Θάνατος σε μικρές δόσεις…
Θα πεθάνεις μιά φορά άνθρωπε. Ναι, το σώμα σου θα πεθάνει μια φορά. Την ψυχή σου όμως την σκοτώνεις κάθε φορά. Την σκοτώνεις συνέχεια.
Είναι αθάνατη κι όμως εσύ την σκοτώνεις!
Την σκοτώνεις κάθε φορά που δεν την ακούς.
Την σκοτώνεις κάθε φορά που της κλείνεις την πόρτα στα μούτρα και την αφήνεις έξω στο κρύο.
Κάθε φορά που βουλιάζεις σε καναπέδες, αντί να βγεις να περπατήσεις.
Κάθε φορά που κοιτάς το χαζοκούτι, ψάχνοντας εκεί μέσα να βρεις τι;
Κάθε φορά που βολεύεσαι και δεν αντιδράς.
Κάθε φορά που βρίσκεις φτηνές δικαιολογίες, αντί να αναλάβεις το μερίδιο ευθύνης σου.
Κάθε φορά που αδιαφορείς σε ότι συμβαίνει στον διπλανό σου και κοιτάς μόνο την πάρτη σου.
Κάθε φορά που νομίζεις ότι βρήκες την άκρη σε βάρος κάποιου άλλου και δεν καταλαβαίνεις ότι έτσι δεν βρίσκει κανείς τίποτα.
Κάθε φορά που κατηγορείς τον συνάνθρωπό σου και αδυνατείς να μονιάσεις μέσα σου.
Κάθε φορά που νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα, κι όμως ακόμα δεν έμαθες τίποτα.
Κάθε φορά που αντί να ευγνωμονείς για ότι έχεις, εσύ ζητάς περισσότερα.
Κάθε φορά που δε μένεις στη χαρά, αλλά βιάζεσαι για το παρακάτω.
Κάθε φορά που πνίγεις την όμορφη κουβέντα και ξεστομίζεις τη βαριά.
Κάθε φορά που τρέχεις μόνο πίσω από υποχρεώσεις, μέριμνες και ξεχνάς ότι αυτό δεν είναι η ζωή.
Κάθε φορά που αντί να χαμογελάς, εσύ θυμώνεις.
Κάθε φορά που δεν συγχωρείς και κρατάς τον εγωισμό σου.
Kάθε φορά που λες σε έναν φίλο, “να κανονίσουμε καμιά φορά”, και ναι, το εννοείς, ΚΑΜΙΑ φορά.
Θάνατος σε μικρές δόσεις, καθημερινά, και η ζωή σου φεύγει, σαν το νερό σου φεύγει.
Και επιμένεις να βαλτώνεις, να κάνεις όλο τα ίδια και τα ίδια, χωρίς ουσιαστική κίνηση, χωρίς ουσιαστική ζωή, μια συνεχόμενη κουραστική κίνηση χωρίς όμως να κινείται η καρδιά σου.
Μια φασαρία, ένα τρέξιμο να προλάβεις, να κάνεις αυτό, να κάνεις εκείνο… να προλάβεις να ζήσεις χωρίς να ζεις!
Τόσο μεγάλος είναι ο φόβος του θανάτου που νομίζεις πως γεμίζοντας τον χρόνο σου έτσι, τον ξόρκισες κιόλας.
Αχ, καημένε μου άνθρωπε και τόσο αγαπημένε μου…
Κάποτε ρώτησαν κάποιον που έτρεχε από το πρωί ως το βράδυ, τι είναι αυτό που του λείπει περισσότερο από τη ζωή του, κι εκείνος απάντησε…
“Η ίδια η ζωή… ώρες, ώρες νιώθω ότι έχω πεθάνει και απλά κινούμαι συνέχεια για να μην καταλάβουν οι διπλανοί μου από το δύσοσμο άρωμα του κουφαριού μου ότι είμαι σε πλήρη αποσύνθεση…”
Θάνατος σε μικρές δόσεις… το μοναδικό αντίδοτο στο δηλητήριο αυτό είναι η ίδια η Ζωή.
Ποιός μας μαθαίνει όμως να ζούμε;