της θάλασσας τα κύματα, εκεί που ησυχάζουν, εκεί είναι που θεριεύουν.
Χρώματα κόκκινα, πορφυρά όπως ο ήλιος καθρεπτίζεται και πυρώνει θάλασσες συναισθημάτων.
Χρώματα λευκά, αστραφτερά, ολόλευκα, καθάρια, σαν της ψυχής το φως που ζεσταίνεται από τον ζωοδότη ήλιο.
Συναισθήματα που ανατέλλουν και δύουν όπως η ανατολή και η δύση του ήλιου.
Κοινός παρονομαστής όλων;
Ο ήλιος, το φως… ακόμα κι εκεί που δε φαίνεται, πάντα υπάρχει!
Ότι ανατέλλει, δύει και ότι δύει ανατέλλει.
Κάθε φορά που δύει ο ήλιος, μια ανατολή περιμένει να φανεί.
Στόχος; Να ξαναγίνουμε παιδιά!
Μόνο από αυτή τη θέση μπορούμε να απο-λαμβάνουμε την ανατολή και τη δύση των συναισθημάτων μας.
Στον απολογισμό της ζωής μας δε θα μετρήσει το πόσες φορές είδαμε την ανατολή και τη δύση… αλλά το πόσο φως επιτρέψαμε να πάρουμε κάθε φορά που ανατέλλει κάτι στη ζωή μας και ακόμα περισσότερο κάθε φορά όταν κάτι δύει…
Κάθε τέλος, μια αρχή!
Τα καλύτερα θα ‘ρθουν, μάτια μου δεν ανησυχώ.
