Αργά και πάλι… μάζεψα μέσα μου όση αντοχή είχα ακόμα και προσπάθησα να εξηγήσω, τα ανεξήγητα, τα αδιανόητα, τα αδικαιολόγητα, τα ψέματά μου… Μικρά καθημερινά ψέματα, ψέματα να δικαιολογήσω τις σκέψεις και τις ανασφάλειές μου. Τελικά θα ήταν καλύτερο να σου λέω την αλήθεια…
Τι σκέφτεσαι, με ρωτούσες κάθε φορά που παράξενα σώπαινα…Τι σκέφτεσαι, αγάπη μου και χάιδευες τα μαλλιά μου γεμάτη στοργή και κατανόηση. Mα εγώ έκλεινα την ψυχή και κλείδωνα την καρδιά μου κι έλεγα… τίποτα, τη δουλειά, διάφορα αδιάφορα… Τι θα ήταν να σου πω πως σκέφτομαι κάθε στιγμή με τρόμο πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς εσένα; Τι κι αν σου απαντούσα ότι θέλω κάθε στιγμή να σου κρατάω το χέρι, να σκύβω να σε φιλώ, να γέρνω να σε μυρίζω, να σταματώ την κουβέντα σου για ένα «σ’ αγαπώ»…
Θα ήταν έγκλημα άραγε να σου πω «κάτσε πλάι μου να νιώσω καλά», να ανασάνω κανονικά, να μπει το σύμπαν μου σε τάξη από την αταξία του απόλυτου έρωτά σου…
Δεν τα είπα ποτέ… φαντάστηκες πως οι δικαιολογίες μου ήταν πρόφαση για ψέμα… ήταν ένα μικρό ψέμα, παιδικό κι αυθόρμητο, ένα ψέμα – τελευταία άμυνα μπροστά στην κυριαρχία σου πάνω μου, στην ολοκληρωτική άλωσή μου από εσένα. Κι αυτά τα μικρά μου ψέματα έγιναν σιγανό κύμα που σε φουρτούνιαζε, μα πάντα έσπαζαν στον κυματοθραύστη της άδολης λατρείας μου…
Κι οι δικές σου αλήθειες έγιναν χιονοστιβάδα που έθαψε για πάντα το μικρό μου εγώ κι εξαφάνισε στο άχρωμο ψυχρό της λευκό αυτό που θεωρούσα ζωή μου… κι εξαφάνισε εσένα… αλήθειες που πλήγωσαν, που τσάκισαν, που ακύρωσαν ό,τι ζήσαμε. Κι ήταν αλήθειες πιο πικρές από το θάνατο… γιατί δεν τις απάντησες ποτέ…