-Με ακούει κανείς;… Καλέ μιλάω! Γιατί δεν απαντάτε;
-Ωχου… τι θέλεις πάλι; Άφησέ μας να ξεκουραστούμε λιγάκι!
– Να ξεκουραστείτε… χμμμ, ας γελάσω. Γιατί κυρά Λάμπα τι έκανες κι εσύ και οι άλλες, σκάβατε; Αχ! Νιώθω χάλια… νομίζω πως η πλάτη μου έχει αρπάξει φωτιά! Πρέπει να έχω πυρετό! Ψήνομαι σας λέω!
– Αγαπητή μου Τηλεόραση αν εσύ ψήνεσαι, εγώ τι να πω που σήμερα έλιωσα να ψήνω κέικ και τυροπιτάκια ε; Οι προετοιμασίες για τα γενέθλια των διδύμων με τσάκισαν! Άνοιξα και έκλεισα το στόμα μου, κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές! Χώρια που και αύριο έχω τρελή δουλειά. Κι όσο το σκέφτομαι φουντώνω! Έχω να ψήσω παστίτσιο, σουφλέ, πίτσα, κοτόπουλο και ρολό χοιρινό με πατάτες …κλάψ! Από το πρωί θα ψήνω… Ελπίζω τουλάχιστον αυτή τη φορά να μη φάω πάλι καμμιά ανάποδη. Πριν μια βδομάδα, ο μικρός ακούμπησε το χέρι του στο πορτάκι μου και κάηκε. Και αντί να του πουν να προσέχει μου έδωσαν μια στο χερούλι και είπαν ¨ντα ντα την παλιοκουζίνα, τζιζ!¨ Μωρέ κάτσε να κάψω καμμιά αντίσταση και θα σου πω εγώ μετά ντα-ντα…
– Ναι Κουζινούλα μου αλλά αν θυμάσαι καλά, εγώ παίζω κάθε μέρα από νωρίς το πρωί ως αργά το βράδυ, ξεκινώντας με ότι παιδική εκπομπή υπάρχει στο πρόγραμμα, κάνω (μάλλον με κάνουν) μια γύρα από όλα τα πρωϊνάδικα και πολλές φορές καταλήγω για πόση ώρα να δείχνω εκπομπές με χαλιά, κατσαρόλες και κινητά χωρίς καν να με παρακολουθούν! Ουφ! Και κουράστηκα και βαρέθηκα! Μην αναφέρω τα φάσκελα και τις βρισιές που δέχομαι όταν βλέπουν κάτι που τους εκνευρίζει…
– Αυτό δεν είναι τίποτα. Εγώ τι να πω που δουλεύω 24 ώρες το 24ωρο, 365 μέρες το χρόνο. Στην καλύτερη, να μου κάνουν καμιά απόψυξη. Τουλάχιστον δεν την κάνω αυτόματα όπως οι τελευταίες γενιές Ψυγείων. Κάτι είναι κι αυτό! Βέβαια το χειρότερό μου είναι όταν με ξυπνάνε μες στη νύχτα ψαχουλεύοντάς με μπας και βρουν κάτι να τσιμπολογήσουν. Και με κρατάνε και πόση ώρα ανοιχτό μέχρι να αποφασίσουν επιτέλους τι θέλουν. Ένας γεράκος είμαι και δεν διαθέτω αισθητήρα για να κάνει ¨μπιπ-μπιπ¨ όταν καθυστερούν… γαμώ τις λιγούρες τους μέσα!
– Παιδιά, μπορείτε να λέτε ότι θέλετε αλλά κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι τραβάω εγώ το έρμο το Πλυντήριο. Εχθές, έπλυνα τέσσερις φορές και η τελευταία ήταν και η φαρμακερή. Δυο ώρες κράτησε η ριμάδα η πλύση. Χώρια που ξέχασαν να μου βάλουν μαλακτικό και χρειάστηκε να ξεπλύνω και να στύψω δυο φορές απανωτά! Εφιάλτης σας λέω, εφιάλτης. Αφού στο τέλος τα πήρα στον κάδο και όταν ξεκίνησα να στύβω άρχισα να χοροπηδάω από τα νεύρα μου. Τι κι αν με καβάλησαν, τι κι αν προσπάθησαν να μου ρυθμίσουν τα ποδαράκια μου (βλέπεις είναι στραβό και το πλακάκι και δεν μπορώ να σταθώ το δόλιο), εγώ ανένδοτο! Θα γκρέμιζα το λουτρό με τα νεύρα που είχα! Αχ, και τι δεν θα έδινα να ήμουν το μικρό λαμπάκι του απορροφητήρα… ή ένα κινητό… θα έκανα και τις βολτούλες μου…
– Κινητό;!;!; Πρόσεχε τι εύχεσαι φίλε μου, σε πληροφορώ πως δεν θα ήθελες να είσαι στη θέση μου. Εμένα με πασπατεύουν όλη την ημέρα. Μη σου πω και τη νύχτα. Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που βγήκε το twitter, το viber και το messenger! Και το Wi-Fi… άλλο και τούτο. Πονοκεφάλιασα να τριγυρνάω από δω κι από κει στον κυβερνοχώρο! Άσε που άρπαξα και κάτι ιούς! Έλπιζα πως θα με άφηναν στο service (μπας και ξεκουραζόμουν λιγουλάκι) αλλά ποιος έχασε την τύχη του για να τη βρω εγώ! Μου αφαίρεσαν τους ιούς επί τόπου και άντε πάλι από την αρχή! Αχ τι τραβάω… . Χώρια που προχθές τους έπεσα για πολλοστή φορά. Τι στην ευχή, μανταλάκια έχουν για χέρια; Έχε χάρη που είμαι γερό σκαρί!
– Ω Παντοδύναμη ΔΕΗ μου! Εσύ που όλα τα ρυθμίζεις… κάνε το θαύμα σου και στείλε μας ένα black-out! Να χαλαρώσουν τα καλωδιάκια μας, να ξεκουραστούν τα κουμπάκια μας… να κλείσω κι εγώ την οθονούλα μου… κουκουβάγια κατάντησα! Μα τι στην ευχή! Δεν μπορούν να ασχοληθούν και λίγο με το ¨είδος τους¨; Πρέπει μονίμως να μας εκμεταλλεύονται; Είπαμε, φτιαχτήκαμε για να τους διευκολύνουμε τη ζωή αλλά αυτό που συμβαίνει… πάει πολύ!
– Πόσο δίκιο έχεις! Επικοινωνούν με μηνύματα και εκφράζουν τον συναισθηματικό τους ¨πλούτο¨ με φατσούλες (βέβαια η αλήθεια είναι πως διαθέτω μεγάλη ποικιλία!). Και δεν χρειάζεται να ανοίξουν καν βιβλία και εφημερίδες. Τα βρίσκουν όλα μέσα από Εμένα όποτε θέλουν, όπου κι αν βρίσκονται.
– Ναι και έτσι όπως πάει σιγά-σιγά θα ξεχάσουν και να μιλάνε. Εσείς δεν βλέπετε αυτό που βλέπω εγώ γιατί μόνο εγώ αντικρίζω τα πρόσωπά τους τόσο συχνά και για τόση ώρα. Παίζω από το πρωί ως το βράδυ και αυτοί με κοιτούν (όταν με κοιτούν) σαν χάνοι! Δεν συζητώ για τις εκφράσεις στο πρόσωπό τους. Βέβαια εξαρτάται και από το πρόγραμμα, όμως σε γενικές γραμμές… αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα μέρα ή νύχτα! Καίγομαι σας λέω και το κάνω και τζάμπα! Είτε μόνοι, είτε με παρέα όλοι μετά από λίγο έχουν το βλέμμα του ροφού. Το πολύ- πολύ να σχολιάσουν κάτι από αυτά που δείχνω. Άσε που πολλές φορές με αηδιάζουν κιόλας. Ο ένας κάνει ανασκαφές στη μύτη του (τι ψάχνει δεν έχω καταλάβει), ο άλλος καταβροχθίζει το περιεχόμενο του πιάτου που έχει μπροστά του (τις προάλλες η σάλτσα από τη μακαρονάδα του πετάχτηκε μέχρι την οθόνη μου!) και η μεγάλη κόρη… αν είναι δυνατόν διαβάζει τα μαθήματά της μπροστά μου! Να μην σας περιγράψω τι τραβά το τηλεχειριστήριο μου. Μάχη δίνουν για το ποιος θα προλάβει να το πιάσει.
– Αχ, τι κούραση ΔΕΗ μου… δεν μας έφταναν όλα τα άλλα, έχουμε και την πολυλογία σου! Σβήσε επιτέλους να κοιμηθούμε, κοντεύει να ξημερώσει!
– Εντάξει, εντάξει έχετε δίκιο. Ας ελπίσουμε πως αύριο θα είναι μια καλύτερη μέρα. Άλλωστε περιμένω και καινούρια συνάδελφο. Θα βάλουν και μια Τηλεόραση στο παιδικό δωμάτιο. Για να μην τους ζαλίζουν τα παιδιά, άκουσα να λένε.