Γράφει η Τόνια Πουλάκου
Πολλές φορές δεν χρειαζόμαστε κανέναν έξω από εμάς να μας προδώσει. Προδότες γινόμαστε εμείς οι ίδιοι για τους εαυτούς μας.
Για όλες εκείνες τις φορές που πουλήσαμε τους εαυτούς μας σε εξευτελιστική τιμή, γιατί έτσι πιστεύαμε ότι θα γίνουμε αποδεχτοί από τους άλλους… ξεγελαστήκαμε…
Για όλες εκείνες τις στιγμές που θυσιάσαμε τα μεγαλύτερα μας «θέλω» στα πιο εκκωφαντικά «πρέπει» της οικογένειας, της κοινωνίας, της θρησκείας, απομακρυνθήκαμε…
Για τα τόσα λιγόψυχα «όχι» που ψιθυρίσαμε στις ευκαιρίες που μας δόθηκαν, ενώ θέλαμε να ουρλιάξουμε «ναι»… σιωπήσαμε…
Για την κάθε φορά που μας δόθηκε η δυνατότητα να βοηθήσουμε κάποιον, να προσφέρουμε κάτι σε κάποιον που έχει την ανάγκη μας, να χαρίσουμε έναν καλό λόγο σε κάθε πονεμένη ψυχή που βρέθηκε στον δρόμο μας και τελικά δεν το κάναμε, αστοχήσαμε.
Για όλες τις φορές που αναγκαστήκαμε να πούμε ψέματα ή να παραποιήσουμε την αλήθεια, ενώ το μόνο που θέλαμε είναι να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, εθελοτυφλήσαμε.
Και για άλλα πολλά συνεχίζουμε να επιβεβαιώνουμε την καθημερινή προδοσία στον εαυτό μας.
Προδίδεις τον εαυτό σου κάθε φορά που επιλέγεις να φορέσεις μια νέα μάσκα, ένα προσωπείο για να ταιριάζει με τις ετικέτες των άλλων.
Προδίδεις την ψυχή σου τις στιγμές που αφήνεις τον φόβο να σε ελέγχει, τον πανικό να σε καταβάλλει, την αγανάκτηση να σε καθηλώσει.
Προδίδεις τον λόγο σου όταν σιωπάς από ανάγκη, από φόβο, από εξαναγκασμό, γιατί επιτρέπεις στους άλλους να σε ελέγχουν, να σου στερούν την ελευθερία σου και να αποφασίζουν για εσένα.
Προδίδεις την διαίσθηση σου, το ένστικτό σου όταν εκείνα σε προειδοποιούν για έναν άνθρωπο και για μια κατάσταση και εσύ δεν τα ακούς, παρόλο που είναι εκεί για να σε προστατέψουν.
Προδίδεις το παρόν σου όταν μένεις κολλημένος σε μνήμες του παρελθόντος και σε ανησυχίες του μέλλοντος… ξεχνάς ότι είναι το μόνο που έχεις.
Προδίδεις το σώμα σου, το ναό της ψυχής σου, όταν είσαι γεμάτος εξαρτήσεις, όταν τρως ασταμάτητα, όταν πίνεις ανεξέλεγκτα, όταν καπνίζεις, όταν κοιμάσαι ελάχιστα, όταν το εξαντλείς και σωματικά και ψυχικά.
Προδίδεις όλη σου την ύπαρξη όταν το πρωί που ξυπνάς και κοιτάζεσαι στον καθρέφτη σου και σε αγνοείς, γιατί ο νους σου τρέχει στα προβλήματα της καθημερινότητας, στους λογαριασμούς, σε θέματα δουλειάς, στα λεφτά, σε θέματα υγείας, αντί να σε αγκαλιάσεις σφιχτά, να κοιτάξεις βαθιά μέσα στα μάτια σου, τα τόσο γνώριμα και να φωνάξεις πόσο σε αγαπάς.
Προδίδεις τα όνειρα σου όταν αφήνεις τους γύρω σου να στέκονται εμπόδιο σε αυτά με τα λόγια τους και με τις πράξεις του, με την αμφισβήτηση τους, με τις ειρωνείες τους, με το να σε υποτιμούν, όσο και αν προσπαθούν μην τους δώσεις την ικανοποίηση να το πετύχουν.
Προδίδεις την ιδέα, την ουσία του έρωτα στη ζωή σου όταν επιλέγεις προσωρινούς και ανάξιους ερωτικούς συντρόφους για να καλύψουν το εσωτερικό σου κενό, τον χρόνο σου, το κρεβάτι σου, θυμήσου η σεξουαλική σου ενέργεια είναι πολύτιμη μην την σκορπάς.
Προδίδεις την ίδια την αγάπη όταν επιλέγεις να μισήσεις ή να αδιαφορήσεις για κάποιον αντί να τον συγχωρήσεις, όσο δύσκολο και αν είναι προσπάθησε… θα είναι η απελευθέρωσή σου στο μέλλον.
Προδίδεις την αφθονία σου κάθε φορά που εστιάζεις στην έλλειψη, την αρνητικότητα και τη μιζέρια, πίστεψε ότι η αφθονία και ο πλούτος σου αξίζουν και θα δεις πόσα θαύματα θα αρχίσεις να έλκεις στη ζωή σου μόνο θυμήσου να ευγνωμονείς, να ευχαριστείς και να δοξάζεις.
Προδίδεις τις σχέσεις σου όταν εκμεταλλεύεσαι, λες ψέματα, ζηλεύεις, υπονομεύεις…όλα αυτά επιστρέφουν σε εσένα, γιατί οι σχέσεις σου είναι οι καθρέφτες σου… πρόσεχε τους μην ραγίσουν, μην σπάσουν γιατί θα κοπείς.
Προδίδεις το μέλλον σου όταν δεν δέχεσαι ότι για κάποιες καταστάσεις ή ανθρώπους υπάρχει ένα τέλος, το οποίο όσο και αν δεν θες να το δεις, είναι μια νέα αρχή, μια νέα ευκαιρία να προχωρήσεις, έχοντας αποκτήσει νέες εμπειρίες και μαθήματα, τα οποία θα σε βοηθήσουν να εξελιχθείς… μην εμποδίζεις το τέλος να έρθει.
Προδίδεις τα συναισθήματα σου όταν γαντζώνεσαι, εξαρτάσαι, προσκολλάσαι από ανθρώπους, οι οποίοι έχουν κάνει τον κύκλο τους, που δεν έχουν τίποτα να σου δώσουν, που δεν αξίζουν να είναι δίπλα σου, έτσι δεν αφήνεις χώρο να έρθουν νέοι.
Προδίδεις την ηρεμία σου κάθε φορά που θυμώνεις, που εξοργίζεσαι, που χάνεις την ψυχραιμία σου, καταλαβαίνω, είναι επειδή νιώθεις ασφυκτικά και θες να ξεσπάσεις δεν είναι κακό μην νιώθεις ενοχές και γι’ αυτό.
Προδίδεις τον χρόνο σου όταν τον σκορπίζεις, τον σπαταλάς σε πράγματα και ανθρώπους δίχως ουσία, σε ασήμαντες συζητήσεις, σε ρηχές συναναστροφές, σε αναπάντητα γιατί… επαναπροσδιόρισε τι είναι σημαντικό για εσένα και εστίασε εκεί, έτσι ώστε να μην αποπροσανατολίζεσαι…
Μπορώ να συνεχίζω να γράφω, όμως σταματάω εδώ, γιατί όλα αυτά τα γνωρίζεις ήδη, τα παρατηρείς μέσα σου και θες να τα ξεφορτωθείς, να τα πετάξεις ή έστω να τα μετουσιώσεις, γι’ αυτό μην χρονοτριβείς άλλο…
Πάψε να προδίδεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου και θα δεις ότι θα σταματήσουν να σε προδίδουν και οι άλλοι..
Είσαι αυτός που είσαι και αν οι άλλοι δεν μπορούν να αντιληφθούν αυτό που πραγματικά είσαι τότε μάλλον δεν εκπέμπετε στα ίδια μήκη κύματος.
