Λόγια, υποσχέσεις, μηνύματα, εναλλαγές χαράς και λύπης, χαμόγελου και κατήφειας. Κι όλ’ αυτά εικονικά, στη σφαίρα τού φαντασιακού ή ακόμα και τού φανταστικού. Ερωτευόμαστε και ξερωτευόμαστε, χωρίς να χουμε καν γνωρίσει, το άτομο με το οποίο επικοινωνούμε στο διαδίκτυο.
Η ζωή όμως κυλάει. Και οι μέρες περνούν. Περιμένοντας αυτόν που μας έταξε, ό,τι θα ‘ρθει να μας γνωρίσει. Κι έτσι φτάνουν οι ζεστές καλοκαιρινές μέρες και βλέπουμε τα υπόλοιπα ζευγάρια, χεράκι-χεράκι να χτίζουν τις αναμνήσεις τού αύριο. Κι έπειτα, οι δροσερές μέρες τού φθινοπώρου, όπου μαζευόμαστε σιγά-σιγά, για να οργανώσουμε τη δουλειά. Κι έχουμε ανάγκη να πούμε κάπου τα σχέδιά μας, να μοιραστούμε τον ενθουσιασμό μας για τα νέα επαγγελματικά πλάνα. Κι αναπαυόμαστε στη σκέψη, ότι έμεινε λίγος καιρός, για να ρθει να μας βρει. Και φτάνει η πιο κρύα εποχή, εκείνη που γεννά την ανάγκη για δύο σώματα ενωμένα. Για χουχουλιάσματα, ζεστούς καφέδες και ατελείωτες συζητήσεις.
Κουράστηκες πια. Ψάχνεις την άνοιξή σου. Βαρέθηκες το τσουχτερό κρύο και τα σκοτάδια. Γυρεύεις ολάνθιστους κήπους, με χρώματα κι υπέροχα αρώματα. Σε κούρασε ακόμα και αυτό το “γκλιν” τού κινητού σου. Αυτό που σ’ έκανε ν’ αναπηδάς από χαρά, γιατί ανήγγειλε το μήνυμά του. Τις υποσχέσεις του. Τώρα πια, το πράσινο φωτάκι τού τηλεφώνου σου ανάβει αραιά. Κι όταν κάπου-κάπου τον διαβάζεις, τότε γράφει: “Πολλή δουλειά, θα δούμε, σίγουρα θα γίνει κάποια μέρα, μη με πιέζεις,…”
Κι έτσι μπαίνει ένα ακόμα όμορφο καλοκαίρι. Και συ είσαι έτοιμη να πέσεις, σαν ώριμο φρούτο, στον επόμενο, πολλά υποσχόμενο “υποσχεσάκια”.
