Το ανθοπωλείο ήταν κλειστό. Προχώρησε διστακτικά, έστριψε στην γωνία, επέστρεψε στο σπίτι.
Μπήκε στην αυλή, έφτασε στα μοναδικά λουλούδια που υπήρχαν, δεν ήταν άξια λόγου.
Τα έκοψε. Ήταν μοβ κρίνοι, αν ήταν άσπροι θα είχαν μια αγνότητα, αν ήταν κόκκινοι θα είχαν κάτι ερωτικό.
Έφτασε σπίτι μου. Υπήρχε γύρω μου κόσμος.
Μου τα πρόσφερε άτσαλα, αδέξια. Εγώ κατάλαβα. Νοιαζόταν. Φανερώθηκε από τα χέρια του τα τρεμάμενα. Δεν ήξερε πώς να τα κρύψει. Η ματιά του λάγνα, είπε πολλά. Όπως μετά από ένα δυνατό μεθύσι, που ξεφεύγεις και μιλάς για αυτά που σκέφτεσαι, ενώ ποτέ δεν τα λες ξεμέθυστος.
Λουλούδια, τρυφερό!
«Ξέρω πως με σκέφτεσαι» είπαν τα μάτια μου, κάποιοι άνδρες δεν το σκέφτονται λοιπόν, ούτε κάνουν τέτοια κίνηση.
Οι κινήσεις μας στην παρέα, ρουφήχτρα από ματιές και συναισθήματα ανομολόγητα. Αμαρτωλά αγγίγματα, πειράγματα για ξεγέλασμα των γύρω.
Πάντα ερχόσουν. Όταν έλειπες, σε είχα νοητά δίπλα μου. Μου το επέβαλες.
Κρατούσαμε τα προσχήματα, τίποτα δεν προχώρησε.
«Όλο κάτι πάει στραβά» σκεφτόμουν.
«Αμφιβάλεις και δεν προχωράς; Βάζεις την λογική πρώτα»; Μου είπε κάποια στιγμή.
Μόνο αυτό, τίποτα άλλο, και έφυγε.
Και πέρασε καιρός. Ξανάρθε, ίδια ερωτήματα στα μάτια, είχε λουλούδια στα χέρια, ήταν πάλι από την αυλή του.
Ήταν κλειστό το ανθοπωλείο, θα έλεγε στους γύρω.
Τέλεια κάλυψη.
Και οι ματιές μας άρχισαν ξανά κουβέντα.
