Καλλιπεύκη, οδοιπορικό στον τόπο του μύθου και της πραγματικότητας (Μέρος Β)

Το επόμενο πρωί το σώμα μου είχε ήδη γίνει ένα με την φύση της Καλλιπεύκης. Ξύπνησα νωρίς με της αυγής τα πρώτα χρώματα, λίγο πριν οι δροσοσταλίδες γίνουν σπονδή στον Θεό των ουρανών, θαρρείς κι ο Δίας είχε απελευθερώσει ξανά την καρδιά του για νέο ταίρι κι ο χρόνος τους μετρούσε αντίστροφα.

Προορισμός μου ο Άγιος Αθανάσιος, στο βορινό τμήμα της Καλλιπεύκης! Μια διαδρομή εύκολη, ταξιδιάρικη, σε ένα δρόμο στενό, εννοείται διπλό, έτσι όπως αρμόζει στο ιδιαίτερο τοπίο κάθε απομακρυσμένου σημείου της χώρας μας!

Βγήκα από το αμάξι και κάθησα απέναντι από την εκκλησία. Όλη η σιωπή μαζεμένη σε έναν μέρος, κι όση γαλήνη αναζητάς, τόση κι άλλη τόση θα βρεις εκεί!

Ιδανικό μέρος για πικ-νικ και παιγνίδι για παιδιά!

Τα μέσα μου όμως ήταν ξεσηκωμένα, καμία γαλήνη δεν ήταν αρκετή να με κρατήσει κοντά της! Η καρδιά μου χτυπούσε εκεί στην Λίμνη Κατή, έπρεπε να αγγίξω την ομορφιά της με τις αχτίδες του ήλιου. Να είστε σίγουροι και αποφασισμένοι να πάτε στην Λίμνη γιατί τη νύχτα που δεν βλέπεις, τολμάς, την ημέρα όμως; Αν είσαι άτομο της τεχνολογίας και του gps καλύτερα μην πας, γιατί το κινητό από τα μέσα της διαδρομής στο βουνό, δεν πιάνει! Είσαι εσύ, τα κατσάβραχα και η απέραντη φύση!

Πεύκα, οξείες, έλατα πυκνά κι αγκαλιασμένα, ένα μέρος που αισθάνεσαι ευγνομωσύνη που σε αξίωσαν οι ουρανοί να επισκευτείς και την ανάγκη να ζητήσεις συγγνώμη που ενοχλείς, γιατί εκεί μόνο Πλάσματα της φύσης αρμόζει να ζουν!

Σταμάτησα σε μια πηγή να πιω νερό και να ξεπλύνω ό,τι υπόλοιπο της πόλης μπορεί να είχε μείνει επάνω μου, σαν ένα βάπτισμα, μια κάθαρση της αμαρτωλής μου Ψυχής!

Αντικρίζοντας την Λίμνη ημέρα, ήξερα πως όλα για έναν λόγο γίνονται! Ήξερα πως τίποτα δεν θα ήταν ίδιο όταν θα επέστρεφα στην Αθήνα και τώρα δα, που γράφω κλαίω, γιατί όλοι όταν βρεθούν σε έναν τόπο που τους ξυπνά τις αισθήσεις τους, αισθάνονται πως ανήκουν εκεί!

Δίπλα στην Λίμνη ξύλα κομμένα και τοποθετημένα το ένα πάνω στο άλλο με τέτοια τάξη, που μόνο κάστορες πίστευες πως μπορούσαν να τα βάλουν τόσο όμορφα! Κι όμως ήταν οι ξυλοκόποι που εκείνη τη στιγμή έτρωγαν το κολατσιό τους κατάχαμα και λίγο πιο κει ξεκουράζονταν ήσυχα τα μουλάρια τους.

Ξάπλωσα στο χώμα παραδομένη στη γη και στον ουρανό που ενωνόταν με το βλέμμα μου.

Μανιτάρια, λουλούδια, θάμνοι, δέντρα τεράστια, άλλα χαρούμενα, αγέρωχα κι αλλά πληγωμένα να δακρύζουν τον δικό τους πόνο! Μια φύση άγρια μα φιλόξενη, η αρμονία κεντημένη από Νεράιδες αθέατες στα μάτια των ανθρώπων κι όσα δεν έβλεπα με τα ανθρώπινα μάτια μου, άνοιξα την καρδιά μου και ήταν όλα μπροστά μου! Αν θες να συζητήσεις με την Ψυχή σου, αν ψάχνεις λύσεις σε άλυτα προβλήματα, αν η ζωή σου φαίνεται μάταιη, τότε σίγουρα πρέπει να βρεθείς σε αυτό το μαγικό μέρος!

Η επιστροφή μου ανάλαφρη σαν της πεταλούδας τα φτερά που κυνήγησα μάταια για μια φωτογραφία! Πέρασα από Πατωμένη πήρα τις ευλογίες της Παναγιάς και κίνησα για το δωμάτιο. Είχε έρθει η στιγμή να αποχαιρετήσω την Καλλιπεύκη και να συνεχίσω το ταξίδι μου.

Επόμενος προορισμός η ατελείωτη παραλία του Πλαταμώνα και το κάστρο του, που στέκει περήφανο στο καταπράσινο τοπίο.

Φεύγοντας από Καλλιπεύκη μέσα από το δάσος προς Πλαταμώνα, κλείστε τα παράθυρα, γιατί ο δρόμος σε κάποια σημεία έχει τα γνωστά για τους ντόπιους νταβάνια, κάτι τεράστια έντομα που θυμίζουν μύγες και τσιμπάνε πάρα πολύ!

Εκεί, μέσα στο δάσος έκανα μια στάση. Δεν γύρισα τα μάτια μου να κοιτάξω πίσω, μα άγγιξα την καρδιά μου με τα δυο μου χέρια, έκλεισα τα μάτια μου κι αφέθηκα σε όλες τις στιγμές που έζησα στην Καλλιπεύκη!

Αν η ομορφιά ήταν χτύπος θα είχε τον ήχο του μοναχικού γκιώνη που φώναζε ρυθμικά εκεί στην Λίμνη Κατή εκείνο το βράδυ!

Αν η ζωή είχε μάτια θα ήταν τα αστέρια που έλαμπαν κάθε βράδυ στον ουρανό της Καλλιπεύκης!

Και αν ο χρόνος ήταν θνητός, σίγουρα θα ήθελε να αφήσει την τελευταία του πνοή σε αυτό τον ευλογημένο τόπο του μύθου και της πραγματικότητας, την καταπράσινη φιλόξενη Καλλιπεύκη!