Τόση ομορφιά τριγύρω σου, μα εσύ δεν τη βλέπεις.
Τόσο εφήμερα όλα κι εσύ κάνεις σα να πρόκειται να ζήσεις σ’ αυτόν τον κόσμο για πάντα.
Όλο εικόνα και πάλι εικόνα. Ξυπνάς και κοιμάσαι μαζί της.
Γατζώθηκες από πάνω της. Χωρίς αυτή δεν υπάρχεις. Δεν ξέρεις ποιός είσαι.
Νομίζεις ότι αυτό είσαι και το υπερασπίζεσαι με μανία.
Μα όταν στο τέλος της ημέρας μένεις μόνος σου, τότε δεν αντέχεις ούτε τον εαυτό σου.
Κοιτάς στον καθρέπτη σου και ψάχνεις να βρεις κάτι από τον αληθινό σου εαυτό.
Μα τίποτα πια δε σου θυμίζει εκείνον.
Κι όσο κι αν αναρωτιέσαι τι κάνεις με τη ζωή σου, άλλο τόσο επιλέγεις να μη ξεφεύγεις απ’ αυτό που έχεις επιλέξει.
Κρατάει χρόνια αυτό το παιχνίδι σου.
Και η ζωή δεν είναι παιχνίδι.
Η ζωή θέλει παιχνίδι!
Μόνο που αυτά τα “παιχνίδια” σου είναι τόσο κουραστικά που σου κλέβουν τη ζωή σου!